Translate

zondag 17 juli 2016

Pulang, of Home again part 2

Niet alleen mijn liefje en ik keerden afgelopen week huiswaarts, ook Ketut vloog vanuit Alaska naar Bali terug. Aanvankelijk zou hij dat pas in augustus doen. Elsa vertelde ons over zijn vervroegde thuiskomst zodra zij het hoorde, voor haar beide zonen hield ze het geheim. Ze reed met beide jongetjes in haar lease-auto naar de luchthaven van Denpasar onder het mom van dat ze een vriendin uit Jakarta ging ophalen. Ik moest erom gniffelen; het is Elsa ten voeten uit. Ze verrast graag maar houdt ook van een beetje plagen. 
Net als de vorige keren vloog Ketut met China Airlines en landde volgens schema. Happy Family! Er valt mij nog iets op aan de foto: moeder en de kids houden hun mond stijf dicht, Ketut is de enige die zijn tanden bloot lacht. (In Bali wordt dat onbehoorlijk gevonden.) Zijn terugkeer pakt extra goed uit omdat Yuda en Damai momenteel schoolvakantie hebben. Pa kan nu veel tijd doorbrengen met zijn zonen terwijl Elsa zich niet in bochten hoeft te wringen. Tot voor kort combineerde zij haar baan in de huishouding met het bezighouden van energieke mannetjes die zeeën van tijd en zin in vermaak hebben.

We stelden Yuda’s verjaardagsdoos onlangs samen. Een bezoek aan de Spaanse ‘tante pos’ is doorgaans een verzoeking. Er bevinden zich relatief weinig postkantoren in de  omgeving; we gaan altijd naar hetzelfde kantoor. We kennen de baas en zijn medewerkers dan ook al langer dan vandaag. El Jefe was vroeger stuurs en klantonvriendelijk, nu is hij de mildste van het team. Gelukkig was het niet druk; er stonden slechts twee wachtenden voor ons. Mijn liefje fotografeerde mij met de doos op schoot. Verboden!” klonk het genadeloos van achter de balie. Op de foto zag je welgeteld 1 mens, 1 doos en 1 palmboom op de achtergrond. Tja.
Wij brachten een eigen kartonnen doos mee, een die we vorig jaar op hetzelfde kantoor aanschaften. Toen stopten we er een auto met afstandsbediening in; batterijen mogen volgens Spaanse regels niet worden verzonden dus de doos moest weer open. Diezelfde doos was nu wederom goed gevuld. De meeste kadootjes zijn voor de jarige maar zijn broertje en zijn moeder delen mee in de pret. Teneinde geruzie en tranen te voorkomen, krijgen pakjes een naamsticker.

De mannen aan het loket keken bedenkelijk toen ik het gevaarte voor hun neus neerzette. Consternatie! Het postbedrijf ging intussen over op andere verpakkingen en nu kon onze doos, naar verluidt, niet meer worden verzonden. Huh?! Nou ja, de doos kon wel worden verstuurd maar pas nadat wij tape zouden kopen en de doos zelf zouden sluiten. Hoe moeilijk kan dat zijn? No pasa nada. Voor € 2,50 schaften we een rol plakband aan en ik plakte deksel en naden zo goed mogelijk dicht.
Daarna was het tijd voor de formulieren. Wat zit er precies in die doos? Er ontstond verwarring over het woord puzzel (er zit een dino-puzzel in de doos). Ik wist het Spaanse woord niet dus ik begon het speelgoed te beschrijven. “Je hebt losse houten stukjes en als je die samenvoegt, krijg je een soort schilderij.” “Ahh siiiii, puzz-le.” Tja. Hoeveel kleding en hoeveel stuks van ander speelgoed zaten erin? Het leek wel een kruisverhoor. Ik wist het zeker: deze balie-medewerker-met-een-doos-naar-bali gaat voor een eervolle vermelding als kantoormedewerker van de maand!

Toen hij bijna klaar was, ontdekte ik een fout op het formulier: het Noord-Balinese adres was incorrect. Ik maakte hem erop attent en zei netjes dat hij een nieuw formulier moest invullen want een fout adres in Indonesië zou zeker tot een afleveringsprobleem leiden. Dat formulier wordt immers in een plastic hoes op de voorzijde van de doos geplakt. Hij mopperde, draaide de doos om in de hoop dat wij een fout adres op de deksel zetten zodat hem niets viel te verwijten. Helaas. Wij spelden de woonplaats goed, hij nam het verkeerd over. Hij verscheurde de papieren en deed de administratie opnieuw. Intussen was het bijna sluitingstijd maar we klaarden dit klusje op tijd.

Normaliter zou er stoom uit onze oren komen maar we waren in een zonnige bui daar mijn liefje die ochtend een goede uitslag ontving van de jaarlijkse oncologische controle. Ze is weer voor een jaar goedgekeurd. Joehoe! Na dit groene licht boekten we dit weekend onze vliegtickets naar Bali. We zullen in november weer naar de Indonesische archipel afreizen om samen te zijn met onze extended family, al vraag ik mij af of Ketut dan nog thuis zal zijn.

Een ding weet ik zeker: één compleet AH-verzamelboek met alle 160 dino-plaatjes, een tweede (leeg) boek met veel dubbele en een dikke stapel ongeopende plaatjes, plus twee VR-brillen die we in eigen reistassen zullen meenemen, worden een doorslaand succes. De dino’s dansen ook in Spanje over de tafel. Nogmaals dank aan eenieder in Nederland die mee spaarde. Ik kan mij nu al verheugen op de enthousiaste reacties van Yuda en Damai. Voor nu hebben ze papa om mee te spelen.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten