Ik kijk mijn ogen uit

Als amateur-socioloog kijk ik momenteel mijn ogen uit! Onze wijk aan zee zwelt in augustus aan van circa 300 tot 3.000 bewoners. De zomermaand barstte nog niet los in onze straat of het internet lag eruit. We blijken een 36-uur servicecontract te hebben en dat geldt uitsluitend op werkdagen. Het probleem deed zich vanaf donderdagmiddag voor, op vrijdagochtend meldde ik het euvel op het kantoor van de provider. Vanochtend belde ik maar weer, de technicus zou voor woensdag komen. Ik vind het een slechte service. Nu blog ik op de internetverbinding van buurvrouw Barbara.

Op dat kantoor stonden drie Spaanse jongeren die een internet-zomerabonnement “zoals elk jaar” afsloten. Ouders werden gebeld voor de klantnaam. Twee van hen waren gekleed -ahum- in een doorzichtige strandjurk met daaronder een ieniemini-bikini, hij stond erbij in zijn zwembroek met halter-shirt. 
Voor wie het nog niet wist: Spanjaarden, jong & oud, lopen in hun zwemkleding -nat of droog- door de straat. Wij trekken een bermuda en shirt, zomer- of strandjurk over onze badkleding aan als we de straat op gaan. Zij niet. Het is de gewoonste zaak van de wereld. Eén ding wordt duidelijk als je het niet doet: je bent geen Spaanse. Onze overbuurman uit Madrid, een chique oudere man, doet het zelfs! Hij en zijn vrouw verlieten hun vakantiehuis aan de kust onlangs. Ze vinden het tè warm. Ze verruilden El Mojón voor een plaats in het noordelijk gelegen, koelere Asturië. Wellicht zien we hen hier terug na september. Onze ligging (oriëntatie zuid-oost) zorgt voor een constante zeebries op het terras. In de zomer komt de wind hier vaak uit het oosten of zuiden dus als er wind staat, dan blaast’ie over ons domein.

Het dagritme van de Spanjaarden kennen we inmiddels ook. Wij ontbijten in absolute  stilte, tegen de tijd dat wij een kopje koffie drinken, gaan de eerste rolluiken van hen omhoog. Als wij lunchen op het eigen terras, gaan zij voor de eerste keer van de dag naar het strand. Wij gaan zwemmen in zee rond drie uur ’s middags en dan gaan zij lunchen. Als wij van het strand terugkeren, is de straat uitgestorven: iedereen doet hier aan siësta, jong en oud. Het is nog steeds rustig als wij aan de borrel gaan, voor het koken. Tegen de tijd dat wij aan de avondmaaltijd beginnen, gaan zij wederom naar het strand. Het diner op hun terrassen start rond 11 uur ’s avonds. Dat kan zomaar tot 25:00 of 26:00 uur doorgaan. We hebben er geen last van als we de schuifpui van de slaapkamer sluiten. Every body happy.

We zijn inmiddels opgenomen in het groetproces, door jong en oud. Onze bar, het tonnetje van Estrella Levante dat we cadeau kregen van de eigenaar van restaurant De Tonnetjes in Lo Pagán, is een bezienswaardigheid voor velen.

Op de meeste Spaanse terrassen in de straat leven thans drie generaties samen. Opa’s en oma’s zijn hier doorgaans de huiseigenaren. Kinderen en kleinkinderen komen soms om de beurt, soms tegelijkertijd op bezoek. Wij vragen ons regelmatig af hoe ze dat doen maar alle huizen in onze straat hebben drie slaapkamers dus dat kan. Sommige grootouders hebben alleen hun kleinkinderen te logeren. ’s Middags halen ze elkaar op om te gaan voetballen. Elke dag trekt een legertje meisjes en jongens in sportkleding door de straat. We hebben veel parken in de directe omgeving en de plek met het beste gras is die dag verkozen tot trapveld voor een partijtje voetbal; ’s avonds herhaalt dat zich. Oudere pubers hangen met elkaar rond of zitten tot laat op het strand, jongere kinderen sporten met elkaar in de woonbuurt. Dat is leuk om te zien.

Inmiddels loop ik zelf dagelijks 2.5 kilometer naar onze favoriete lokale strandtent Chiringuito Ramon alwaar we te water gaan. Voor die wandeling trek ik degelijke loopschoenen aan, de teenslippers voor op het strand neem ik mee in een rugzak. We lopen over een fraai aangelegde houten wandelboulevard die is afgebakend van de duinenrij. Ja, wij hebben hier weer heuse duinen aan zee (net als in Kijkduin). En grote, gratis parkeerterreinen; in Orihuela Costa zouden die terreinen zijn volgebouwd met huizen. Op de boulevard staan bankjes dus ik kan zitten om sokken en schoenen uit en aan te trekken. Het aantrekken van de rechter sok is nog wel een dingetje maar oefening baart kunst. Afgelopen week zette ik op één dag, net als mijn Fitbitch, zelfs 10.000 stappen.

We hebben enkele warme dagen voor de boeg: het kwik zal oplopen naar 35 graden Celsius. We deden afgelopen weekend gemakkelijke boodschappen bij een nieuwe Engelse supermarkt die Waitrose-producten verkoopt. Toen we in het Verenigd Koninkrijk woonden, was dat onze favoriete winkelketen. Vanwege de sweet memories gingen we shoppen in Pinar de Campoverde, een Brits bolwerk in de binnenlanden van Pilar de la Horadada. Deze week staan Cumberland-worstjes, Indiase groentencurry en shepherd’s pie met lam onder andere op het menu. Gemak dient de mens. Deze keukenprinses raakt daarvan niet oververhit.