Soppende moppies

Waar ik ook keek en wat ik ook aanraakte: vorige week lag na het vertrek van de bouwvakkers overal in huis een dikke laag stof. Op alle meubels kon ik schrijven, elke stap die ik op het vloerkleed zette, veroorzaakte een stofwolk. Arme Jan Snoeck, hij had het Spaans benauwd.

De ochtend erna stond ik op met dikke kriebelogen; een duidelijk geval van stofallergie. Dat was lang geleden dat ik daarvan last had. Het euvel deed zich bij elke verhuizing voor. De kale slaapkamer klonk als een echoput: “wie is de burgemeester van Wezel-ezel-ezel..?” (Antwoord: die bestaat niet; Wezel is een woonwijk in het Gelderse Wijchen.)

In de afgelopen dagen voerde ik meermalen sop- en mopbeurten uit in huis, terwijl mijn liefje het terras onder handen nam. Ook de vitrine met schelpen en andere vondsten uit de zee kreeg een hoognodige beurt. Terwijl ik lekker sopte, mijmerde ik over de vindplaatsen en vondsten. In Florida, op Honeymoon Island, keek ik op een ochtend na een storm als beachcomber mijn ogen uit: aangespoeld zeevarens, koraal en sponzen lagen opgestapeld in de branding. Eikapsels van roggen en andere haaisoorten, de zogenaamde zeemeerminnenbeursjes, vond ik in overvloed langs de Nederlandse en Australische kust. Ik raapte ze op en nam ze mee naar huis.

Met de Spaanse schilders stapte een heel nieuwe ervaring het appartement binnen, aan het begin van deze week. Oudere mannen, in hemdjes, binnensmonds mompelend, omgeven door zware zweetlucht. Ik herinnerde hen eraan dat de stopcontacten en de lichtpunten nog achter de akoestische platen zaten. Moesten die niet eerst tevoorschijn komen en worden afgedekt voordat er zou worden gespoten? De verfroller ging desalniettemin over de nieuwe wanden; dat lag niet aan mijn Spaans.

Ze waren vervolgens van mening dat de onbewerkte zijwanden niet hoefden te worden behandeld. Ik was het daarmee oneens. De mannen die hadden geplamuurd, lieten klodders achter op de voorheen schone wanden. En mijn boekenwurm aan de zijwand: moest die ook niet worden afgedekt? (Daarop staan normaliter mijn bijzondere schelpenboeken.)

Ik bracht ze een schroevendraaier maar dat was kennelijk niet hun stiel. En de toegang tot de badkamer waar mijn blouses aan knaapjes hingen, moest die niet eveneens worden afgedekt? Ze staarden terug. Dat schoot niet op dus ik belde maar eens met aannemer Angel die in geen velden of wegen was te vinden. Ik moest de heren met hem doorverbinden. Ze haalden meer papier en plastic uit hun busje en als volleerde Christo’s pakten ze de slaapkamer in.

Toen de elektricien kwam om de bedrading te bevrijden en lichtpunten te herstellen, wist hij precies waar ze zaten… op één na: de plek van onze grote lamp aan het nieuwe plafond. Waar waren zijn aanwijzingen? Ik keek hem weemoedig aan. Had ik zojuist gezegd tegen de schilders en besproken met de aannemer?! Krommunikatie: het zo dicht mogelijk langs elkaar heen praten.

De elektriciteit werd wederom afgesloten, het sabotage-alarm schalde vele minuten irritant door het huis. Toen hij de plek uiteindelijk vond, bleek het een hele opgave de drie draden uit bijna 8 centimeter dik isolatiemateriaal tevoorschijn te toveren. Een door mij bedachte constructie met een haak van een voormalige kledingzak aan een tang klaarde het klusje. Hij schonk mij een glimlach van oor tot oor. Mijn vader zou hebben gezegd: “wie wat bewaart, die heeft wat.” Daarna kwamen de schilders terug om -zonder mondkapje- in een afgesloten slaapkamer een structuurlaag op de nieuwe wand en het plafond aan te brengen. Toen de deur openging, leek het op een Leids universitair zweetkamertje. De laag moest drogen. Gisterenmiddag werd de laatste verflaag aangebracht. De lampen moeten nog worden teruggehangen en de ingekorte kastplanken teruggeplaatst. Daarop passen mijn t-shirts en polo’s niet meer dus het zal een herverdeling van kastruimte in huis betekenen.

De woonkamer ligt nog bezaaid met gedemonteerd slaapkamermeubilair, beddengoed en de inhoud van mijn kledingkast, het ligbad is nog steeds gevuld met badkamertextiel en de bedombouw staat nog in de keuken dus het campinggevoel duurt voort. De stoflaag die tot voor kort weg was, is terug. Ook de voetstappen op het kleed zijn terug al zijn ze nu van andere materie. En de moppies? zij soppen voort!