Zoek de verschillen!

Vanwege het zachte weer wandelden we in de afgelopen dagen veel en ver, bij voorkeur langs plaatselijke stranden. Ik constateerde er veel bedrijvigheid: een van onze favoriete tapasbars in de regio is die van Rócio (San Pedro) die met haar echtgenoot druk in de weer was de houten strandtent op te bouwen. Deze bezige bij vertelde ons -na een allerhartelijkste begroeting- dat ze klaar was voor een hopelijk mooi nieuw zomerseizoen. Sinds oktober vorig jaar zat ze werkeloos thuis en dat is niets voor haar. Vorige week wandelden we langs dezelfde boulevard maar toen waren er nog geen strandparasols te zien. De eerstvolgende keer dat we daar wandelen, staan de ligbedden er geheid ook.

Op de terugweg reden we langs het eigen familiestrand om te zien of daar ook werkzaamheden aan de gang waren. En jawel, de strandtent stond reeds, omringd door graafmachines. Er lag een grote hoeveelheid dikke, lange balken in het zand. Dat was nieuw. Aan een van de mannen vroeg ik wat ze daarmee gaan doen. Het blijken de verticale dragers voor een vergroot, overdekt terras te zijn. Voorheen stonden er rieten parasols rondom de bar, nu pakt men het professioneler aan. Later deze week  zal ik weer eens gaan kijken. Zodra het gevaarte af is, zal ik een foto maken en aan mijn huidige album toevoegen.

De chiringuito die wij in 1999 op het strand van La Glea aantroffen, werd gerund door een Spaanse familie. Oma zwaaide de scepter in het piepkleine keukentje en bereidde tapas op verzoek, onder andere een smakelijke zelfgemaakte ensaladilla rusa (Russische aardappelsalade), gambas al ajillo (knoflookgarnalen) en croquetas de jamón ibérico (kroketjes van Spaanse ham). We kwamen er graag voor een hapje en een drankje. Daar introduceerde ik tinto de verano, een typisch Spaanse rode zomerwijn, bij menig vriend(in).

Daarna wilde het bestuur van Orihuela het Spaanse strandleven verder professionaliseren en moest oma het veld ruimen. Tot ons verdriet werd de strandtent vervolgens gerund door Engelsen maar dat was gelukkig van korte duur. Er werd in die tijd uitsluitend drank geserveerd. Tja, Britten en booz. Vorige week haalden nog twee personen de internationale kranten omdat ze met hun dronken kop tijdens de vlucht aan een vliegtuigdeur stonden te sjorren.

Drie jaar geleden werd een nieuw type strandtent geïntroduceerd die wordt gerund door Chiringuitos del Sol, een Alicantijns bedrijf dat op een groot aantal lokale stranden zaken doet. Het heeft vooral jonge Spanjaarden in dienst. Je kunt er weer tapas en snacks krijgen alhoewel minder goed als voorheen. Op zondagochtend draait men klassieke muziek, op andere momenten van de dag swingt het er de pan uit (al kan ik dat niet altijd waarderen).

In december 2015 ontving het bedrijf een prijs uit handen van Doña Sonia Castañeda, Algemeen Directeur van de Fundación Biodiversidad van het Ministerie van Landbouw, Voeding en Milieu. CdS doet het kennelijk goed qua milieuzorg, zowel in het bedrijf als rondom de vele strandtenten die ze beheren. Ik vermoed echter dat plastic rapen op ons eigen strand, door mijn eigen bag lady ook dit seizoen noodzakelijk zal blijven. Ze heeft namelijk al jarenlang een missie: plastic is jaar op jaar massamoordenaar van vogels, vissen en zeezoogdieren. Als beschermvrouwe van de Fundación ‘Red Alle Schildpadden, Wereldwijd’ is ze dat aan haar status verplicht.

Rócio meldde ons dat haar chiringuito formeel opent op 18 maart aanstaande, op de katholieke feestdag van San José. Dat is de dag van de heilige Jozef (je weet wel, de vader van Jezus) die hier direct wordt gevolgd door Vaderdag. In het katholieke Spanje wordt thans alles in gereedheid gebracht voor de belangrijkste week van het jaar: Semana Santa, de heilige week die aanstaande vrijdag start. In een lokale krant las ik dat tijdens deze Paasdagen 12.000 extra banen worden gecreëerd. Wij gaan het dit jaar hoogstwaarschijnlijk in San Pedro del Pinatar meemaken. Elk jaar kiezen we een andere stad of ander buurdorp waar we de processies gaan bekijken. Grote stad of klein dorp, de devotie is overal enorm!

Mijn liefje en ik zijn niet gelovig maar na de uitgebreide route langs Hindoe- en boeddhistische tempels alsmede katholieke kerken in Sri Lanka beleefde ik mijn eigen  Lourdes-moment… Er is geen sprake van een wonderlijke genezing maar ik heb geen hinderlijke last meer van mijn sneue heup. De artrose zit er nog (en gaat niet meer weg) maar ik heb geen pijn, kan zitten zoals ik wil, kan 's nachts weer als vanouds draaien en op mijn rechterzij liggen en kom wandelend goed mee met mijn Fitte Fitbitch. Ik weet niet precies waarom en wanneer de verbetering plaatsvond maar ik ben er blij mee. Joehoe!