Dr No

Illustratie: Dave Erandlund

Twee dingen vielen mij op aan het doktersbriefje dat Donald Trump tijdens de presidentiële verkiezingen uit zijn hoge hoed toverde. Ten eerste de aanhef: ‘To My Concern’. Letterlijk vertaald staat er ‘tot mijn bezorgdheid’ terwijl zo’n briefje juist is bedoeld om zorgen bij de lezer weg te nemen. Volgens mij moet het zijn ‘To Who It May Concern’ hetgeen zich laat vertalen met voor wie het betreft, voor wie het aangaat. Ik vermoed dat een assistent van Trump aan arts Bornstein dicteerde wat hij moest schrijven en hij door haast of stress verkeerd typte. Ik durf het zelfs een Freudiaanse verspreking te noemen! Het tweede dat mij opviel was dat de arts verklaarde dat zijn patiënt (onder andere) geen heupprothese heeft, als bewijs van een blakende gezondheid… En dat was toch een beetje tegen het zere been, of in mijn geval, teugen mijn sneue heup. Dat Trump fysiek in orde is, mag zo zijn; aan zijn gezonde geest wordt door menigeen ernstig getwijfeld, including me. Bij hem zit zeker een steekje los.

De regelmatige lezer weet dat ik in het voorjaar van 2015 de diagnose coxartrose kreeg gesteld. Al jarenlang liep ik ongemakkelijk maar tijdens een rondreis door Zuid-Amerika namen de klachten dermate toe dat ik mijn liefje moest beloven na thuiskomst een afspraak te maken met een medicus van de afdeling Traumatología in het Spaanse ziekenhuis. Aldus geschiedde. Qua mobiliteit was dit een roller coaster-jaar. Na maandenlange fysiotherapie gaf ik in het najaar van 2015 de brui aan die wekelijkse bezoeken. Ik had het idee grotendeels in een ziekenhuis te leven en haatte dat gevoel. Sindsdien waren er weken waarin ik liep als een kievit, afgewisseld met periodes van gestrompel en pijn.

Van alle zijden kreeg ik artikelen opgestuurd en positieve verhalen van geopereerde derden. Inmiddels ben ik vastbesloten in het voorjaar van 2017 onder het mes te gaan. De grote vragen zijn nu: wiens mes, welk mes en waar?

In 1883 werd voor het eerst een methode beschreven voor het opereren van sneue heupen. Dat was het werk van de Duitse chirurg Carl Hüter. In die tijd was er nog geen sprake van protheses maar door tbc werden heupgewrichten zwaar beschadigd en opereerde men mensen om van de helse pijn af te komen.

Bij een heupoperatie kan een chirurg het gewricht op drie manieren benaderen: van voren, van opzij en van achteren. De Franse methode, waarbij het gewricht van voren wordt benaderd, werd voor het eerst toegepast in Parijs in 1947, door de Franse chirurg Robert Judet. Eerst alleen en later met zijn zoon Thierry. Als team opereerden zij in 20 jaar tijd circa 2.000 patiënten op deze wijze. De Fransen zworen erbij, de Britten niet. Veel van wat in Nederland op chirurgisch vlak gebeurt, is gebaseerd op de Angelsaksische literatuur dus deze methode kwam in het Vaderland pas laat op gang (2006).

Het grote verschil -en dat is tevens de reden voor het succes- is dat de chirurg bij deze  Anterior Approach niet door spiermassa hoeft te snijden bij plaatsing van de prothese; dat voorkomt mank lopen en uit de kom schieten van het nieuwe heupgewricht. Direct na de operatie is de patiënt letterlijk weer op de been. Onlangs downloadde ik een PDF-file met de gedetailleerde beschrijving van deze methode. Het is geen favoriete lectuur maar weten wordt -uiteindelijk- minder zweten. Ik zie erg tegen de operatie op, voel aversie tegen een prothese in mijn lichaam. Het overschaduwt de voorpret en het reisplezier en dat is ernstig; de uit-knop in mijn hoofd werkt niet. Tja. Ik wil echter weer kunnen golfen, dagelijks 10.000 stappen zetten met mijn liefje en pijnloos en klachtenvrij door het leven gaan.

Ik maakte onlangs weer een afspraak met de lokale traumatoloog. Uitgerust met mijn HIP-boekje waarin al mijn vragen staan, stapte ik zijn spreekkamer binnen en vroeg hem op de man af, na een ruime inleiding en excuses voor mijn directheid, naar zijn ervaring met die operatie-van-voren als methode. Zijn antwoord: Nul.

Hij hanteert de postero-laterale aanpak, met twee grote incisies: aan de achter- en zijkant van het dijbeen. Bij die aanpak worden pezen doorgesneden. Dat doet hij al ruim 20 jaar, met succes. Slechts in 2 à 3% van die gevallen ontstonden incidenten tijdens of na de operatie. Gezien mijn leeftijd, zou de modulaire prothese kunnen bestaan uit een combinatie van titanium en keramiek, press-fit of met cement. Die beslissingen kunnen pas door de chirurg worden genomen op het moment van opereren. Dan pas wordt duidelijk wat de toestand is van het bot en van het weefsel eromheen. Na de operatie moet de patiënt circa 4 dagen in het ziekenhuis blijven, de eerste week gebuikmakend  van een looprek en daarna nog enkele weken met krukken. Ik zou een maand of twee rustig aan moeten doen. Pfffff. Jammer, dat was niet wat ik wilde horen maar ik hield er rekening mee.

Inmiddels stuurde ik een mail aan twee andere ziekenhuizen met de vraag of zij de Anterior Approach hanteren. Ik geef nog niet op.