Benidorm Bastards

Barefoot in spreidbroek

Van PC-dokter naar mensendokter: een kleine stap voor de mensheid maar een grote stap voor mij. Gisteren had ik een afspraak in een ziekenhuis in Benidorm om te onderzoeken of men daar de door mij geprefereerde ingreep voor een nieuwe heup doet. 

Vanwege coxartrose moet ik worden geopereerd en dat is bij voorkeur op de minst invasieve manier, met andere woorden: via de voorkant van mijn dijbeen. Op die manier hoeft men geen spiermassa of pezen door te snijden, met minder bloedverlies en een sneller herstel als gevolg. Wie wil dat niet? De chirurg die vorig jaar de diagnose stelde, opereert aan de zij- en achterkant en snijdt daarbij wel door weefsel. Ik ging recent op zoek naar een alternatief.

Ik had een afspraak met een betrekkelijk jonge, Hollandse arts die overigens vloeiend Spaans spreekt. (Dat gold ook voor de receptioniste van het ziekenhuis die mijn gegevens vastlegde.) Met mijn liefje liep ik zijn spreekkamer binnen. Ik deed uit de doeken waarom ik contact met hem zocht en hij luisterde geduldig. Hij was begripvol en attent. Waardeerde het dat ik mij goed had ingelezen in de materie maar vond tegelijkertijd dat ik geen operatiefilms meer moest bekijken. 

Die ‘abordaje anterior’ of anterior approach waarnaar mijn voorkeur uitgaat, is niet geschikt voor elke patiënt. Daarom wil een arts persoonlijk kennismaken. Ik moest tevens fysiek worden onderzocht. Het goede nieuws is dat ik aan de voorwaarden voldoe: ik heb geen overgewicht, ben relatief jong en wel gespierd (!) maar niet tè. Terwijl hij op mijn bovenbeen drukte, zei hij “daar komen we wel doorheen.” Mijn liefje koos op dat moment een nieuwe bijnaam voor mij: Popeye. Tja.

Daarna volgden twee röntgenfoto’s van mijn sneue heup, in verschillende posities genomen. Niet veel later zat ik weer in de spreekkamer van de orthopedisch chirurg. Hij draaide het computerscherm naar mij toe en ik keek naar een bekend beeld. Dacht ik. De arts meldde echter iets nieuws: hij zag een sneue heup die het resultaat was van congenitale heupdysplasie, een aangeboren anatomische misvorming van het gewricht. Huh?!

Het was niet de eerste keer in mijn leven dat ik het woord hoorde. Heupdysplasie werd eerder genoemd in verband met mijn hond Max, een leuke boxer. Die hondensoort was destijds dermate geliefd dat er sprake was van doorfokken, met heupafwijkingen als gevolg. HD trof niet alleen boxers, ook bij andere favoriete hondensoorten kwam aangeboren stijfheid in de achterhand voor. Als die misvorming werd geconstateerd, mocht er geen stamboom van de hond in kwestie worden afgegeven. Voor hem wel. Hij werd de trotse naamhouder Maximiliaan van de Klappeheide, zoon van een prijzenwinnaar op hondenshows.

Dat pakte anders uit voor zijn voormalige baasje. Heupdysplasie is een aangeboren afwijking waarbij de heupkom niet diep genoeg is en daardoor de heupkop niet voldoende omsluit. Heupdysplasie is een van de meest voorkomende ontwikkelingsstoornissen die na de geboorte tot uiting komen. Heupdysplasie is niet pijnlijk maar als deze afwijking niet wordt behandeld, kan het op latere leeftijd tot artrose (kraakbeenslijtage) leiden. Dat weet ik inmiddels.

Heupdysplasie komt bij twee à drie procent van alle baby's voor. De oorzaak is niet helemaal duidelijk. De afwijking komt vaker voor bij meisjes dan bij jongens. Ook erfelijke factoren kunnen een rol spelen. De ligging van de baby in de baarmoeder lijkt van invloed te zijn: bij stuitligging komt heupdysplasie iets vaker voor; zo ook bij tweelingen. Bij baby’s jonger dan drie maanden kan heupdysplasie vaak spontaan genezen. Behandeling vindt doorgaans plaats als de baby drie tot zes maanden oud is. Vroeger kregen baby’s met dat euvel een zogenaamde spreidbroek, nu gebruikt men een beugel of bandage om de heup op de juiste manier in de kom te krijgen.

Welnu, ik ben een meisje en was een stuitligger. Dingen vielen nóg meer op hun plaats: op de middelbare school vroeg een gymleraar mij eens of ik iets mankeerde aan mijn rechterbeen? De langzaam toegenomen weerzin tegen lopen? Het regelmatige geknak in mijn heup? De ene schoenzool die altijd sneller sleet dan de andere? Mijn liefje die al 27 jaar vindt dat ik raar loop? Het werd mij gisteren in één klap allemaal duidelijk. Vanzelfsprekend verwijt ik mijn ouders niets. De afwijking in baby- of kindertijd is gewoonweg niet opgemerkt. Ik weet zeker dat een spreidbroek mij toen niet zou hebben bekoord. Ik ben immers al dwarsligger vanaf mijn geboorte...

De Man van Benidorm wordt volgend jaar de chirurg die bij mij een nieuwe heup gaat installeren. De operatie gaat hij samen doen met een ervarener collega die ik bij deze gelegenheid kort zag. Die nieuwe techniek paste hijzelf nog niet vaak toe, zei hij mij eerlijk. (Ik vroeg hem niet naar het precieze aantal.) Ik ben niet zijn eerste en zal zeker niet zijn laatste patiënt zijn. Ik geef mij over, heb vertrouwen in dit team en in een goede afloop. We maakten een vervolgafspraak voor februari 2017, na terugkeer van onze aanstaande reis door Zuid-Oost Azië. Hij wenste ons een heel goede vakantie toe. Mijn liefje en ik gaan er iets moois van maken. De donkere wolk drijft langzaam weg.