Te smal en te hoog

Het was mij het uitje wel. In mijn vorige blog kondigde ik onze reis naar Madrid aan, voor nieuwe paspoorten. De route naar de hoofdstad voerde over de Spaanse hoogvlakte waar het druk was op het land. Hooibalen zo hoog als schuren droogden in de zon, hier en daar werden druiven geplukt. De aarde was er kurkdroog, het kleinste voertuig bracht enorme stofwolken voort. Dat gebied kan een fikse regenbui goed gebruiken. Onderweg luisterden we weer eens naar een selectie van de Nederlandse Top1000 Allertijden van 2009.

Een wereldstad als Madrid binnenrijden, is geen sinecure. Zeker niet voor meisjes die geen files en drukke wegen zijn gewend. Zij en ik ruziën vooral in de auto, ik aan het stuur, zij aanwijzingen gevend. Deze keer liep het echter gesmeerd; onder begeleiding van de mevroi van Google Maps loodste mijn liefje ons in een rechte lijn naar onze bestemming: hotel Puerta América. Ik herkende de kleurrijke gevel op afstand. De parkeergarage was ruim en uiterst kleurrijk; een ontwerp van de Madrileense architecte Teresa Sapey.

De dame aan de receptie vroeg naar de verdieping van onze keuze, terwijl ze ons op een tablet de verschillende ontwerpen liet zien. We kozen voor een geheel in wit uitgevoerde kamer op de zevende verdieping, van de Israëlische architect en ontwerper Ron Arad. De kamer is high-tech maar met fraaie rondingen: wanden, deuren en bed. Er is geen naad te bekennen. Alles wordt met één apparaat bediend: licht, gordijnen, tv, apparatuur. De tv is een projector in de muur, het scherm komt uit het plafond en hangt voor het raam.

We lunchten in trendy restaurant Lágrimas Negras (zwarte tranen) met krokante lamszwezerik met champignonpuree, tartaar van Almadraba-tonijn met avocadokussentjes en ravioli van gerookte aubergine met schuim van gamba’s. De amuse en het dessert waren van het huis: blauwe kaasmousse met gepofte mais en sinasappel op drie manieren. Heerlijke rosé uit La Mancha completeerde de maaltijd. Mmmm.

De dag erna stond een bezoek aan de Nederlandse ambassade op het programma. Vanuit de hotelkamer bewonderde ik de avond ervoor vier imposante wolkenkrabbers aan de Madrileense horizon. Ik herkende de Torre Cepsa -voorheen: Torre Caja Madrid- van verre. Het gebouw is van de hand van de Brit Sir Norman Foster, een van mijn favoriete architecten. Recent las ik dat de rijkste/een na rijkste man ter wereld (hij wisselt regelmatig stuivertje met Bill Gates), de Spanjaard Armancio Ortega, het voor 500 miljoen kocht. In één van de belendende torens, Torre Espacio, bleek de Nederlandse ambassade te zijn gevestigd. Wow, het mag wat kosten! In dat gebouw zijn ook de Britse, Australische en Canadese ambassades gevestigd dus de beveiliging is zwaar. We zoefden in luttele seconden naar de 36ste verdieping, misschien wel het hoogst gelegen Neêrlands grondgebied in Europa.

Mijn liefje had een afspraak voor twee om 9:30 uur, ik een voor mij alleen om 10:00 uur. Aanvankelijk leek het mogelijk samen te gaan maar bij nader inzien kon je per online afspraak slechts gegevens van één persoon registreren. Haar naam klonk, ze liep naar de balie en stalde haar documenten uit. 

Haar pasfoto voldeed niet aan de eisen, haar gezicht was daarop te smal. Huh?! We lieten ze speciaal maken, bij een goedgekeurde fotograaf in Den Haag, voor €19 per set! Het moest opnieuw, nu bij een geselecteerde fotograaf in het stadscentrum. Zij vertrok met een taxi, het was nu mijn buurt. Mijn naam kwam echter niet voor op haar lijstje-van-de-dag. Mijn online afspraak bleek voor de vorige dag te zijn. De ambassademedewerkster streek echter over haar hart; mijn liefje had immers een afspraak voor twee gemaakt. Een geluk bij een ongeluk. Mijn foto, van dezelfde Haagse fotograaf, werd geaccepteerd. Waarom die wel? Mijn hoofd was breder. (Kaaskop!) De procedure verliep goed, het wachten -op een sloophoutbank van Piet Hein Eek- was nu op mijn terugkerende liefje.

Na ruim een uur stapte ze weer binnen, bleekjes en waterig. Ocherm. Ook bij de Spaanse fotograaf was haar pasfoto een worsteling; deze keer was heur haar te hoog. Wat moet Sylvana Simons dan (om maar te zwijgen van zwarte Piet…)? Er werden minstens tien verschillende foto’s gemaakt voordat hij tevreden was. Mijn liefje staat op de foto als een soort Doña Corleona, met een rode neus van een slechte nacht in een airco-kamer. Zonder glimlach. Ze zit er tien jaar aan vast. Ze sprak haar veto uit voor het gebruik van de foto bij dit blog.

Anderhalf uur later dan verwacht liepen we samen het gebouw uit. Een Nederlands echtpaar uit Algeciras (een havenplaats in Andalusië) moest ook naar de Spaanse fotograaf voor nieuwe pasfoto’s. We hoeven niet terug naar Madrid om de paspoorten op te halen, die worden ons over enkele weken aangetekend toegestuurd. We hadden niet veel later moeten gaan, over een maand staat ons vertrek naar Bali gepland!