Onze lokale gids heet Win maar uit respect voor deze 69-jarige, uiterst
aimabele man noem ik hem Mister Win. Hij is geoloog van opleiding maar hij
legde zijn beroep tegen zijn wil neer toen hij van de (toenmalige) militaire
leiding onvoldoende dynamiet kreeg om zijn bodemonderzoeken en opgravingen te
doen. Hij trad daarna in dienst van een studiemaat die een reisbureau heeft en zo werd hij onze man in Birma.
Ik heb een zwak voor Mister Win. Mijn vadercomplex speelt daarbij
hoogstwaarschijnlijk een rol maar ik vind de man met zijn donkerbruine ogen en
zijn fraaie longhi’s aandoenlijk. Daarnaast zette hij zich erg in voor het
reisprogramma van mij en mijn liefje. Na ons verblijf in Yangon gaan we de laatste week naar een beach resort aan de Baai van Bengalen. Dat ligt op vijf à zes uur
rijden van de hoofdstad en daar draaien wij onze hand niet meer voor om. We
legden in de afgelopen weken heel wat kilometers af, doorgaans op slechte wegen.
De route van het meer van Inle naar Yangon spande de kroon: we zaten 13
uur op de weg al deden we het laatste deel van de route over een snelweg met zes stroken. Je had onze VIP-bus moeten zien: groene siergordijnen voor de
ramen, groene stoelbekleding met ruches rondom, ruim voldoende beenruimte,
enige ruimte tussen de belendende stoel. Elke stoel kon bijna in horizontale
stand, met een voetenbankje, een kussen voor in de nek, koekjes, water en
frisdrank in eigen stoelzakken, een leeslampje en als klap op de vuurpijl: een
tandenborstelset. Gelukkig werd er geen luide muziek of film gedraaid.
Iedereen die wij naar een buslijn naar de kust vroegen, bevool ons de
nachtbus aan maar daarvoor voelden wij niet veel. Die zou rond 11 uur 's avonds
uit het centrum vertrekken en rond vier à vijf uur 's nachts op plaats van
bestemming aankomen. Uitvinden waarom de dagbus geen goed alternatief was, was geen
sinecure. Reisbureaus ter plekke bleven vaag als wij informeerden naar dergelijk
transport. Het was gedoe, er reed niets fatsoenlijks en meer van die vaagheden.
Alle taxichauffeurs met goede personenauto’s die wij over het ritje vroegen,
gaven ons een prijsopgave van rond $200 (enkele reis). Kennelijk maken ze
onderling prijsafspraken en/of buiten ze hun monopoliepositie uit. Overal ter wereld
zijn taxichauffeurs boeven dus de Birmese zal daarop geen uitzondering zijn.
Wij vonden dat beiden erg veel geld… Als er geen goed alternatief zou zijn, zou
de CFO van de familie zich echter bij de situatie neerleggen.
We legden ons dilemma aan Mister Win voor en hij ging op onderzoek uit.
Ook hij stelde aanvankelijk de nachtbus voor maar we lichtten onze twijfel toe.
Recent kwam hij met twee tickets voor een vroege bus. In het stadscentrum van
Yangon vond hij een klein en -naar verluidt- betrouwbaar reisbureau dat twee
plaatsen beschikbaar had in een nette touringcar, voor de aantrekkelijke prijs
van $20 all-in. We worden om vijf uur 's ochtends door een taxi bij het hotel
in Yangon opgehaald en dan naar het busstation buiten het centrum gebracht waar
hij stoel 6 en 7 voor ons reserveerde. Vanwege mijn aanleg voor wagenziekte zit
ik het liefst op de eerste rij maar de tweede rij is ook nog in orde.
Zijn en onze wegen scheiden vandaag maar Mister Win gaf ons voor de
zekerheid zijn persoonlijke telefoonnummer. We gaven hem een mooie tip voor het
extra zoekwerk dat hij voor ons deed. Hetzelfde bureau zal ons naar Yangon
terugbrengen, voordat wij aan de terugreis naar Alicante gaan beginnen. Maar
zover is het nog niet. We gaan eerst nog een dikke week luieren aan een Birmees
strand. Het reisarrangement bood tot nu toe weinig gelegenheid tot lezen en
luieren. De wekker liep doorgaans rond zes uur of half zeven 's morgens af en
op de meeste dagen kwamen we na zonsondergang in het hotel terug (of aan). Reizen is verslavend maar bij tijd en wijle ook heel vermoeiend. Het is echter zoals een van mijn zussen appte: we zijn hier uit vrije wil dus we moeten niet piepen. We
sluiten het Birmese Boeddha-tijdperk af. We gaan zwemmen in de Baai van
Bengalen, wandelen langs het strand, schelpen rapen, cocktails drinken, meer
bloggen en terug lachen naar de plaatselijke bevolking
Geen opmerkingen:
Een reactie posten