Artsenbezoek

De avond voor vertrek liep mijn liefje mopperend de slaapkamer binnen. Ze opende haar hand en daar lag… een inlay. Ze had net geflosst en met de draad kwam een gouden kroon mee van een grote kies. Dat gat voelde als een krater van een actieve vulkaan. Dat was bepaald niet de eerste keer dat het haar overkwam. De kroon, die intact leek, ging in een doosje mee in de reistas. In Bali zouden we op zoek gaan naar een goede tandarts.

We maakten niet eerder zo’n rustige vlucht mee naar Zuid-Oost Azië. We vertrokken met een beetje vertraging uit Barcelona maar kwamen 12 uur later op de afgesproken tijd in Singapore aan. Voor aanvang van die vlucht informeerde de gezagvoerder ons dat we turbulentie konden verwachten vanwege stormen onderweg maar slechts éénmaal kregen we het verzoek vanuit de cockpit naar onze zitplaats terug te keren en de stoelriem vast te maken. (Ik hees op dat moment schuddend mijn broek op…) We boften niet alleen in het vliegtuig, we konden ook de luchthaven van Denpasar ‘gewoon’ aandoen. Dat kunnen duizenden andere reizigers ons vanaf dinsdag jongstleden niet nazeggen: het vliegveld van Bali zit potdicht vanwege een uitbarsting van vulkaan Mount Baru Jari, het zusje van vulkaan Rinjani in de provincie Lombok, de Indonesische provincie ten oosten van Bali. Ook vandaag blijft de luchthaven gesloten. Gestrande reizigers moeten nog een nachtje bijboeken in Singapore en Denpasar. Wellicht dat I Gusti Ngurah Rai International morgen de landingsbanen weer opent.

De eerste twee dagen van ons verblijf in Bali brachten we door in het zuiden. Allereerst ging ik op zoek naar een goed bekendstaande tandartspraktijk; dat doet TripAdvisor nog niet voor ons. Tijdens een lunch bij trendy restaurant Fat Chow maakte ik een foto van een vooroorlogse Aziatische tandartspraktijk. Zo’n ervaring moet te allen tijde worden vermeden! 

Al surfend, kwam ik terecht bij de Bali International Dental Center, om de hoek van de (medische) faculteit van Denpasar. Een van de tandartsen, dokter Dewa, kon mijn liefje diezelfde dag om 13:00 uur ontvangen. Het was een lange taxirit maar de chauffeur wist de kliniek zonder dralen te vinden. Ze kon meteen doorlopen. De kliniek straalt reinheid en professionaliteit uit. De tandarts was een jonge, frisse kerel op sokken met twee assistenten, zijn praktijk hypermodern. De inlay kwam ongeschonden uit de tas. De arts, opgeleid aan de universiteit van Denpasar, werkte uiterst zorgvuldig, de kroon kon zonder problemen worden teruggeplaatst. Het vierkoppige team was goed op elkaar ingespeeld. Ook de verpleegsters volgden hun opleiding in Denpasar. De kosten van de ingreep lagen op een vergelijkbaar niveau met Spanje. 

De fotograaf zit onder de pijl

Daarna was het tijd voor een verfrissende duik in de ogenschijnlijk schone Balizee met hoge golven, gevolgd door een paar baantjes in het hotelzwembad. Mijn liefje liep een verkoudheid op aan boord van het vliegtuig (vaste prik). Het zoute water spoelde door de holtes. Ze heeft nu een snotkop en snurkt als een Tasmaanse duivel. 

Het lichaam moet even wennen aan Balitijd en aan de tropische temperatuur. We hebben last van jetlag. De regel is dat elk uur tijdverschil (7, in dit geval) een dag aanpassing vraagt. Dat betekent dus dat we een weekje nodig hebben om hier te aarden. Doorgaans nemen we een slaappil op de avonden na aankomst om zo sneller in het lokale ritme te komen. Die pillen laten het nu echter afweten. Gisteravond besloot ik daarom net zo lang door te lezen tot mijn ogen dichtvielen. Dat lukte. Daarna was ik echter klaarwakker om middernacht, om 2 uur en om 4 uur. De goede kant van de zaak is dat ik lekker opschiet in de boeiende romans van Daniel Silva (over kunstroof, Nazi's en de schandelijke rol van Zwitserse bankiers) maar ik heb wallen tot op mijn borsten! Bovendien is het heet voor de tijd van het jaar; zelfs Balinezen schijnen er last van te hebben. Het regent al tijden niet substantieel, het land is dan ook erg droog, dat zagen we zowel vanuit de lucht als op de autoroute van zuid naar noord.

Gisteren brak het moment van weerzien aan met onze lieverdjes in Bali. Elsa appte rond vier uur dat ze bij de receptie stonden. Wij hadden na aankomst al hun kado's op een tafel uitgestald. Elsa geeft die doorgaans verspreid over de weken dat we aanwezig zijn. Wij besloten deze keer dat ze alles mogen zien en regelmatig iets uit de stapel mogen pakken. 

Yuda kwam als eerste aangelopen met een prachtig bloemstuk. Hij was getooid als Indiaan, met vredeskleuren op zijn lieve gezicht. Damai, vrolijk onze namen uitroepend, danste om ons heen. Mijn liefje en ik keken even de kat uit de boom: zouden ze nog wel willen worden opgetild en geknuffeld? Na overhandiging van het boeket sloten vier bruine armpjes zich spontaan om twee witte lichamen. Dat was fijn thuiskomen. Het werd ouderwets gezellig met een zwempartijtje en een gezamenlijke avondmaaltijd onder de klapperboom. De ventjes kozen voor spaghetti bolognaise, wij aten Indonesisch. 

Elsa had nóg een verrassing voor ons in petto: in de afgelopen periode kreeg ze de beschikking over een spiksplinternieuwe auto-van-de-zaak en haalde ze haar rijbewijs. Dat was de verrassing waarover ze ons weken geleden in spanning hield. Ze heeft thans twee banen die goed samengaan: de ene in een Nederlandstalige huishouding, de andere op internet. Langs die weg verkoopt ze gezondheidsproducten, af en toe legt ze daarvoor huisbezoeken af. Ze blijkt een dermate goede consulente dat ze zich met haar bonussen een fraaie Toyota kan veroorloven die ze ook voor zichzelf mag gebruiken. Deze maand staat haar auto met chauffeur Ketut tot onze beschikking, meldde ze ons met glimmende ogen. We noemen haar nu grappend Dokter Elsa. Het legt haar en haar gezin geen windeieren, we zijn trots op deze ondernemende, hardwerkende jonge vrouw.