Veel gefladder in het hok

Onlangs las ik iets geks in een Spanje-krant. Het handelde om zogenaamde ‘secuestradores de casas’, bezettingen van andermans huizen. Het komt erop neer dat een woning wordt opengebroken, sloten worden veranderd en het pand wordt bezet. Daarna wordt losgeld geeïst van de eigenaar die zijn bezit pas terugkrijgt nadat het geld is ontvangen. Het zou in Spanje gaan om een vorm van kraken. Er is inmiddels een groeiend aantal gevallen bekend bij de politie. Daders zinspelen erop dat eigenaren liever enkele duizenden euro’s betalen dan een langdurige en dure rechtzaak in den vreemde beginnen.

September is de maand waarin eigenaren naar hun vakantie-optrekjes aan de Costa Blanca terugkeren en hopelijk passen hun sleutels nog. De grootste hitte ligt dan achter ons, de vakantiedrukte is voorbij. Het is hier weer een komen en gaan van kennissen en vrienden. De Britse buren naast ons sloten inmiddels hun vakantieweken af, de buren onder ons keerden naar Ierland terug.

Afgelopen week trokken we op met onze voormalige buren uit Kijkduin: Fred & Coby. Zij verbleven in dezelfde woonwijk, in het appartement van vriend Ger, thans bijgenaamd de Grote Pechvogel: hij scheurde zijn achillespees tijdens een recent ritje op zijn electrische fiets. De fiets zette zich in beweging terwijl Ger’s been nog niet op de trapper stond. Er knapte iets. Nu zit dat been in het gips en maakt hij gebruik van een rolstoel als transportmiddel. Herstel gaat maanden duren. Zijn vliegtickets voor oktober annuleerde hij. Deze week kregen we te horen dat hij binnenkort een brace krijgt en dat klinkt alweer positiever. Houd moed!

Met Coby & Fred haalden we herinneringen op aan ons gemeenschappelijke leven, de gezamenlijke golfvakanties als Marbellagroep, de uitjes in eigen land, de perikelen in de nieuwe Haagse wijk waarin wij met elkaar woonden. We beleefden menig hilarisch avontuur: Fred als Don Corleone, Monica als Pia Beck, de Amsterdamse humor van Ger. We waren een hechte club. Elk jaar zetten we met kerst een grote boom op ons pleintje. Ger of Fred kocht de boom, met elkaar bekostigden we de versiering en verlichting, mijn liefje en ik verschaften de electriciteit. Ger & Monica, Coby & Fred en wij gingen tegelijkertijd op les bij de plaatselijke golfbaan. Elke zondagochtend fietsten we met onze golftrolleys aan de bagagedrager naar de duinbaan. Zelf hielp ik Fred bij het behalen van zijn theorie-examen voor het golfvaardigheidsbewijs (GVB). We golfen nog allemaal, al is de een fanatieker dan de ander.

We reden met hen naar Murcia, de hoofdstad van de regio met dezelfde naam, op circa een uur rijden van onze woonplaats. Het is een stad die je niet mag missen, al kan het zomaar gebeuren want je moet je weg een beetje kennen op de ‘Ronda’, de drukke weg rondom de stad. Mijn liefje, TripAdvisor-reviewer, ontving deze week nog een vraag van een medereiziger over de beste aanrijroute en parkeerplaats in de directe omgeving van de kathedraal. Ons lukt het telkens weer om die te vinden.

Murcia heeft onder andere een prachtige kathedraal (15de eeuw) op het centrale plein, twee universiteiten en een schitterende, gerenoveerde herensociëteit (18de eeuw). Dit gebouw in calle Trapería wordt het ‘Real Casino de Murcia’ genoemd al wordt er niet gegokt. Vooral de Arabische patio en de danszaal met gigantische kroonluchters zijn een bezoek dubbel en dwars waard. We dronken een kopje koffie op het plein van het stadstheater waar ik de aankondiging las van een optreden van het jongerengezelschap van het Nederlandse Nationaal Ballet op 22 oktober. Hoe leuk is dat! We genoten van een tapaslunch bij ‘El Pasaje de Belluga’ op de Plaza Belluga. Vooral de langzaam gegaarde kalfswangetjes in een reductie van Pedro Ximenez-wijn waren om te zoenen. Zij zijn smulpapen, net als wij.

Op een andere dag wandelden we met hen langs de zoutmeren en modderbaden van Lo Pagan. Ik vertelde over de genezende kracht van de modder uit de Mar Menor, Europa's grootste binnenzee, en de zuivere lucht in onze woonomgeving. We hebben geen (zware) industrie en de salinas zuiveren de lucht bovendien. Een Nederlandse buur met psoriasis is hier na een bezoekje aan de modder telkens in een week tijd van haar huidklachten af, mijn beste vriendin Nelly die aan longkanker leed, kon hier na een week wandelen zonder zuurstofmasker. De verhalen maakten terecht indruk. Coby ademde steeds dieper in… 

Dat is heel andere koek dan de bosbranden in Indonesië. Onderzoekers van de universiteiten van Harvard en Columbia berekenden recent dat er circa 100.000 doden vielen in Indonesië, Singapore en Maleisië vanwege ernstige luchtvervuiling door het affikken van bossen. De smog leidde in het verleden reeds tot spanningen in de regio. Moet lijkt er niets tegen te doen. Asociaal. Mijn liefje en ik prijzen ons erg gelukkig zo gezond en in het groen te wonen.

We lunchten een middag bij De Tonnetjes waar de paella de mariscos bomvol smaak, schaal- en schelpdieren zat. (En plastic!) Op de bonte avond namen we hen mee naar ons favoriete restaurant in de regio, Cellar Door. Daarmee sloten we hun bezoek op gepaste wijze af. Op dit moment logeren ze in Alicante, met enkele toeristische en culinaire tips van ons op zak.

Intussen kwamen onze vrienden Emmy & Hugo en Frans & Roland hier ook aan. De eerste etentjes vonden reeds plaats, nieuwe uitjes staan gepland. Er is een boel gefladder in het hok. 't Is een en al gezelligheid. Vriendschap? Van Loesje mogen we er gelukkig meer dan een. Wat zouden we zijn zonder vriendschappen, oude en nieuwe?