Over Bn, Kan en Mix

De vlucht met de comfortabele Boeing Dreamliner van Denpasar naar Sydney vertrok weliswaar een uur later dan gepland vanwege late aankomst van het vliegtuig maar de ervaring bleef prettig. In iets meer dan vijf uur tijd legden we ruim 4.700 kilometer af, in rustige atmosfeer. Het vliegtuig was waarschijnlijk te laat omdat het vanuit Aziatisch Verweggistan binnenvloog. Voordat wij instapten, zagen we alleen twee witte piloten -met veel balken op hun overhemd- aan boord gaan. De 100% Aziatische cabinebemanning werd duidelijk niet gewisseld.

De purser sprak vloeiend Engels maar wij verstonden er werkelijk niets van! Dat werkte gedurende de hele vlucht regelmatig op onze lachspieren. We wisten ongeveer wat hij zei omdat we de routine kennen als reislustige Hollandse dames maar letterlijk horen deed ik het niet. De andere Aziatische bemanningsleden hadden namen als Bn, Mix en Kan. We vlogen met Jetstar, een dochteronderneming van Qantas (het Transavia van KLM); het ging er heel anders aan toe dan ik verwachtte. Het begon met foute stoelen. Wij boekten twee plekken op een rij bij een ingang maar de check-in mevrouw beweerde dat dit niet in het boekingssysteem stond, alhoewel wij bevestiging van de boeking en de betaling van de speciale stoelen per mail ontvingen. Haar Balinese baas zei later dat systeemboeking geen garantie is... Tja.

Verder praten had geen zin, zeker niet met de Balinese Service Manager van de maatschappij. Wat een zacht ei was dat! Tandenknarsend accepteerden wij twee stoelen op twee rijen erachter. Het klachtenformulier zullen we binnenkort invullen. Daarna kregen we ons ontbijt om twaalf uur middernacht… kip met groenten en aardappelpuree. Ik nuttigde alleen een beetje broccoli, die groenten had ik al vier weken niet gegeten. Als je in-flight entertainment wilt zien, kost dat tien dollar, als je een deken wilt, idem dito. Het daadwerkelijke ontbijt wordt niet aan boord geserveerd. De prijs van een ticket is navenant; niets mis mee.

We vulden de landingskaarten zeer geconcentreerd in, we zijn immers gewaarschuwde reizigers. We brachten niets het land binnen dat latere inspectie en ondervraging vergt. Niet alleen kijken we op de Nederlandse televisie regelmatig (met leedvermaak) naar het programma Border Security Australia, ook maakten wij zelf het een en ander mee met immigratiemedewerkers. Zelf werd ik in het verleden tweemaal uit de rij gehaald omdat mijn paspoortgegevens niet overeenkwamen met de gegevens op mijn visumaanvraag. eenmaal werd ik achter de schermen naar zo'n zelfde kamertje gebracht als in de serie, waar een man met tulband en grijze baard mij ondervroeg. Dat zijn geen ervaringen om te herhalen. Medewerkers van deze dienst worden volgens mij geselecteerd op hun angstaanjagende, passagiersonvriendelijke houding en uitstraling. Nu wil het geval dat mijn liefje, aka De Grote Roerganger, de administratieve handelingen voor elke reis uitvoert maar zelf weet ik als geen ander dat 0 en een O niet hetzelfde zijn. Ik verwijt haar echter niets (meer).

We dachten vervolgens dat we gebruik konden maken van de snelle faciliteiten van het e-paspoort; wij hebben dat symbool immers ook op het Nederlandse paspoort staan. Dat bleek alleen te zijn geactiveerd voor burgers van landen van de Gemenebest. Wij sloten dus lijdzaam aan bij de lange rij andere toeristen. Deze keer viel het erg mee: we schoten langs de immigratiepost, onze reistassen lagen snel op de bagageband en ook de douane was ons welgezind. De aardige medewerkster van Immigratie bladerde door ons paspoort en constateerde dat we dit jaar al veel hadden gereisd. Klopt. Waar gingen we in Australië zoal heen? Mijn liefje antwoordde snedig: 'do you really want to know?!' Not Really. Ze moest lachen. Ik denk dat het er onder andere om gaat dat je comfortabel bent als zo’n vraag wordt gesteld. Dat waren we. We hebben een mooi reisprogramma voor de boeg in de komende twee maanden Down Under.

Het contrast tussen Lovina en Sydney kon niet groter zijn. We kunnen weer uit de kraan drinken, slapen met open raam en zijn niet meer kleddernat. Ik hoef er niet verder over uit te wijden; de foto’s in het nieuwe webalbum zeggen genoeg. Wat ik mis, is de dagelijkse zwempartij in een tropisch warm zwembad. Hier moeten we het voorlopig doen met een rock pool in een tamelijk koude oceaan. Er waren overigens veel badgasten in de zee. Ik kocht een nieuw badpak, mijn versleten oudje liet ik in Bali achter. 

Er was echter iets langs de kust van Coogee Beach (spreek uit ‘Koedjie’) dat de twee plaatsen samenbracht. Het betreft een monument waarmee Australië de vele eigen slachtoffers van de bomaanslag van 2002 in Kuta (Bali) herdenkt. Ondanks het materiaal en de omvang, is het een ingetogen symbool van de verbondenheid van mensen die rouwen maar er tegelijkertijd voor elkaar zijn, op een mooi plek. 

We sloten de avond van onze eerste dag af in een restaurant aan de kust dat mij erg deed denken aan de ervaringen in Hotel New York, Rotterdam. Coogee Pavilion is een prachtig pand met een industriële uitstraling. Het is een zeer trendy plek. We begonnen ons verblijf goed met heerlijke Sydney-oesters, een pure pizza en een (nou ja, niet helemaal...) heerlijk glaasje lokale wijn. We zijn erg blij hier weer te zijn. Voor de goede orde: we lopen inmiddels tien uur vooruit op Nederland.