De Spaanse kranten staan momenteel bol van de verhalen over het
uitzonderlijke weer. In de afgelopen week kregen we aan de kust van de
provincie Alicante te maken met de gevolgen van windschering. Deze ‘reventones
calidos’ (‘microbusts’ in het Engels) zorgden voor een fikse
temperatuurstijging die gepaard ging met wind die tot een kleine tornado aanzwol.
Het zijn echter stormen zonder neerslag. Zo’n fenomeen is niet nieuw voor de
Spaanse kust maar wij maakten het zelf niet eerder mee aan de Costa Blanca.
Sinds we niet meer op de golfbaan maar aan de kust wonen, beleven we de
weersverschijnselen intenser.
Ietsje langer geleden las ik een reportage (van Bea Lutje Schiphorst)
over de mogelijkheid dat de Costa Blanca haar milde klimaat kan gaan verliezen.
Bijna 20 jaar geleden kozen mijn liefje en ik dit gebied als vakantie- en
overwinteringsplek vanwege het milde en stabiele klimaat. De zomers zijn hier
minder heet dan in de binnenlanden van Spanje en de winters zijn warmer dan
andere kuststreken. Bovendien prees de Wereldgezondheidsorganisatie deze streek
als een van de gezondste van Europa, vanwege de salinas en het gebrek aan
vervuilende industrie.
Toch verandert het ook hier: de droge periodes worden langer, hittegolven
en tropische nachten doen zich vaker voor, net als regenbuien die woestijnzand met
zich meebrengen. Spaanse meteorologen berekenden dat de gemiddelde temperatuur
in de provincie Alicante sinds 1980 met 0.6 graad Celsius steeg. Diezelfde
meteorologen stelden vast dat het minder vaak regent, vooral in de lente. En
als het regent, gebeurt dat in de vorm van stortbuien die zoveel neerslag met
zich meebrengen dat de aarde het niet kan opnemen. Regenwater stroomt dan naar
zee zonder dat het wordt benut, met woestijnvorming tot gevolg.
De provincie Alicante is hedetendage tweede -na de belendende provincie
Murcia- als het gaat om landerosie door woestijnvorming. In de afgelopen tien
jaar ging daar 20% van de vruchtbare landbouwgrond verloren. Nog eens circa 20%
is momenteel in slechte staat en kan tevens verloren gaan als er geen
maatregelen worden genomen. Wij worden hier deels omringd door landbouwgronden
maar die worden nog heel goed benut. Wij hebben een eigen ontziltingscentrale
in de gemeente (Pilar de la Horadada) die voor voldoende water voor de landbouw
zorgt, al heeft dat water een hogere kostprijs per liter.
Ook deze zomer kregen we hier te maken met records: de maand juni was anderhalve
graad Celsius warmer dan het langjarige regionale
gemiddelde, de maand juli was de warmste maand ooit. Córdoba werd vorige maand
de heetste stad van het land ooit gemeten: ruim 47 graden Celsius. In een vorige
blog noemde ik al de hoogste temperatuur van de zee. Deze extremen in heel Zuid-Europa
zouden de schuld zijn van de Ola de Calor (hittegolf) Lucifer. In de nacht van
donderdag op vrijdag mat men de laagste nachtelijke temperatuur in Alicante in
de maand augustus, ooit. Dit ‘ooit’ betekent sinds de Spaanse meteorologen (AEMET)
temperaturen registreren.
Na die vreemde zomerstorm konden wij op alle terrasmeubels schrijven. Ook
in huis waren stoffige voetstappen op de tegelvloer zichtbaar. Alles sloeg
bruin uit en plakte. Het was een combinatie van zout, vocht en woestijnzand.
Mijn lichaam gaat goed om met hoge temperaturen maar langdurig extreme
luchtvochtigheid ondergaan, is geen sinecure. Eigenlijk wendt dat nooit. We
stelden de schoonmaak van het huis dan ook vol overtuiging uit.
Op donderdag jongstleden was het zover: het ontbijt op het terras begon met
23 graden Celsius en wolken. Een uurtje later was het 25 graden Celsius;
ongekend. We liepen allereerst naar zee om naar woeste golven te kijken. Qua
waterkleur leek de plas op de Noordzee. Ik zag aangespoelde boeien op het
strand, onder een dreigende wolkenlucht. De rieten parasols die doorgaans
zonnebadende gasten tegen de koperen ploert beschermen, stonden met hun pootjes
in het water.
Ligbedden bleven opgestapeld staan, de rode vlag wapperde fier:
er mocht niet worden gezwommen. Een jonge persoon met body-board werd terecht door de
strandwacht uit het water gefloten. In de regio Valencia verdrievoudigde het
aantal drenkelingen, in vergelijking met de voorgaande twee jaren. De maand
juni was het heftigst met 16 verdrinkingen in onze provincie (Alicante).
Eenmaal terug op het Spaanse honk verdeelden wij de straftaken. Ik zou
het huis van boven naar beneden stoffen, zuigen en moppen, zij zou het terras
en alle tuinmeubelen voor haar rekening nemen. Circa twee uur later kwamen we,
gescheiden van elkaar, tot dezelfde conclusie: de lunch gingen we buiten de
deur nuttigen. Daarvoor was maar één plek geschikt: Chiringuito Ramón in de
eigen woonwijk. Even dacht ik dat daar niets was te beleven. De bar zat
namelijk potdicht maar de keuken bleek open. De opgerolde zonneschermen
klapperden als een loszittend gebit, door de neergelaten windschermen viel
niets te zien. De zilte lucht maakte alles goed.
We bestelden hun heerlijke paëlla met kip voor twee. Zelf zou ik een
andere uitvoering prefereren als liefhebber van schaal- en schelpdieren maar mijn
liefje is er allergisch voor dus dan is de keuze snel gemaakt. Zoals de kokkies
van Ramón hun bouillon laten inkoken totdat die bomvol smaak zit, de rijst smoren
totdat die nog een beetje plakkerig is. Mmmm! De pan werd goedgevuld en
bloedheet geserveerd. Sinds mijn liefje er in juni voor vrienden een lunch voor
30 mensen organiseerde, kan de relatie niet meer stuk. Het volledige personeel
zoent haar, Ramón vroeg haar reeds ten huwelijk. Vind ik dat gek? Helemaal niet.
Kijk eens in de poppetjes van haar ogen! (Ze zwemt in een zee van blauw...)
De zee bulderde nog lang na in Calle de Descalzo, Barefoot’s straatje. Gisteren
verdronk hier iemand in zee; het zou gaan om een buurman uit onze woonwijk die
kennelijk de rode vlag negeerde. Kasian. In Nederland zijn strandwachten
vrijwilligers, in Pilar de la Horadada niet; de gemeente betaalt €250.000 per
jaar voor hun professionele toezicht.
Het huis is op orde, de zon schijnt, de lucht is weer strakblauw. De woonwijk
is veel rustiger dan gedacht en voorspeld. Het is een fijne plek om te wonen;
we hebben geen seconde spijt van onze verhuizing.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten