My devices

Bijna een week zaten wij zonder eigen internetverbinding en dat was een ontnuchterende ervaring. Ik werd mij weer eens bewust van de betekenis van internet in mijn leven: als het moet kan ik zonder maar ik mis die link naar de buitenwereld wel. Dagelijks liep ik daarom met een tasje met daarin computer en iPad naar de overburen om daar te lezen en mijn routineklusjes te doen. Ik lees artikelen op Flipboard, maak aantekeningen en zoek afbeeldingen voor mijn blogs, doe soms een spelletje op de iPad (Cognito, 1010 en Peak vind ik leuk), zoek dingen uit naar aanleiding van de boeken die ik lees, bekijk recepten en nog veel meer. 

Gisterenmiddag kwam Alejandro langs, een technicus van het internetbedrijf waarbij we zijn aangesloten. Hij kwam de router opnieuw instellen. Hij vertelde mij dat er een wereldwijde virusaanval kwam op vrijdag de 13de en dat zij werden getroffen. Ze vermoeden dat de aanval uit de Verenigde Staten afkomstig was. Het betrof een virus die zichzelf verspreidt en was gericht op specifieke typen antennes. Als het een belendende antenne ‘ziet’, springt het over. Een van hun antennes werd op die manier geïnfecteerd en dat betekende dat 3.000 klanten (10% van hun klantenbestand) van de ene op de andere minuut geen internetverbinding via wifi meer hadden. Ik was de enige getroffene in ons woonblok alhoewel vele buren klant zijn van hetzelfde bedrijf en op dezelfde antenne zijn aangesloten. Alejandro kon dat niet verklaren. Hijzelf had in de afgelopen dagen toegang tot internet, zijn buren weer niet.

De virus had geen naam; desalniettemin vond ik vandaag een verwijzing na het intypen van de naam van een concurrerend bedrijf die Alejandro tijdens ons gesprek liet vallen. Daar trof ik in de lijst van problemen op vrijdag 13 mei inderdaad een urgente melding van de kwestie aan. Ik las dat kennelijk een jaar geleden eenzelfde aanval van hetzelfde virus op antennes plaatsvond (en hoe je het probleem kon oplossen). Verouderde firmware is nodig om last van het virus te krijgen. Nou, dan weten we dat… het internetbedrijf werkt hun spullenboel niet bij! Zelf heb ik de indruk dat het vooral oudere klanten trof – ik bedoel niet qua leeftijd maar qua datum van aansluiting of gebruikte apparatuur. Hoe het ook zij, de verbinding met het wereldwijde web werkt weer. Ik zit nu tevreden te internetten in mijn eigen huis.

Sinds een dag of twee hebben we hier de doorbraak naar stabiel, zomers weer. Vorige week schommelde de temperatuur nog dagelijks en was het tamelijk bewolkt; 's avonds trok het doorgaan weer open. De thermometer zakt volgens de weervrouw vanaf nu niet meer onder 20 graden Celsius. We moesten er dit jaar langer op wachten. Vorige week reed ik op grote afstand langs de salinas van Torrevieja waar de roze kleur van het water mijn aandacht trok. Ik nam mij op dat moment voor daar op de eerste de beste zonnige dag te gaan wandelen en foto’s te maken. Gisteren was het zo ver (26 graden) dus we gingen op pad.

De lagunes van La Mata en Torrevieja bestaan sinds 1321. In 1389 gaf de Kroon toestemming aan de plaatselijke bevolking om de lagunes om te vormen tot albuferas teneinde visvangst mogelijk te maken. Het aanleggen van een kanaal dat verbinding zou maken met de Middellandse Zee liet bijna een eeuw op zich wachten. In 1482 zag men helemaal af van het vissenproject omdat het zoutgehalte in de lagunes te hoog zou worden. 

In 1759 werden de lagunes weer eigendom van de Spaanse staat. Niet veel later deed men de eerste zoutproeven in de lagune van La Mata. Bij die gelegenheid ontdekte men de uitstekende kwaliteit van het natuurlijke product maar vanwege de betere infrastructuur van Torrevieja werd de officiële zoutexploitatie in die plaats opgezet. La Mata bleef wel de historische betekenis behouden. Het deel van het uitgestrektere gebied waarin de lagunes liggen, werd in 1989 door de regering van Valencia officieel tot natuurpark verklaard.

Wij wandelden naar de lagunes vanuit het plaatsje Los Montesinos. Het pad ernaar toe is gemakkelijk begaanbaar, kleurrijke vogels vlogen af en aan. Het gebied trekt naar verluidt 200 soorten vogels aan. Eenmaal bij het water trof ik een bijzonder landschap aan, met tenminste 50 tinten roze. Ik was geboeid, het nodigde uit tot experimenteren. De zoutkristallen op takjes en stenen vormden fotogenieke blingbling-voorwerpen. Op sommige plekken kraakten de kristallen onder mijn wandelschoenen, alsof ik mij op sneeuw begaf. Ik stond met blote voeten in het zoutmeer en genoot. Ik ga zeker naar de lagunes terug, de volgende keer met ondergaande zon. Eens zien wat dan het kleurenspectrum is.