Leidi

Dit is mijn 800ste blog sinds ik begon. In 2008 startte ik weifelend maar 2015 is het productiefste jaar tot nu toe. Het duurde even voordat ik bloggend mijn draai vond. De regelmatige lezer weet dat er terugkerende thema’s zijn, onderwerpen die mij aan het hart gaan: boeken, reizen, mijn liefje, lokale en wereldpolitiek, leven in Spanje, koken en eten, natuur, onderwaterwereld, dieren, fotografie, Bali en het Vaderland, mijn liefje en (het gemis van) mijn vriendin Nelly. In de loop van de tijd vond ik mijn balans tussen algemene kwesties en het persoonlijke leven.

Deze blog wijd ik met liefde aan mijn 94-jarige moeder die in de herfst van haar leven aanbelandde. Het gaat niet goed met haar. Ik dacht in de afgelopen dagen dat we afsnelden op haar heengaan. Ze wordt zwakker en slaperiger, de kleur van haar huid verandert, als ze ademt kun je haar ribben tellen, door spierverslapping sluit haar mond niet meer. Ze heeft niet veel zin om te eten maar dorst blijft ze houden. Haar lichaam gaat het langzaamaan begeven maar haar ijzersterke hart blijft kloppen, tegen wil en dank.

Mijn zus Lidy (inderdaad vernoemd) die de meeste zorg aan onze moeder besteedt, houdt mij dagelijks op de hoogte van haar wel & wee. Recent is het vooral wee. Meestal ontvang ik haar foto’s en filmpjes in dankbaarheid, soms stuurt zij iets wat ik liever niet onder ogen krijg. Op een van die foto‘s leek haar gezicht op een dodenmasker en dat is bepaald geen lichte kost. Ik loop er niet van weg, begrijp mij niet verkeerd. Ik begrijp dat deze laatste fase in haar leven geen mooie beelden oplevert. Ik besloot onlangs dat ik geen afscheid van mijn levende moeder zal gaan nemen in de dagen die ons resten vóór ons aanstaande vertrek naar Verweggistan.

Diezelfde zus stuurde onlangs weer een filmpje van een moeder die het zwaar had. Ik appte terug dat ik even tijd nodig had om moed te verzamelen en het aan te zien. Ik waardeer het dat ze mij erbij willen betrekken maar soms wordt het mij eenvoudigweg teveel. Ik heb goede herinneringen aan mijn bezoeken aan mijn moeder in maart (haar verjaardag) en juni jongstleden en die koester ik. Ze was toen nog behoorlijk goed, zeker in vergelijking tot nu. Het is verbijsterend om te constateren hoe hard ze in de afgelopen maanden achteruit holde. Ik kijk regelmatig naar de foto’s die ik destijds van haar maakte. Zo wil ik haar het liefst herinneren.

Mijn andere zus, Ineke, vroeg mij eerder deze week op haar beurt of ik overwoog (snel) naar Nederland te komen. Mijn antwoord was ontkennend. Ook aan haar gaf ik aan geen behoefte te hebben om met eigen ogen het lijden van mijn moeder te zien. Zelfs op afstand zit ik dagelijks aan haar bed. Mijn persoonlijkheid zit anders in elkaar dan die van mijn zussen, ik heb een andersoortige relatie met mijn moeder.

Slechte dagen wisselen thans af met slechtere dagen. Eerder deze week was er voor het eerst een dag waarop ze in bed lag en haar ogen slechts een minuutje opende. Twee dagen erna was ik onderwerp van een heftige hallucinatie van mijn moeder. Mijn zus appte dat mam in paniek was want haar jongste telg (ik) huilde. ‘Geef haar toch te drinken! Is ze nu stil?’ Ja, mam. Ze bleef mijn naam roepen. ‘Huilt ze niet meer?’ Mijn zus stelde haar gerust. Zwaar maar gedenkwaardig. Hiernaast zie je ons in betere tijden. Bezoekende oom Richard (moederskant), professioneel fotograaf, maakte de foto.

Op afstand plengde ik menig traan, al heb ik er vrede mee wanneer zij het aardse voor het hiernamaals verruilt. Het zijn dan ook geen tranen om het aanstaande verlies van een moeder of verdriet om wees te worden. Ik ben dankbaar dat ze aan de gevolgen van haar gevorderde leeftijd zal sterven en niet vanwege een of andere rotziekte. Wel verdriet het mij dat ze zo’n einde van een trots leven moet meemaken. Dat wens ik haar niet toe.

Het was wederom een heftige week.