Natte voeten

We zijn alweer enkele dagen op vaderlandse bodem. De vliegreis verliep smooth as a baby’s bottom. We landden voor het eerst op luchthaven Eindhoven die een gloednieuwe landingsbaan kreeg in de afgelopen weken. Ik was hogelijk verbaasd over de tropische atmosfeer bij aankomst. Het deed mij denken aan Bali, zeker niet aan Nederland. De jongeman achter de balie van de verhuurmaatschappij was in een goede bui dus we werden ge-upgrade naar een gloednieuwe, grotere huurauto. Die vreugde was echter van korte duur: vijf minuten later stonden we choc-a-bloc op de snelweg. In onze Spaanse woonomgeving komen files nauwelijks voor. Gelukkig lieten we de massa stalen rossen weldra achter ons. We kwamen later dan verwacht aan bij onze vrienden Frans & Roland, bij wie we de eerste twee nachten zouden logeren. Wat wonen ze mooi en wat een smaakvol huis. Chef Frans serveerde een smakelijke Indonesische rijsttafel (van Toko Jadi) - rijst en de haricots verts waren van zijn hand. Sambaleitjes, rundvlees met rode pepers, groene lamscurry. Yummmm. We zaten tot laat onder de sterren.

Tijdens die eerste nacht brak de hel los boven menig Hollands hoofd. Er klonken rake onweersklappen, de hoosbuien hadden tropische allure. Onze gastheren kregen op de begane grond van hun fabuleuze villa te maken met een klein beetje wateroverlast. Bij vriendin Bernadette stroomde het regenwater haar souterrain binnen. Midden in de nacht was het voor haar dweilen geblazen. Na de eerste hoosbui volgde uren later een tweede. Ze appte dat ze toe was aan vakantie. Kasian.

Op de tweede dag wandelden we met de mannen door hun schattige Laren. Jaren geleden bezochten wij daar het Singer Museum. Momenteel wordt het nieuwe Singer-theater opgebouwd. De dorpskern is groen, overal waar je kijkt staan kapitale villa’s en karakteristieke landhuizen. In Laren wonen de meeste miljonairs van Nederland. 

Op sommige plaatsen in de kern verbouwt men oude landbouwgewassen zoals Sint Jansrogge, zonnerogge en gerst. Dat is bijzonder want de gemeente, met een D’66-burgemeester, zou die grond ook kunnen gebruiken voor meer huizenbouw. De voorbij rijdende Range Rovers, Porsches, Audi’s en BMWs waren niet op de vingers van vier handen te tellen. Bovendien spotten we enkele bekende Nederlanders.

We lunchten in een 's Gravenlands restaurant dat eigendom is van de zwager van Roland, brachten een bezoek aan zijn eigen kapsalon in Huizen en dronken een glaasje wijn in een bruin café in Blaricum. Bij een plaatselijke hoeve kochten we biologische witte asperges die de dag vóór de hoosbuien door vrijwilligers van het land waren gehaald.

De ochtend daarop bleek Brexit een feit. Wat wij beiden vreesden, kwam uit. Een  meerderheid van stemmers in het Verenigd Koninkrijk, waarin we vijf jaar met veel plezier woonden en werkten, wenst niet langer onderdeel uit te maken van de Europese gemeenschap. Ook Frans was overrompeld, Roland reageerde laconieker. 

Referenda zijn goede instrumenten maar niet voor complexe materie van wereldformaat die zelfs voor deskundigen moeilijk is te overzien. Britannia waives the rules! Voornamelijk oude, laag opgeleide plattelandsdorpelingen stemden vóór uittreding. Zij denken dat hun patria anno 2016 kan terugkeren naar de tijd van de British Empire?! Hun gejuich wekte weerzin bij mij op. Op de BBC hoorde ik een voorstander zeggen dat Churchill trots op hen zou zijn. Wat een misvatting: die man was een van de founding fathers van de Europese unie! We zullen zien hoe dit uitpakt.

Stel nu dat ook Donald Trump nog president van de Verenigde Staten wordt, dan is de waanzin compleet. Wij pakken dan ons boeltje op en emigreren naar de andere kant van de wereld: Australië. Mijn liefje wist te melden dat de staat Queensland momenteel naarstig op zoek is naar een ervaren kapper. De kleine plaats Blackall (1.600 inwoners), 960 kilometer landinwaarts van Brisbane, ontbeert een kapper en daardoor moeten burgers 100 kilometer rijden voor een knipbeurt. Men startte een grote wervingscampagne op Facebook. De verkozen persoon zal naast een baan en salaris tevens een woning van de staat kado krijgen. Aangezien ‘onze’ Roland ruimschoots aan alle eisen voldoet, schoven wij hem gedrieën vol vertrouwen als kandidaat naar voren. Frans laten we onderhandelen over een huis met tuin en zwembad en dan gaan we daar in commune leven. Bob’s your uncle.

We verruilden de logeerplek in het hart van Naarden voor een trendy oppashuis in een statige wijk van Den Haag. Met Bernadette lunchten we met nieuwe haring van de viskraam van Haagse Robbie. Die van 2016 smaakt heerlijk. Na toelichtingen van huishoudelijke aard, een rondje om haar nieuwe auto en sleuteloverdracht zwaaiden we haar uit. Zo kwam een kinderwens alsnog uit: als jong meisje bezat ik een schaalmodel Mini, metallic groen met zwart dak. Alle deuren, de motorkap en de achterklep konden open. Zo eentje wilde ik er; het kwam er nooit van. Tot nu. We rijden rond in een chocoladekleurige Mini Cooper. Er staat mooie rosé in de koelkast en een prachtig boeket veldbloemen in de woonkamer. Mijn liefje en ik boffen met zulke vrienden. Tante Bernadette landde inmiddels veilig met haar bofkontneven in Azië; zij tracteert! Krijgt ze weer natte voeten…