In het kader van de aanstaande verkoop van ons appartement kregen we onlangs
bezoek van een architect die het energielabel ging bepalen. Met zo’n energielabel
kunnen kopers in één oogopslag zien of een woning zuinig is of niet. Hoe
zuiniger de woning, hoe lager de energierekening en de CO2-uitstoot; goed voor de
portemonnee en het milieu.
De architect liep vijf minuten door het huis en ik liep vijf minuten
achter hem aan. Hij mat de ramen en de schuifpui op, bekeek de boiler en de
airco’s. Ik vroeg hem naar de betekenis van het energielabel. Hij had er geen
goed woord voor over. “Belachelijke regels uit Brussel”, volgens hem. Niemand
beoordeelt een te kopen huis op basis van het label, het levert slechts dikke rapporten
op die niemand leest. En bomen dat dat kost! Grote onzin. De uitgifte van het
energielabel kost ons €150. Ik vroeg hem welke kwalificatie hij verwacht dat
het appartement krijgt. “G”, was zijn korte antwoord. Rood. Zeer
onzuinig. “Zoals de meeste woningen in Spanje”, voegde hij eraan toe. In de
bouwsector was destijds geen sprake van spouwmuur-, dak- en vloerisolatie. We
hebben een combiketel maar niet van het laatste HR-type en ook overal dubbele
beglazing maar de sponningen isoleren niet, volgens diezelfde architect. Nou,
dat weten we dan ook weer!
We reden deze week rond met makelaar David. Hij kwam tegelijkertijd met
ons naar Spanje en verhuisde enkele keren in Orihuela Costa. Hij was het eens
met mijn analyse dat onderhoud aan infrastructuur hier erg te wensen overlaat
en dat er te weinig budget is voor de kustplaatsen. Hij sprak het vermoeden uit
dat Orihuela en Orihuela Costa op termijn zullen scheiden en dat de
kustplaatsen daarna worden samengevoegd met Torrevieja om zo een nieuwe
gemeente te vormen. Ik was somber over dat scenario. Die stad is nu al de
gemeente met het laagste gemiddelde inkomen per inwoner per jaar (circa €14.000)
van heel Spanje dus qua budget zal die nieuwe combinatie er niet op vooruit
gaan.
Mijn liefje en ik gaan dat niet afwachten. We zijn sowieso geen dralers,
als het om beslissen gaat. In de afgelopen anderhalve week bezichtigden we 25
woningen. Bungalows, duplex-woningen, appartementen in ommuurde gemeenschappen,
nieuwbouw, vakantiehuizen met oprit en zwembad, hoekhuizen. Wij zagen genoeg om
een beslissing te nemen.
Wij vielen als een blok voor een ruime twee-onder-een-kap in een éénrichtingstraat
in El Mojón, op circa 500 meter afstand van het strand. We kregen de woning niet
uit ons hoofd. Wat we ook bezichtigden, niets vonden we beter of leuker. We brachten
onlangs dan ook een bod uit op Numéro Uno.
Het huis is ruim, licht en in een rustige buurt gelegen. De omgeving is plat
dus deze Hollandse deernen gaan weer fietsen. Op aangelegde fietspaden. Hier
maakt de gemeente wekelijks de straten schoon. Toen wij er voor de tweede keer rondliepen,
werden de bomen in de straten gesnoeid.
De ruimte om het huis is vijfmaal groter dan ons huidige terras (150m2),
de binnenruimte is van dezelfde afmeting (99m2). Het heeft twee
slaapkamers, twee badkamers en een separaat kantoortje voor Barefoot. De keuken
is kleiner maar daar kan ik mee leven. Britse buurvrouw Barbara woont in haar
eentje permanent naast ons. We hebben tevens Spaanse buren, permanente en
vakantiegangers – onder andere uit Madrid en Murcia. Alle huisnummers hebben de
toevoeging ‘Playa Diamante’. Precies wat we zochten.
Het huis is nu nog eigendom van de Britse Lynn & Dick die ons bod dezelfde
dag nog accepteerden. Dat had wel wat voeten in de aarde. Makelaar Lorraine moest,
naar verluidt, een uur op de man-des-huizes inpraten om hem te overtuigen van ons
goede bod. Dat lag niet aan ons. Het echtpaar is in conflict: zij wil naar
Engeland terug om voor haar bejaarde moeder te zorgen en dichter bij de
kleinkinderen te zijn, hij wil in Spanje blijven en wilde dus liever niet
verkopen. Het huis staat al minstens zeven jaar te koop. De meeste jaren was de
vraagprijs te hoog, aldus makelaar Lorraine die in dezelfde straat woont als het
echtpaar en hen al 15 jaar persoonlijk kent. Ze zette zich zeer in voor Lynn &
voor ons. (Almost) everybody happy…
Project 3R is geslaagd, het huis is klaar om ons te herbergen. Begin
maart gaan we verhuizen. Joehoe!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten