Papa am here

Ons eerste weekend in Bali was druk voor ons doen. Op zaterdagmiddag kwamen de beide ventjes spelen. Zwemmen is onze favoriete bezigheid. Yuda is inmiddels een bedreven zwemmer en Damai begint aan zijn eerste stappen in het zwembad. 's Middags verruilden we het grote zwembad voor een kleinere uitvoering op hetzelfde terrein; dat bad is veel minder intimiderend voor een beginnende waterrat. Tot nu toe speelde Damai uitsluitend in kniehoog water, veilig ingepakt in Yuda’s voormalige drijfpak. Die middag zetten we een grote stap voorwaarts: hij ging in mijn armen het diepe in.

Als voormalig badjuf weet ik als geen ander dat je een kind eerst watervreesvrij moet maken en nooit moet dwingen. Damai bepaalt dus het tempo en de activiteiten. Op enig moment liet hij mij los waarna hij eventjes ronddobberde. Je had zijn gezicht moeten zien: dat ging van fronsend (zou ik dat wel doen?), naar bevreesd (ooohh, had ik nou maar niet…). Daarna verscheen een lach van oor tot oor (ik durf en kan dit)!  Dat herhaalde hij nog ettelijke malen. Zelfs de flippers gingen aan. 's Avonds vertelde hij, naar verluidt, aan zijn ouders dat hij goed had gezwommen - de understatement van de dag.

Ketut zou ons om zes uur ophalen om naar een sponsorfeestje van de lokale Rotary Club te gaan waar Damai met zijn klasje zou optreden. Yuda kon niet wachten; hij stelde voor dat wij zijn vader een sms stuurden zodat hij ons eerder zou ophalen. Dat deden we niet. In plaats daarvan speelden we halma en UNO, dat we voor hen meebrachten.

Ketut kwam aan terwijl ik onder de douche stond. Door de deur riep Yuda mijn naam, gevolgd door de boodschap “papa am here”. Het klinkt misschien sentimenteel maar dat zinnetje ontroerde mij zeer... Het mannetje doet zó zijn best om Engels met ons te spreken. Ik vermoed dat hij op school vooral Engelse ik-boodschappen leert en dat werkwoordsvervoegingen nog niet echt aan de orde zijn. Zijn passieve vaardigheid (begrijpen) is veel groter dan zijn actieve (spreken). Mijn liefje en ik bezigen nu vooral het Engels met hem, af en toe afgewisseld met ons eigen kindergebrabbel in Bahasa Indonesia. Het optreden van Damai bestond die avond onder andere uit een dansje op salsamuziek. Met zijn duimen omhoog op borsthoogte, met zijn lieftallige partner, op gloednieuwe schoenen. Het is een übergrappig ventje.

Ons tweede feest van die avond was van heel andere orde. Cintia, de jongste dochter van hoteleigenaren Tini & Richard werd onlangs 17 jaar. Dat is de Balinese equivalent van 18 jaar in het Westen. Op die leeftijd krijg je in dit land je eigen identiteitsbewijs en mag je rijles gaan nemen. Cintia nodigde ongeveer 100 schoolvrienden uit, het aantal familieleden was ongeveer even groot. Wij werden uitgenodigd door haar ouders, bij wie wij thans te gast zijn.

Thema: Halloween. De ruimtes waren gedecoreerd met spinnenwebben en spinnen, vleermuizen, doodskoppen en pompoengezichten. Sommige genodigden waren ronduit griezelig. Mijn liefje en ik hielden ons niet aan de dresscode onder het mom dat wij, Bule (witte Europeanen), al eng genoeg zijn van onszelluf in de ogen van menig Indonesiër. 

In de fotocollage is de jarige het stralende middelpunt, haar uitgedoste ouders staan links bovenin. Onder de vrienden van Cintia werd de engste van de avond gekozen. De man in het skeletpak, tennisvriend van Richard, won wat mij betreft met vlag en wimpel. Toen hij aankwam, sprongen enkele Balinese kinderen achter hun moeder; eentje barstte zelfs in snikken uit. Kasian. Ik denk dat een aantal van hen die nacht eng droomde. Zij zijn immers niet opgegroeid met Halloween. In hun cultuur wordt juist gewaarschuwd voor kwade geesten of demonen (leyak) en hun zwarte magie.

Het werd een interessante en leuke avond, met lekker Indonesisch eten, een grote verjaardagstaart, live-muziek, een optreden van een ladyboy en disco als uitsmijter. Het viel mij op hoe beschaafd en gedisciplineerd de jongeren waren. Niemand van hen rookte, ze wachtten netjes tot alle ouderen klaar waren met het buffet, ik zag niemand tweemaal opscheppen, ze waren niet luidruchtig, er was geen enkel gedoe.

Zondag was familiedag, een traditie die we hier in ere houden. Er is dan kwaliteitstijd voor alle vier. Elsa vertelde ons bij die gelegenheid een mooi verhaal: Yuda wil in onze afwezigheid wekelijks na de avondmaaltijd met zijn ouders en broertje naar het lokale strand. Iedereen moet dan op de rug gaan liggen, naar de wolken of sterren kijken en aan ons denken; dat is tenminste wat hijzelf doet. Telkens als ze naar huis terugkeren, treffen ze een whatsapp-bericht van ons aan. Elsa en Ketut vinden hun zoon en zijn ritueel bijzonder, zij vermoeden een telepathische band tussen hem en ons. Dat de basis liefde is, bleek in de afgelopen dagen.

In de nieuwe auto bezochten we hun grondstuk in een verderop gelegen dorp. De eerste fruitbomen staan er al; wekelijks krijgen ze water. Elsa wil een bescheiden huis met een heel ruime tuin. We liepen door de nieuwe woonwijk en bespraken constructie- en woningopties. Die wijk heeft een goede mix: er wonen lokalen en buitenlanders, er staan traditionele en moderne huizen. Momenteel huren Elsa & Ketut een huis dat ze hoogstwaarschijnlijk begin volgend jaar moeten verlaten. Verlenging van de huur is niet (meer) mogelijk, de eigenaren willen verbouwen. We denken aan gefaseerde bouw: eerst casco+ zodat ze volgend jaar in ieder geval een dak boven hun hoofd hebben. Een fase later, als de portemonnee weer is gevuld, wordt de binnenkant verder afgebouwd. Ook als gezin zetten ze grote stappen vooruit en mijn liefje en ik zijn blij daarvan deelgenoot te zijn.