Houden van Spanje

In de afgelopen dagen hield ik een aantal vrienden in Nederland, die hier ook een optrekje hebben, op de hoogte van de laatste ontwikkeling in onze woonwijk. Er werden parkeervakken aangebracht op het privé-parkeerterrein achter onze appartementsblokken. Nu zul je denken: ‘guttegut, is dat alles? Heeft Barefoot niets interessanters te bloggen?’ Wellicht niet maar lees toch even verder.

Ik kan mij niet herinneren dat het onderwerp op de agenda stond en tot stemming kwam in de afgelopen vergadering van de Vereniging van Eigenaren aangezien we die voor de eerste keer niet persoonlijk bijwoonden. In het voorafgaande jaar ontstond onmin met de president en het leek ons beter daarom deze keer niet van de partij te zijn. Mijn liefje en ik hadden geen zin in onzin. Het bleek een verstandige beslissing: de vergadering verliep wederom niet zoals gewenst.

Het onderwerp parkeervakken komt voort uit ergernis over een kapotte auto die al bijna twee jaar ongebruikt en onhandig staat geparkeerd. De Nederlandse buren van de Britse eigenaren verzochten hen meermalen vriendelijk het goggomobil te verwijderen. In drukke tijden hebben we de parkeerplaatsen hard nodig en bovendien is ons parkeerterrein geen autokerkhof. Het haalde niets uit.

Ook een verzoek van de president leverde geen actie op; saillant detail is dat diezelfde Britten zíjn appartement huren. De auto, die ogenschijnlijk geen wegenbelasting betaalt en geen ITV-keuring (APK) onderging, werd menige buur in de loop van de tijd een doorn in het oog. Wellicht dat de president met deze daad zijn autoriteit liet gelden? Zette hij de parkeervakken in als pressiemiddel? Hoe het ook zij, hij had geen budget voor de werkzaamheden. Daar zal ik mij, als lid van het auditteam van de vereniging, later dit boekjaar formeel mee gaan bemoeien.

Een Zuid-Amerikaanse medewerker van het vaste klusteam van de VVE liep op vrijdagmiddag op het parkeerterrein rond met een dikke rol tape en een blik verf. Ik liep op hem af, maakte een praatje en legde zijn werk en fotogenieke hoofd met de camera vast. Ik heb een zwak voor (autochtone) Zuid-Amerikanen, ze stralen levensvreugde uit. De man ging secuur te werk en kluste om geparkeerde auto’s heen. De kapotte auto kreeg een sticker met de mededeling dat’ie weg moet en op de voordeur van hun woonblok kwam de waarschuwing dat het parkeerterrein leeg moet om de klus goed te kunnen klaren. De vakken zijn klaar, de betreffende auto werd gisteren door een sleepdienst van de openbare weg weggevoerd.

De foto van hem en de nieuwe parkeervakken stuurde ik door naar een kleine vriendenkring. Eén reactie was opmerkelijk: men vond het jammer dat er zoveel wordt geregeld… ¡No pasa nada! Er is in dit land nog genoeg om je hart over op te halen. Mijn liefje en ik blijven Nederlanders in hart & nieren maar we wonen al 16 jaar buiten het Vaderland, waarvan elf in Spanje. Het aanbrengen van parkeervakken -die dusdanig breed uitpakten op ons terrein dat we per saldo minder plek kregen- vind ik persoonlijk geen voorbeeld van Spaanse overregulering.

Wat in dit verband niet onvermeld mag blijven is dat het bij ‘ons’ bij wet is verboden met (teen)slippers achter het stuur te zitten, te zwemmen in zee bij rode vlag en stoelen te reserveren aan het zwembad of op het strand zonder ervan gebruik te maken. Die overtredingen leveren geldboetes op. In mei van dit jaar kreeg een Madrileense man voor het eerst in de geschiedenis een boete van €150 voor het reserveren van een zitplaats (stoel en parasol) aan de vloedlijn van het strand El Cura van Torrevieja. Nou jij weer! 

