Barefoot Day

Ik kwam nog niet aan zwemmen toe maar deze week neem ik hier de eerste duik. Een recente temperatuurtest wees uit dat het plaatselijke zwembadwater 24 graden Celsius is. De temperatuur van het zeewater ligt lager. Afgelopen weekend schafte ik een nieuw snorkelmasker aan, mijn zoveelste. Even twijfelde ik of het laatste Franse ontwerp zou kopen: de Tribord EasyBreath is in verschillende maten en kleuren verkrijgbaar in sportzaak Decathlon. Het goede aan het ontwerp is dat je geen mondstuk nodig hebt want het masker dekt je gehele gezicht af en de pijp zit vast aan de bovenkant. Zodra je onder water gaat, zuigt het masker zich rond je gelaat vast. Het zat echter niet lekker dus ik zag ervan af en besloot tot aanschaf van een degelijke bril met groot raam.

Al jarenlang treden mijn liefje en ik op als zwemjuffen voor de kereltjes in Bali. De bijna 9-jarige Yuda kan inmiddels aardig zwemmen. Naast zeer speels is hij een grote waterrat al is zijn schoolslag niet volgens het boekje en zwemt hij liever niet op zijn rug. Onder water zwemmen en duiken doet hij daarentegen graag en vaak; mede dankzij de vele speeltjes die we in de loop van de tijd kado gaven. Broer Damai van 5 kreeg ook de smaak (van chloorwater) te pakken. De laatste keer dat we samen zwommen schudde hij watervrees definitief van zich af. Hij stak zijn hoofd onder water en zwom -veilig in zijn drijfpak- met mij naar het diepe gedeelte van het zwembad. Zelfs mijn toenmalige snorkelset moest en zou hij uitproberen. Leuk.

Zodra de mannetjes later deze maand schoolvakantie hebben, gaan ze beiden op zwemles in Singaraja. Toen ik in november 2015 door de stad reed, vielen mij grote posters op met daarop een man met een fluitje op de voorgrond en een groot zwembad op de achtergrond. Was er een zwemclub in Noord-Bali? Dat bleek het geval, moeder Elsa zocht het uit. Het is een van de tekenen van vooruitgang in dat deel van Bali. Zwemles is des te opmerkelijk als je je realiseert dat het Hindoegeloof alles onder water afdoet als onderwereld waaruit niets goed voortkomt. De gemiddelde Balinees, voor zover die bestaat, houdt niet van water en kan niet zwemmen. Onze mannetjes zijn fraaie uitzonderingen op de regel.

In de afgelopen jaren motiveerde ik Yuda onder andere met suksesverhalen over de Nederlandse zwemster Ranomi Kromowidjojo, houdster van vele wereldrecords en gouden medailles. Zij heeft immers Indonesische wortels. Zij kwalificeerde zich voor de Olympische Spelen in Rio de Janeiro, die ik in augustus gespannen ga volgen.

Daar kwam ene I Gede Siman Sudartawa onlangs bij. Deze 21-jarige Balinees, gespecialiseerd in de rugslag, gaat voor Olympisch goud. In 2011 won hij vier medailles tijdens de South-East Asian Games: hij werd winnaar en recordhouder op de 50, 100 en 200 meter rugslag en won met zijn team op de vier keer 100 meter estafette. Hij was vaandeldrager voor het nationale team bij de opening van de Spelen in Londen in 2012, waar hij op de 39ste plaats eindigde.

Begin mei nam hij deel aan de Malaysian Open waar hij records brak op de 50 en 100 meter rugslag; op de 200 meter werd hij nipt tweede. Met het estafetteteam werd hij eveneens eerste en houder van een nieuw record. Ik las dat Siman zich bij die gelegenheid kwalificeerde voor de 50 meter rugslag. Joehoe! Het juichen verging mij  toen bleek dat 50 meter rugslag niet op het olympische programma staan in Rio... Kasian.

Hij en twee Indonesische collega’s trainden in de afgelopen maanden bij een zwemclub in New South Wales (Australië). Hun Australische coach, Gavin Urquhart, is van mening dat ze net zo goed zwemmen als Australische topsporters maar dat ze niet dezelfde kwaliteit coaching krijgen in eigen land. Bovendien wil de Australische zwembond wereldtoppers afleveren en die ambitie heeft de Indonesische bond niet. Tja. In een interview met ABC News zei hij vervolgens: "The body shape of the Indonesians, if they get enough height, is exceptionally suited to swimming. They maintain excellent levels of flexibility and they're exceptionally disciplined."

Dat biedt perspectief want zwemvriendje Yuda schiet de hoogte in; grote voeten en handen heeft hij sinds zijn geboorte. Ik zou het fantastisch vinden als de zwemsport hem dermate gaat boeien dat hij een zwemmer van niveau wordt. We zullen zien, ik ga het vervolg op de voet volgen.

Over voeten gesproken: het is vandaag Blotevoetendag, uitgeroepen in de Verenigde Staten. Doe eens gek en schop je schoenen uit! Zelf vind ik dat niet vreemd: voor mij is het elke dag Barefoot Day… Ook in andere delen van de wereld viert men deze dag, op andere datums. De dag was een idee van Soles4Souls, Zolen voor Zielen. 

De hulporganisatie kwam in actie na de tsunami in de Indische Oceaan (2004) en na orkaan Katrina (2005). De goededoelenstichting werd formeel opgericht in 2006 en bestaat nu dus tien jaar. Sinds de oprichting distribueerde ze 26 miljoen paar schoenen over 127 landen in de wereld, inclusief de Verenigde Staten en Canada. Anno nu zijn er nog veel arme kinderen die niet naar school kunnen en volwassenen niet naar hun werk omdat ze geen schoeisel hebben. Een paar schoenen verricht wonderen. Je kunt je eigen schoenen doneren, geld geven en/of mee op reis gaan om ter plekke schoenen uit te delen. Kim Kardashian doneerde 1.000 paar schoenen na de geboorte van haar zoon. In Dordrecht zit een vestiging van Soles4Souls.

Ik trek zo mijn nieuwe Sketchers Lite Weight-wandelschoenen met memory foam-zolen aan. Sinds ik die draag, wandel ik mijn Fitbitch eruit (sort of). Ze blijven voorlopig aan mijn eigen voeten maar ik heb weggevers genoeg. We gaan vandaag op pad met vrienden Frans & Roland. Go, Barefoot!