Vlieg aan de wand

Met mijn hoogbejaarde moeder gaat het comme ci comme ça. Ze kwam tijdelijk in een verzorgingstehuis terecht met zorgprofiel x maar zij ging in de afgelopen weken fysiek verder achteruit. Binnenkort wordt een nieuwe zorgindicatie bepaald. Ze heeft inmiddels permanent intensieve zorg nodig dus haar indicatie zal worden verhoogd. Op basis daarvan zal een ander tehuis voor haar worden gezocht. De zorginstelling waarin ze thans verblijft, functioneert op christelijke grondslag. Alhoewel noch mijn moeder, noch mijn zussen en ik religieus zijn, waarderen we de zorg en aandacht van deze organisatie. Mensen laten daar nog hun hart spreken dus we hopen dat ze in een van hun tehuizen kan blijven.

Mijn moeder zit weliswaar in een goed tehuis maar niet op de juiste afdeling en dat zien alle betrokkenen; zijzelf in de eerste plaats. Afgelopen weekend zei ze tegen mijn zussen dat ze zit tussen “knet-ter-gek-ke mensen” (de nadruk komt van haar). Zij kwam tijdelijk terecht op de afdeling met zwaar demente bejaarden met wie geen conversatie mogelijk is; dat constateerde ik zelf toen ik haar in maart bezocht. Die personen leven grotendeels in hun eigen wereld, maken nauwelijks of geen contact met anderen. Mijn moeder is (nog?) niet in die situatie en ze heeft er last van. Wij wensen haar het allerbeste toe, onder andere huisgenoten met wie ze een praatje kan maken!

De afgelopen weken waren niet gemakkelijk voor mijn zussen. Mijn moeder moppert regelmatig op hen, terwijl de meisjes doen wat ze kunnen. Zelfs meer: een van hen heeft een drukke baan en is bovendien herstellend van een serieuze operatie, de ander heeft geen baan, wel tijd maar weer geen eigen vervoer. Ook zij moet zichzelf in acht nemen. Een narrige moeder bezoeken is dan ook niet gemakkelijk. Zelf woon ik op 2.000 kilometer afstand dus ook dat schiet niet op.

De verzoenende momenten worden thans door boze buien overschaduwd. Mijn zussen krijgen regelmatig een spreekwoordelijke draai om hun oren. Als mijn zussen voorstellen iets te ondernemen, worden ze terechtgewezen, als ze aan mijn moeder vragen of ze hun wekelijkse bezoeken op prijs stelt, worden ze afgesnauwd. Wekelijks worden ze voortijdig naar huis gestuurd. Goede bedoelingen worden gewantrouwd of verkeerd uitgelegd, hoe ze ook hun best doen. Verzorger Jan van het tehuis meldde dat zij tegen hem eveneens onhebbelijk gedrag begint te vertonen.

Dit is een belangrijke week voor mijn moeder en ons. Allereerst omdat voor haar een nieuwe rolstoel wordt aangemeten. We hopen dat ze binnenkort beter zal zitten, dat dit bijdraagt aan haar welzijn en zal leiden tot iets meer inschikkelijkheid…

Vorige week werd zij fysiek onderzocht, als onderdeel van de nieuwe zorgindicatiestelling. Deze week krijgt zij bezoek van een psycholoog die haar geestelijke gezondheid zal beoordelen. Graag zou ik op zo’n moment een vlieg aan de wand zijn, stiekem meeluisterend naar de vragen van de psycholoog en de antwoorden van mijn moeder. Niemand van de familie mag bij dat gesprek aanwezig zijn; naar verluidt voorkomt men zo dat de ondervraagde door naasten wordt beïnvloed. Ze is dus geheel aan zichzelf overgeleverd. De uitkomst van dat gesprek bepaalt niet alleen haar geestelijke gesteldheid maar ook de zorginstelling waar ze (definitief) terechtkomt.

Mijn zussen pepten hun moeder op eigen wijze op: “je moet wel je best doen; jouw  gedrag bepaalt waar je hierna terechtkomt.” (No pressure, mam.) Ze namen ook nog quizvragen met haar door… de minister-president van Nederland heet Rutte en het is nu lente. Af en toe lachen we onze zorgen weg tijdens een skypesessie. Ik weet zeker dat mijn moeder haar uiterste best zal doen, zich van haar aardigste kant zal laten zien en haar krantenkennis tentoon zal spreiden, vooropgesteld dat het tehuis haar geen kalmeringspil toedient!

Als familie hebben we op een later moment gelegenheid de vragen, antwoorden en conclusies te lezen in het verslag. Eventueel kunnen we bezwaar aantekenen. Daarna is het wachten op de zorgindicatie en de implicaties die dat heeft. Misschien krijgen we te maken met een wachtlijst? Wellicht krijgt mijn moeder een eigen kamer die ruimte biedt aan meer persoonlijke spullen uit haar voormalige woning; dat zou prettig voor haar zijn. Dat tehuis wordt letterlijk het laatste station in haar leven.