Ozzie is over

Vandaag wordt hier Australia Day gevierd al vlagt Tasmanië niet erg enthousiast. We zijn bijna aan het einde van onze rondreis door Australië. Mijn liefje en ik verbleven er deze keer twee maanden, gedurende één maand reisden we rond met vriendin Bernadette die alweer ruim tien dagen terug in het Vaderland is. We vierden hier het tienjarig bestaan van onze vriendschap die Down Under begon. Het werd een memorabele reünie.

Bernadette’s absolute hoogtepunt van deze reis was oudejaarsavond doorbrengen op steenworp afstand van de Sydney Harbour Bridge waar we met een uitzonderlijk diner, een spectaculaire show op het water en fantastisch vuurwerk het nieuwe jaar inluidden. Het stond jarenlang met stip op de eerste plaats van haar wensenlijst, gedrieën maakten we haar droom waar. Na terugkeer in Nederland appte ze dagelijks dat ze vaak terugdacht aan de geslaagde reis. Met foto’s en chats reisde ze nog twee weken met ons mee.

Het hoogtepunt voor mijn liefje was het meermalige bezoek aan de Bay of Fires (Tasmanië), al was het close finish met een andere waterpartij. Voor haar is dit tot nu toe het mooiste strand en de prachtigste zee van haar leven. De kleuren en transparantie van het water zijn moeilijk te beschrijven, net als het poederwitte zand van 29 kilometer lengte en de rode rotsen in iedere baai. We deden weg C848 meer keren voor haar -en mijn- plezier en sloegen onder andere af bij Cosy Corner en Sloop Beach. Voor haar was het niet altijd de beste zee om in te zwemmen omdat er vaak rips waren, verraderlijke plekken met sterke stroming waar haar luciferdunne benen niet tegenop kunnen.

Mijn eigen hoogtepunt van deze reis waren de dagen op en in het water van de Whitsunday Islands (Queensland). Zowel het varen op verschillende soorten schepen als de daarmee verbonden snorkelavonturen maakten het voor mij onvergetelijke uitjes. Sinds wij met Bernadette op vakantie gaan, zijn zij en ik verstokte snorkelmaatjes. Samen lijken we dubbel te genieten; dat was in Sulawesi zo en nu weer. We hebben namelijk patent op schildpadden spotten... Barefoot on the beach, in uitermate goed gezelschap, ik kan mij niets beters wensen. Thank you, ladies!

Vrienden en familie weten dat wij Australië een land vinden om vaak te bezoeken. De weidsheid en uitgestrektheid die het gevoel van vrijheid bevestigt, de vriendelijkheid van de inwoners, de indrukwekkende natuur en de bijzondere dieren brengen ons al tien jaar naar het einde van de wereld. Nooit eerder bezochten wij Tasmanië en dat gold ook voor Bernadette. Het moest er dus een keer van komen. We gingen vol goede moed op pad in een kampeerwagen. De eerste was geschikt voor zes personen en dat was precies goed voor drie dames die van ruime slaapplaatsen houden. Na Bernadette’s vertrek wisselden we Winnie II in voor Vannie I en ook dat pakte goed uit. Als trucker van het gezelschap genoot ik van de vlam in de pijp. Ik reed de dames vier weken lang met veel plezier maar vooral veilig rond. Sommigen deden het op de fiets... met al die steile heuvels is dat geen kattepis! 

Wat ik echter niet ga missen, zijn de vele dode dieren die ik langs de Tasmaanse wegen zag; de zogenaamde roadkill. Gisteren zag ik zelfs een dood Tasmaans duiveltje aan de kant van de weg. Tjongejongejonge, wat een foutgeëindigde sprongen! Elke 300 meter lag er wel een aan- of overreden diertje op of langs de weg.  Als je bedenkt dat we in vier weken tijd ruim 2.000 kilometers reden, kun je je het slagveld voorstellen. Hoeveel wallabieburgers kun je daarvan bereiden? Teveel. Kasian.

Als foodie betoon ik graag eer aan de culinaire geneugten van Tasmanië. We waren hier in het juiste seizoen omdat het tijd was voor verschillende soorten oogst. De lucht is hier überschoon door de zuidelijke ligging en het ontbreken van enige vorm van vervuilende industrie. Sommigen beweren dat je hier het schoonste water van de planeet vindt.