Tijd voor serieuzere opmerkingen. Hieronder vind je een greep van de door mij geobserveerde ‘ongeregeldheden’ in ons tweede vaderland. 

• De cultuur van mañana-mañana. Een afspraak wordt menigmaal niet nagekomen. Met een beetje goede wil zou je dat ook iets positiefs kunnen noemen. Als het immers vandaag niet lukt, proberen we het morgen gewoon weer.
• De achterstand op het gebied van internet. Ik blog er regelmatig over.
• Het geregeld uitvallen van de elektriciteit.
• Geluidsoverlast, binnen- en buitenshuis. De Spaanse bouw is eensteens waardoor wanden het minste of geringste burengerucht doorlaten. Spanjaarden zijn luidruchtig, in de zomermaanden gaat het lawaai tot ver voorbij middernacht door. Bareigenaren (vaak Brits) lappen de acoustische regels aan hun laars en de Spaanse politie treedt niet of nauwelijks op.
• Inefficiënte postbezorging. De gemeente kwam jaren na de bouw van onze woonwijk pas met straatnamen en adressen. In de zomermaanden hebben we wekelijks andere postbezorgers met onvoldoende kennis. De aflevering van aangetekende stukken ging nog nooit goed.
• Het dumpen van grofvuil, blikjes, glas en plastic langs de openbare wegen en zelfs in natuurparken. Behoeft geen toelichting.
• Het ontbreken van regelmaat in het legen van afvalcontainers. Ik mailde al ontelbare keren naar het gemeentelijke bedrijf dat die taak uitvoert. In het hoogseizoen stapelt afval zich her & der naast de containers op, met alle gevolgen vandien.
• Logistieke onbenulligheid in supermarkten. Het hoogseizoen begon, het aantal Spaanse en buitenlandse vakantiegangers nam substantieel toe en de lege supermarktvakken zijn weer aan de orde van de dag. Dit jaar is hierop geen uitzondering.
• Onbegrepen rotonde- en invoegregels. Het aantal keren dat ik inhield of juist harder ging rijden teneinde aanrijdingen te voorkomen, is op de vingers van tientallen handen te tellen.
• Het ontbreken van een alomvattend plan voor ruimtelijke ordening. De eerste bouwboom bracht zoveel urbanisaties voort dat er hier zeeën van beton ontstonden. De 100 meter-regel langs de kust werd in menig plaats met voeten getreden. De tweede bouwgolf is nu aan de gang, de lege plekken worden opgevuld.
• Inefficiënte belastingdienst. De Nederlandse belastingdienst zou de Spaanse al jaren helpen om hun administratie op orde te krijgen maar wij merken er niets van.  
• Bureaucratie. Afgelopen week las ik in de krant dat 30.000 overleden Spanjaarden pensioen ontvangen. De Spaanse Rekenkamer riep reeds in 2014 op tot herziening van het bureaucratische systeem dat vol gaten en zwakheden zit.
• Corrupte politici, vooral van de PP. De Partido Popular stamt uit de tijd van de fascistische Franco; het is een rechtse, uiterst conservatieve partij. Ontelbare burgemeesters van die partij zitten door heel Spanje in de gevangenis. Tijdens de eerste bouwboom regelden zij hun eigen zaakjes te goed! De partij van Rajoy, die weigert zich te houden aan de Europese begrotingsafspraken, behaalde bij de laatste verkiezingen wederom een kleine meerderheid. Het zijn vooral Spanjaarden van de oude garde die alles bij het oude willen houden.

Ooit trof ik dit Maori-gezegde aan op een bankje langs de kustroute van Cogee naar Bondi Beach:“Turn your face to the sun so the shadows fall behind you”. Wijs. Dat is precies wat we doen: we kijken zeker niet weg maar het goede van Spanje weegt op tegen de negatieve aspecten. Het onvolprezen Spaanse beachlife, de zon die aan de Costa Blanca gemiddeld 300 dagen per jaar schijnt, het buitenleven, het ruime en boeiende achterland, de rijke cultuur, het Mediterrane voedsel, de relaxte levensstijl. ¡Viva España! We all love Spain, om uiteenlopende redenen.