Blijven = meedoen

Mijn liefje en ik burgeren verder in. Inmiddels zijn we in het bezit van een Opalkaart, een openbaar vervoerskaart die is te gebruiken in bus, tram, trein en ferry in en om Sydney. Iedere passagier moet een eigen kaart hebben, delen is niet toegestaan. Per 1 januari 2016 zullen andere abonnementen niet meer geldig zijn. In Nederland kennen we iets dergelijks al jaren. Hier werd de kaart ingevoerd naast andere reispassen, niet in plaats van. Er verschenen in de afgelopen maanden meer verkoop- en oplaadpunten. Wij schaften ieder een 20 Ozzie dollars-kaart aan en gebruikten 'm reeds voor ritjes naar Coogee Beach en Sydney CBD, het stadscentrum.

Eén van de dingen die mij nu opvalt, is het aantal Aziaten. Wij waren weliswaar in januari 2014 voor het laatst in Australië maar toen waren we kort in Sydney. Na onze aankomst vlogen we toen weldra naar Perth om een kampeerwagen te huren en in West-Australië te gaan toeren. In 2011 waren we langer in Sydney en omstreken. Het is vier jaar later; daarom is het niet verwonderlijk dat het een en ander in het straatbeeld veranderde.

Illustratie: Reuben Brand

Australië is altijd een smeltkroes van culturen geweest. De voorvaderen van de Aborigines kwamen circa 50.000 jaar geleden als eersten op het continent aan. Vroeg in de 17de eeuw kwamen de eerste Europese pioniers met hun schepen aan (boat people!). De staat New South Wales werd kort daarna de eerste overzeese strafkolonie van het Britse Koninkrijk.

De eerste religieuze vluchtelingen waren Lutheranen (17de eeuw). In de 19de eeuw betrof het een kleine groep Polen, Hongaren en Italianen die religieus en politiek asiel vroegen. In het begin van de 20ste eeuw volgden kleine stromen Russen, Grieken, Bulgaren, Armeniërs en Assyriërs. 7.000 joodse mensen vonden onderdak Down Under in de jaren 1933-1939, ten tijde van de opkomst van het Naziregime. Na de Tweede Wereldoorlog kwam een flinke stroom Polen, Joegoslaven, Letten, Esten, Litouwers, Oekraïeners en Tsjechoslowaken het land binnen, gevlucht voor Russen en hun communisme.

Het land nam een groot aantal Vietnamezen op in de jaren '80 van de vorige eeuw. Politieke dissidenten uit Chili, Argentinië en Uruguay kregen in diezelfde jaren asiel. Na het uitbreken van de Balkanoorlog (jaren '90) kreeg een stroom vluchtelingen uit Albanië, Bosnië, Croatië en Servië onderdak. In het begin van de 21ste eeuw waren de meeste immigranten afkomstig uit India en China.

Een mooi overzicht, het land kan trots zijn op zijn humane maatregelen. Niet alles was en is echter koek en ei. Tot halverwege de 20ste eeuw stond menig Australische regeringsleider een White Australia Policy voor waaruit een sterke voorkeur voor Europese immigranten sprak. Die politiek werd formeel terzijde geschoven, al hangt een politieke partij als One Nation Party/United Australia Party dat tot op de dag van vandaag aan. Ook Down Under heeft een Wilders. De aartsconservatieve voormalige minister-president Tony Abbott liet vluchtelingenboten uit Australische wateren verwijderen; omstreden maatregelen.

Illustratie: Michael Leunig

Dit is ons zesde bezoek en telkens valt het mij op hoezeer immigranten -uit 200 landen ter wereld!- zich Australiër lijken te voelen. Ze praten als Ozzies, hangen een Ozzie lifestyle aan. Men koestert de eigen afkomst maar is happy in het tweede vaderland. De oude Griekse dame van de gourmetwinkel, de Croatische jongedame van de schoenenwinkel, de Russische van de sportzaak, de Aziatische op de kledingafdeling van warenhuis David Jones, voor hen was (en is) blijven meedoen. En allen slaagden ze voor hun inburgeringstest. 

Iedere migrant dient een Australian Citizen Test af te leggen die is bedoeld om het evenwicht tussen diversiteit en integratie te bewaren. Om te worden toegelaten moet je tenminste 12 van de 20 vragen over Australische geschiedenis, cultuur en democratie goed beantwoorden en moet je over een adequaat Engels taalbegrip beschikken.

Misschien hemel ik het teveel op… maar hoe vaak ik al groepjes witte, gekleurde en Aziatische mensen samen zag op straat, in een café of restaurant en sportend is niet op de vingers van twee handen te tellen! Een mengelmoes van Engels met verschillende accenten vergezelt hen. En dan de culinaire tradities van over de gehele wereld. In de hoofdstraat, op loopafstand van ons hotel, vind je Libanese, Thaise, Chinese, Italiaanse, Griekse, Mexicaanse, Spaanse, Nepalese, Peruaanse, Franse en Vietnamese restaurants. Dat maakt het extra leuk hier te zijn.

De blogtitel verwijst naar de nieuwe slogan van de Nederlandse regering, na de komst van de grote stroom asielzoekende vluchtelingen uit het door burgeroorlog en reli-terrorisme (IS) geteisterde Syrië en Irak. Ik ben heel benieuwd hoe de integratie van hen in de Nederlandse maatschappij gaat verlopen. Op een of andere manier lijkt dat proces in het Vaderland moeizamer dan in Australië.