Adios Abril, môgge mei

Twee weken na de Semana Santa vindt op vele plekken in Spanje de Feria de Sevillanas plaats; ook in ons dorp, een actieve, typisch Spaanse gemeenschap. Toen mijn liefje en ik ons hier lieten inschrijven in het gemeenteregister gingen we tevens langs het toeristenbureau om ons aan te melden. Sindsdien ontvangen we elke week een mail met plaatselijke bezienswaardigheden en festiviteiten; in Spaans en Engels.

Afgelopen weekend parkeerden we de auto op het parkeerterrein van het openbare zwembad. Pilar beschikt over een verwarmd, overdekt binnenbad dat de overkapping kan openen en over een groot buitenbad dat alleen in de zomermaanden open is. Toen ik langs het uitgestrekte sportterrein liep, viel mij op dat er Olympische ringen boven de ingang staan. Het zwembad heb ik zelf nog niet bezocht maar ik weet dat het olympische afmetingen heeft. Of die aanduiding verder nog betekenis heeft, is mij niet bekend. Wij betalen nu meer gemeentebelasting dan in onze vorige woonplaats maar als burgers krijgen we er meer voorzieningen (zoals zwembaden) voor terug. Gisteren, zeker in zo’n feestweekend, werden de wegen geveegd en de vuilnisbakken geleegd op de trottoirs.

Onderweg naar het feestterrein zagen we uit alle straten traditioneel geklede mannen en vrouwen komen. En we zagen paarden, los of als span voor wagens; beladen en leeg. Eenmaal op het terrein -dat gratis toegankelijk was-, vroeg ik aan de eerste de beste dame in klederdracht waarom dit feest zo heet en waarom het met die naam juist hier speelt. Wat heeft Pilar met Sevilla? Wonen er soms veel Sevillanen in Pilar de la Horadada? Ik bleek lauw, veraf van de verklaring. Het heeft niets met eventuele inwoners uit Sevilla te maken.

Het feest vindt zijn oorsprong wel in die stad. Het begon in 1847 tijdens een veemarkt. Het jaar daarop kwamen er drie punttenten (‘casetas’) te staan, het jaar daarop meer en dat bleef zo doorgaan tot het jaar 1920, toen het feest -ook wel Feria de Abril genoemd-, was uitgegroeid tot het grootste jaarlijkse feest van de stad. Inmiddels is het een nationale aangelegenheid. Veele steden in Spanje organiseren het, allemaal precies twee weken na Pasen. Net als in Sevilla, duurt het feest hier vijf dagen (vanaf donderdag). 

Wat ik evenmin wist, is dat de Sevillana ook een dans is die op flamenco lijkt maar toch anders is. De bewegingen zijn minder complex en meer repeterend dan die van flamenco. Vrouwen dansen ook met vrouwen, zoals we later in een van de casetas zagen.

Op de dag dat wij het bezochten, kwamen alle paarden-en-wagens en individuele ruiters te paard op een pleintje samen om zich te laten bewonderen. Dat gold voor twee- en vierbenigen. Dames, jong en oud, waren gekleed in traditionele flamenco-jurken; inclusief een bloem in het haar. Mannen, jong en oud, droegen hun ‘traje corto’. Ook de paarden waren versierd. Naast ons, vermaakte zich een grote groep goedgeklede gitanes uitstekend.

Na het middaguur begon de ‘Paseo de Caballos’ door het stadscentrum. Spanjaarden houden van processies, vele voetgangers liepen achter de bonte stoet aan. Een van onze Spaanse buren is overigens ook paardenmenner al herkende ik hem niet in de optocht.

Ik keek gefascineerd toe hoe een baby in vlammend rood flamenco-jurkje van hand tot hand ging. Een vrouw zat achterop het paard van haar macho kerel en drapeerde de grote sleep van haar jurk kuis over de kont van het paard. 't Paste precies! Het is dat ik niets met paarden heb maar bij enkele stoere amazones had ik wel achterop willen springen. (Ik had natuurlijk moeten typen: het is dat ik niet meer kan springen maar ja...)

Naar Sevillaanse traditie, boden ook onze vrolijk aangeklede casetas tapas en een drankje. Onze rekening was €20. Mijn liefje las in een lokale krant dat Sevillanen tijdens de festiviteiten €150 per persoon, per dag uitgeven. Hier was het aanbod niets bijzonders, op één hammetje na: een pop met roos in het haar, omwikkeld met jamón ibérico. Tja. Het bezoek leverde aardige plaatjes op. In mei leggen alle vogels een ei en vandaag zijn alle Spanjaarden vrij. Het is weer even druk in onze straat. We leven in een land met rijke tradities.