Sandsational

Op maandagochtend namen we afscheid van Julie & Claire, die sindsdien af en toe  regenachtige dagen hebben. Bernadette, mijn liefje en ik zijn alweer een week in tropisch Queensland. Het was een prettige vlucht met Virgin Australia naar Airlie Beach. We reisden met een vliegtuigtype waarmee ik niet eerder vloog; een E190 van Amerikaanse makelij. De route bestond uit twee etappes: Sydney – Brisbane en van daaruit naar Proserpine. Vanuit de lucht zagen we een kleine landingsbaan in een eucalyptusbos; de piloot cirkelde het vliegtuig naar zijn eindbestemming.

Op dit kleine Outback-vliegveld haalden we de huurauto op, een hybride Toyota Camry die onhoorbaar zoeft en heerlijk rijdt. De vrouw van het verhuurbedrijf vroeg belangstellend of dit ons eerste bezoek aan Airlie Beach was. Ik legde uit dat wij hier tien jaar geleden waren maar dat we toen niet konden gaan varen vanwege een fikse tropische storm. Het leek alsof de duivel in haar voer. Ze wist niet hoe snel ze moest zeggen dat er binnenkort een tropische storm aankwam die negen dagen zou aanhouden en 500 milimeter regen zou voortbrengen. Dat alles met veel leedvermaak. Wij vonden haar direct onaardig en sindsdien heet zij de KnijnenKop (omdat ze naast twee massieve voortanden geen ander noemenswaardig gebit heeft). Ze bleek ongelijk te hebben.

Ons appartement is ruim en prachtig gelegen: met weidse blik op de Coral Sea. Het huidige terras is zelfs ruimer dan ons Spaanse terras. Er is slechts één nadeel: er is geen wifi. Dat geldt helaas ook voor vele restaurants en cafés in het stadje. Het is om horendol van te worden. We staan soms als junkies tegen de gevel van een internetplek gedrukt om Whatsapps en mails te kunnen bekijken. Bloggen is onder die omstandigheden tevens een verzoeking.

Op de dag van aankomst boekten we twee excursies. Het toeristische seizoen brak aan en ook de Australiërs zijn nu op zomervakantie. We reserveerden een tocht aan boord van een voormalige Volvo Ocean Race-boot. Het deed in het verleden tevens mee aan de Sydney-Hobartrace die morgen weer van start gaat. Met booteigenaren Michael & Jo zeilden we met een klein gezelschap naar Blue Pearl Bay, Hayman Island en Langford Reef & Sand Bar. Zeilend haalden we tien nautische knopen, ik zat hoog en droog aan loefzijde terwijl mijn liefje met volle teugen genoot aan leizijde; bij tijd en wijle ging de boot op één oor.

We lunchten aan boord en snorkelden to our hearts delight. Het is stingerseizoen dus we moesten een soort Teletubbiespakken dragen om steken van giftige kwallen te voorkomen. Op de eerste snorkelplek was veel kleurrijke tropische vissen te zien, op de tweede locatie was het koraal prachtig en goed zichtbaar vanwege laagwater. Schipper Mich keek vanaf aanvang met jaloerse ogen naar het t-shirt van mijn liefje… zij kocht het bij de start van de Volvo Ocean Race 2014-2015 in Alicante. Met zo’n boot onder zijn kont zou het hem goed staan! Met zo’n shirt mocht zij alleen aan het roer staan, ze besloten te ruilen.

De tweede dag op het water beleefden we op een grote catamaran die ons langs Daydream Island en Hamilton Island bracht en een rondje Whitsunday Island deed. We bezochten Whitehaven Beach, het schoonste en witste zand van de wereld en daardoor UNESCO-werelderfgoed. Met Claire had ik een weddenschap; zij beweert dat een strand in de buurt van Jarvis Bay het witste zand heeft. Ik geloof wat men over Whitehaven Beach zegt, dat het allerwitst is. Dit strand van 7 kilometer lengte is zelfs zo wit dat het naar verluidt vanuit het heelal is te zien. Het is een zienswaardigheid voor velen, ook vanwege de vele kleuren azuur water. Sommige toeristen doen het eiland zelfs aan met een helicopter. Het zandstrand van dit eiland is als enige van de Whitsundays samengesteld uit silica-kristallen. Daarmee kun je onder andere je juwelen oppoetsen, je lichaam scrubben en je tanden witten. Het fijne zand is niet goed voor apparaten maar voelt als poedersuiker aan de voetjes. Als het 40 graden Celsius is, blijft dit het strand koel. Er komen hier groene schildpadden voor (we zagen er twee in het water) maar zij leggen geen eieren op Whitehaven omdat die vanwege de koelte niet worden uitgebroed. Moeder Natuur blijft mij verbazen!

Wifi is ook hier verschrikkelijk schaars en langzaam. Meer foto´s volgen als we weer in betere internetomstandigheden zijn. Vandaag gaan we hier op zoek naar een plek voor de Kerstlunch.