Deze zuidelijke eilandstaat is in de hele wereld bekend om zijn zalm, zeevruchten, kazen (cheddar, brie en camember) en andere zuivelproducten (romige joghurt), fruit (bessen en steenvruchten), wijnen-van-het-koele-klimaat en lokaal gebrouwen bier. Cascade is het beste bier volgens mijn ervaren liefje. Tasmaanse wijnen zijn relatief duur. Dat komt hoogstwaarschijnlijk doordat de wijnbouw hier kleinschalig is. De lekkerste rosé was voor mij een jonge wijn van het Milton estate in Swansea, een oninspirerend dorp dat je verder kunt overslaan, wat mij betreft.

Bij de Sorell Fruit Farm plukte ik voor het eerst van mijn leven fruit direct van bomen en struiken, al was het aanvankelijk schoorvoetend. De receptionisten waren namelijk dermate onvriendelijk dat ik twijfelde of ik het uitstapje wel wilde afmaken. Voor $16 per persoon mag je fruit plukken. Alhoewel er een lange lijst vruchten wordt geteelt, was een beperkt assortiment open voor publiek; het eerste minpunt. Vervolgens wilden wij samen één doos vullen (geen twee) maar dat mocht niet van de dames aan de balie. Wat een onzin! Ik ging dus met tegenzin alleen op pad, mijn liefje bij de ingang achterlatend. De ogen van de opzichters priemden in mijn rug. Ik plukte verser-dan-verse aardbeien, kersen, kruisbessen aalbessen en pepperberries (?), als enige witte tussen een buslading Chinezen. Die smaken zal ik niet snel vergeten. Mijn liefje riep na het eten van een lokaal appeltje uit dat het de knapperigste en sappigste van haar leven was.

De oesters van Bruny Island zijn fantastisch, op menige plek verorberde ik ze met  Bernadette. Ik at gerechten met verse lokale Sint Jakobsschelpen en met inktvis. Yumm. Mijn liefje bestelde de lokale fish & chips in menig restaurant. Het ging niet om de patatten en het deegje werd vaak vakkundig terzijde geschoven. Alle restaurants ontvingen inmiddels hun Tripadvisor review. De beste vis werd wat haar betreft bereid in een keuken waar een Aziatische chef de scepter zwaait. Daar genoten we met Bernadette van haar laatste middagmaal. De oesters en tonijn sashimi zijn daar heerlijk. We gaan daar dan ook onze laatste lunch doen.

Bij supermarktketens Coles en Woolworth’s deden we doorgaans onze boodschappen. Ik blijf voorkeur hebben voor Coles, niet in de laatste plaats omdat het bedrijf de hoofdsponsor is van mijn all time favorite kookprogramma Masterchef Australië! Ik hoop dit jaar de 2016-serie op de Nederlandse televisie te kunnen volgen. In een van de vleesschappen van Coles trof ik twee producten aan van de Engelse tovernaar-chef Heston Blumenthal die hier sinds kort een eigen restaurant en productlijn heeft: ik spotte runderworstjes met pepperberries en varkensworstjes met speciale salie. We kochten ze niet, ze waren te groot voor onze monden. Op de camping aten we dagelijks een goedgevulde sla. Tijdens dit thuiskoken deed de superkwaliteit olijfolie die we als gasten kado kregen van Café Sydney goede dienst. Mijn liefje las overigens in de krant dat er schaarste gaat ontstaan aan avocado vanwege teveel regen in West-Australië. Tja, daar heeft men kennelijk momenteel geen last van bosbranden.

Het moge duidelijk zijn: we hadden het hier naar onze zin. Morgen pakken we onze reistassen en leveren we Vannie I in; ik zal haar missen. Met Jetstar vliegen we later op de dag naar Melbourne waar we enkele dagen van het mondaine stadse leven gaan genieten. Van een hotelkamer met luxe matrassen, een badkamer alleen voor ons tweetjes – zonder muntjesmachine, de stadstram en de metro, het museum, straatkunst en trendy restaurants.