Woensdag gehakdag

De datum voor de heupoperatie is bepaald: het wordt een woensdag in mei. Gisteren had ik een afspraak met de traumatoloog die mij onder handen gaat nemen. We waren op weg naar het ziekenhuis toen we een telefoontje van de afdeling kregen. De chirurg was vertraagd, de afspraak werd een uur verzet. We reden toch maar door, checkten in, lieten onze adressen in het systeem veranderen en togen naar het restaurant met een Engelse en Nederlandse krant.

Het was druk bij de dokter, de wachtkamer zat vol. Toen het mijn beurt was, viel ik met de deur in huis: “ik ben klaar voor de operatie”. Nog niet volledig in mijn hoofd maar ik ben helemaal klaar met de almaar sneuer wordende heup. De pijnscheuten zijn soms zo heftig dat ik sterretjes zie en ik loop bijna continu mank.

De arts was aangesloten; hij blijkt een aardige vent te zijn. Ik zei hem dat ik nog wel een prangende vraag had: of hij kan bevestigen dat er in mijn geval sprake is van congenitale heupdysplasie en of dat twee heupen betreft. De foto die hij van mijn heup in zijn dossier heeft, is van twee jaar geleden. Het was tijd voor nieuwe röntgenopnamen, nu van twee heupen. Ik kon direct terecht bij de röntgenafdeling en na vijf minuten was ik terug in de overvolle wachtkamer. Ik maakte regelmatig oogcontact met zijn assistente maar mijn naam werd niet geroepen. Het duurde en het duurde… Als ik daar in mijn eentje had gezeten, was ik misschien wel naar huis teruggekeerd. Nu hielden de dwingende ogen van mijn liefje mij op die plek.

Op enig moment kwam de assistente zeggen dat er nog één patiënt voor zou gaan en dat ik dan weer aan de beurt was. De foto met de twee heupen stond op het scherm van doctor César. Hij bevestigde allereerst dat er totaal geen kraakbeen meer zit tussen de kop en kom van de sneue heup. Dat verklaart de helse pijnen van nu. Hij zag wel dat de kop niet helemaal wordt gekapt door de kom maar van aangeboren heupdysplasie was hij niet 100% overtuigd. Het feit dat ik mijn hele leven als een eendje (voeten naar buiten) heb gelopen, zou het begin van de uiteindelijke slijtage hebben kunnen zijn. We besteedden er verder niet veel tijd en energie aan. De artrose is een feit, er moet een compleet nieuwe heup in. Vanwege mijn relatief jonge leeftijd en de staat van mijn botten zal er geen gebruik worden gemaakt van cement maar zal een titanium pin in mijn dijbeen (femur) worden geschroefd, met daaraan de kop.

Daarna werd ik nog even fysiek onderzocht op de behandeltafel. De sneue heup roteert niet goed; we constateerden het nog maar eens samen. De arts hielp mij zeer behendig overeind. Ik denk dat dit een van de belangrijkste bewegingen zal zijn tijdens de revalidatie. De datum voor de operatie werd gekozen. Na het vertrek van vriendin Bernadette wil ik nog ruim de tijd hebben om te ontgiften en dat kan goed met dit schema. Mijn operatie zal later op de dag plaatsvinden; dat vind ik wel jammer. Ik voorzie dat het een lange, nerveuze dag zal worden.

Het ziekenhuispersoneel zal de autorisatie van de verzekeraar aanvragen. Later deze maand zal ik alle pré-operatieve onderzoeken op één dag ondergaan. Ze zijn efficiënt in hospital Quirón. Op de kamer van dokter César hangt een oorkonde waarop staat dat hij in 2015 met zijn team winnaar was van de prijs voor meest patiëntgerichte afdeling van het ziekenhuis. We gaan het aan den lijve ondervinden. 

Overigens bood de assistente haar excuses aan voor het lange wachten. Ik was blij dat ik bleef. Tot in de operatiekamer, zei de arts bij het afscheid nemen. Ik zei hem daarop gezond te blijven. Hij wenste mij met een lach op zijn gezicht hetzelfde toe. Ik hoop juist dat hij mij  weer gezond gaat maken!

Op weg naar huis vroeg mijn liefje mij of ik blij was dat de datum is bepaald. ‘Blij’ is niet het juiste woord; wel vind ik het goed dat ik deze stap nu heb gezet. Ik sliep vannacht als een roos (in tegenstelling tot de voorgaande nacht). Het voelt alsof de last van mijn schouders is, vreemd genoeg. Mijn liefje, Florence-Nightingale-in-spe, hielp mij vanmorgen in bed overeind. Niet zo behendig als doctor César deed... ik kon erom lachen. Daarop moet ze nog flink oefenen maar die tijd breekt binnenkort aan.