Ketut vatte in de afgelopen maanden het plan op om,
aangewakkerd door een lokale bemiddelaar, te gaan werken voor een
Scandinavische cruise-organisatie die vooral in Europese wateren vaart; we
noemen hen voor het gemak de Vikingen. Hij zou daar als werknemer een aanzienlijk
hoger maandsalaris ontvangen. Na vele maanden te hebben gewacht, werd hij niet toegelaten.
Reden: ieder personeelslid moet tenminste vijf jaar ervaring aan boord van een
cruiseschip hebben. Ketut voer tot nu toe viermaal. Ik vroeg mij af waarom die boodschap niet maanden
geleden was gegeven. Op zijn curriculum vitae staat toch duidelijk hoeveel werkervaring
hij heeft aan boord van een cruiseschip? Persoonlijk ben ik er niet rouwig om, zelf ik zou al niet in het koude Europa willen werken, laat staan hoe dat moet zijn voor een geboren en
getogen Balinees.
Na die afwijzing nam hij alsnog contact op met
zijn voormalige Amerikaanse werkgever die hem graag weer aan boord zag komen. Ketut
koos ervoor een aantal keren niet op hun oproep in te gaan in afwachting van de
Vikingen. Uitstel was geen afstel. Hij werd onlangs medisch getest in het zuiden;
enkele dagen later kon hij de uitslag en zijn reispapieren ophalen. Ook dat pakte
anders uit.
Uit de bloedtest bleek een veel te hoog LDL-cholesterolgehalte.
Hij ontving zijn vliegticket en uitreisvisum niet. Oh-oh! Dat was niet alleen
een onwelkome boodschap qua gezondheid, het zou ook een pennenstreek door hun
ideaal kunnen zijn. Als hij niet gaat varen, kunnen ze hun eigen huis niet bouwen.
Het lapje grond dat zij met een steuntje in de rug van ons aanschaften, wacht
op bebouwing.
Ketut kreeg van de Europese arts medicijnen mee om
het cholesterolgehalte omlaag te brengen en moest enkele dagen later terugkomen
voor een nieuwe test. Wij legden hem in de tussentijd uit dat er vele mensen op
de wereld rondlopen die lijden aan dat euvel maar het is risicovol. Als je er
niets tegen doet, kan het hart- en vaatproblemen veroorzaken en zelfs tot de
dood leiden. Ik zag hem van kleur verschieten. Was het de eerste keer dat hij die
uitslag kreeg? Nee, dus. Het overkwam hem bij een eerdere medische controle. Toen
slikte hij ook een paar dagen een hoge dosering statines maar nadat hij door de
test heen kwam, waren de medicijnen op en stopte hij. Dit soort medicijnen is duur
in Bali. Voor een handjevol pillen moest hij 600.000 roepiah betalen, meer dan
een half lokaal maandsalaris.
Ik stelde een uitgebreide lijst op met Do’s and Don’ts. Ik raadde hem onder
andere aan na zijn werk dagelijks minstens een half uur flink te bewegen. Hij
was gezetter geworden in de afgelopen acht maanden. Veel Balinezen hebben een
broertje dood aan wandelen en bovendien kreeg Elsa de auto... Tevens gaf ik hem
voedingsadviezen: elke dag vers fruit, -groene- groenten en knoflook. Matigen met
koffie, suiker, vet en witte rijst. Dagelijks -groene- thee drinken, water en
verse sinasappelsap in plaats van Coca Cola en andere frisdranken. Maximaal tweemaal
per week vis en ei. Matigen met rood vlees, dus liever kip dan varken (Hindoes
eten geen rundvlees). Noten, sesamzaadjes en krenten zijn goed als snack. Hij
schrok van het relatief strenge regime maar een gewaarschuwd mens telt voor
twee. Later deze week moet hij terug naar het zuiden
voor een nieuwe bloedtest.
We keep our fingers crossed, zij offerden in de
afgelopen dagen meer om de Hindoegoden gunstig te stemmen. In het krantje Balibuzz las ik recent wat er allemaal
bij de gebruikte offerande (cenang) komt kijken. De vier hoeken van zo’n bakje
(ceper) vertegenwoordigen de vier windrichtingen, de inhoud bestaat uit -tenminste-
vier elementen. Het groen in het bakje (plawa)
staat voor de stilte van het gebed, twee stukje jonge kokosnoot (urassari) vormen een kruis waarmee vrede
op aarde wordt gevraagd. De kleurencombinatie van de bloemetjes is eveneens
belangrijk; ze verwijzen naar de Hindoegoden: paars en blauw (Shiva), rood
(Brahma) en geel (Wisnu). Het laatste element, porosan genoemd, is een pakketje van kokosblad met daarin betel- en
arecanoot met limoen. Hiermee wenst men ieder mens een hart vol liefde,
empathie en dankbaarheid jegens de goden toe. Een brandend wierookstokje (dupa)
completeert het. Hoe rijker de mens, deste rijker de vulling. Hoe belangrijker
de ceremonie, hoe groter de offerandes. Het maken van cenang is big business op
het eiland van de goden. Als je geen geld hebt, maak je ze zelf en als je een
beetje geld hebt, koop je ze bij gespecialiseerde toko's.
Wij gaan Bali ook weldra verlaten, eerder dan
gepland. Dit jaar stelde Indonesië Nederlanders voor het eerst in staat gebruik
te maken van een gratis inreisvisum voor de duur van een maand. Mijn liefje,
aka De Grote Roerganger, maakte mij daarop voor vertrek opmerkzaam. In de
aankomsthal van Denpasar stond nog wel een balie voor betaalde visa-on-arrival
maar wij lieten die links liggen, net als vele andere passagiers. De medewerker
van Imigrasi vroeg ons hoe lang we wilden blijven. Wij zeiden minder dan 30
dagen; dat was niet helemaal waar: we zouden een maand op Bali blijven en dan
nog een weekje naar een Gili-eiland gaan. Rond 10 december zouden we Indonesië verlaten.
Dat zou geen probleem (moeten) zijn, voorheen konden we ons visum ook zonder
problemen verlengen. De stempels werden in de paspoorten gezet. We gingen nog
nooit zo snel door de douane.
Enkele dagen later wierp mijn liefje een blik in
haar paspoort en las de tekst op de stempel: dit visum is niet verlengbaar. !@#$%^&!
We bespraken het met kennissen die van niets wisten en namen contact op met
contactpersoon Armeni die vroeger administratieve kwesties voor ons regelde. Zij wist evenmin van de hoed en de rand dus er werd gebeld. Er
viel niets te regelen, verlenging van een gratis visum blijkt niet mogelijk.
Imigrasi was onverbiddelijk: we moeten het land uiterlijk na 30 dagen verlaten. Indonesië introduceerde recent vele nieuwe regels waarvan velen (ook residenten) niet op de hoogte zijn. Een gratis inreisvisum klinkt aardig maar je moet de gevolgen wel kunnen overzien. Mijn liefje en ik, toch tamelijk ervaren wereldreizigers, waren niet goed geïnformeerd. Tja.
We annuleerden onze hotelkamer op het idyllische Gili,
vervroegden onze vliegreis naar Sydney en boekten een hotelkamer in een van
de buitenwijken van deze geliefde stad. Wat je noemt een luxeprobleem. De temperatuur loopt daar momenteel flink op dus wij verkozen een plek op loopafstand van twee
iconische Australische stranden: Coogee & Bondi, met goed openbaar vervoer
naar het stadscentrum. Op de eerder afgesproken dag gaan we bij onze Australische
vriendinnen logeren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten