Apapos, peperas, papiros papuros

Er reed een splinternieuwe Mercedes onze Spaanse straat binnen. Mijn hart stond even stil toen ik Yvon, de jongste zus van Nelly, zag uitstappen. Ze gaat met de jaren meer en meer op haar oudere zus lijken! 

Nelly was mijn beste vriendin tot 2009 toen zij overleed aan de gevolgen van ongeneeslijke longkanker. Sinds begin jaren '80 waren wij onafscheidelijk. Zij en ik zijn van hetzelfde geboortejaar en we klikten. We woonden in hetzelfde studentenhuis in Delft, kookten met en voor elkaar, gingen samen naar concerten, maakten talloze ritjes in Nelly’s auto, bezochten elkaars ouderlijk huis, gingen naar school waar we haar klasje samen oppimpten (Nelly was juf). Ik was er deelgenoot van toen zij haar grote liefde Diederik ontmoette. Sweet memories. Haar moeder en mijn vader overleden in die periode; ook dat schiep een band.

Diederik zagen wij vorig jaar tweemaal: in Nederland (juni) en Spanje (september). Voor hem was het de eerste keer sinds het overlijden van zijn geliefde dat hij ons kwam bezoeken op Campoamor, waar we veel lief en leed met elkaar deelden. Op 2004 na, kwamen Nelly en Diederik elk jaar bij ons logeren; ook nadat Nelly ziek werd. Hij stelde dat bezoek aan ons uit omdat het wellicht te confronterend zou zijn. We zijn blij dat hij destijds de stoute schoenen aantrok; die drempel verdween daarmee.

Het was fijn en gezellig om Yvon, haar partner Ton en Diederik weer te begroeten. Zij zijn op vakantie en een bezoek aan ons en onze nieuwe woonomgeving mocht niet in hun reisprogramma ontbreken. Ik ben blij dat oktober zo mooi is; nu pikken zij daarvan een graantje mee en wellicht overtuigt het... Gedrieën gaan zij zich hier -maar ook elders- namelijk oriënteren en panden bezichtigen; ze hebben een gezamenlijk project. Yvon en Ton zouden het overvolle Nederland wel willen verlaten om onder de zon een nieuw bestaan op te bouwen als mede-eigenaren en beheerders van een B&B, ook Diederik heeft zin in een vakantiehuis onder de zon. We zijn benieuwd hoe hun avontuur verloopt.

Ook vriend Frans was die avond van de partij. Mijn liefje en ik houden al jarenlang de traditie van de ‘bonte avond’ in ere. Aan de vooravond van iemands terugkeer naar het Vaderland, wordt er voor de vertrekkende vriend(en) gekookt. Het feit dat zijn avond samenviel met het bezoek van Yvon, Ton en Diederik veranderde niets aan die traditie. Frans is een graag geziene gast en absoluut niet eenkennig dus we durfden wel te mengen. Wat ik tijdig aan hem -carnivoor- meldde, was dat ik die avond vegetarisch zou koken. Yvon en Ton eten diervriendelijk.

We begonnen aan de buitenbar. Op die plek vangen we de laatste stralen van de ondergaande zon. In onze vorige woning waren we rond deze tijd al lang binnen; het terras lag dan volledig in de schaduw. Nu serveerden we een glaasje cava aan eigen bierton. We toasten op Nelly en op de vriendschap. Het voorgerecht nuttigden we binnen, in de Oranjerie, waar ik de eettafel uitschoof om zes eters te accommoderen. Deze gang bestond uit tapas: zelfgemaakte hummus (inclusief eigen tahini) en tapenade van geroosterde amandelen met knoflook, tomatenpesto, sherry-tomaten en rode peper, artisjokkenharten en kapperappels uit het vuistje, spinazietortilla en tomatensalsa met aïoli.

Mijn liefje vertelde trots dat ze op Spaanse les zit waarop Diederik zijn onovertroffen imitatie van Oenos Apapos van de Spaans sprekende José ten gehore gaf. Herinner je je die hilarische Spaanse les van Theo en Thea (VPRO Kreatief met Kurk 1993-'94, met Arjan Ederveen en Tosca Niterink)? Het YouTube-filmpje is speciaal voor vriend Roland (partner van Frans) die net zo enthousiast en goed Spaans oefent als mijn eigen partner. “Unas apapos, unas peperas y unas pagueras papirus papuras”… onvergetelijke tv!

Mijn liefje haalde een herinnering op die mijn persoon als lijdend voorwerp had. In 1994 gingen Nelly, Diederik en wij samen op vakantie naar Noord-Spanje. In een klein dorp aan de Costa Brava huurden we twee huizen van een vriendin die als jong meisje met een Spanjaard trouwde (ze scheidden inmiddels). Het grote huis had een ruime eetkeuken en dakterras met zicht op de Pyreneeën en het belendende poppenhuis bood onderdak aan mijn liefje en mij. Gut, wat waren we nog piepkuikens op die foto. Toen dronken we al rosé.

Die vakantie namen we surfplank en opblaaskano mee. De meeste tijd brachten we door aan het strand of spelend in het water. De rode hoofden en lijven zijn het bewijs.  Op een van die middagen was ik met Diederik aan het frolliken in zee toen hij mij op een grote schelp wees. Altijd was ik in de weer met het rapen van (dode) schelpen; ook die vakantie. Tot dusver vond ik daar nonnetjes, tere platschelpen, hartschelpen, tafelmesheften, zaagjes, mosselen, tepel- en sleutelgathorens en venusschelpen. Ik keek en geloofde mijn ogen niet. Huh?! Een meloenslak in Spaanse wateren?! Hoe komt die in hemelsnaam hier?! Deze slakkensoort komt weliswaar in het ondiepe voor maar dan wel in tropische wateren, vooral aan de west- en oostkust van het Caribisch gebied. Ik was over the moon, ongekend verguld. Ik kon mijn ogen die dag niet van het gave exemplaar houden. Zalig zijn de eenvoudigen van geest.

Een dag later biechtten ze op dat ik in de maling was genomen. Door drie reisgenoten, voorheen mijn beste vrienden. Mijn liefje en Nelly bedachten het snode plan. Zij kochten de schelp de dag ervoor in een lokale souvenirwinkel. Diederik stak de schelp -onder druk van de dames- in zijn zwembroek om op de bodem te leggen. Ze voelden zich alle drie schuldig toen ze zagen hoe blij ik met mijn vondst was. Van je vrienden moet je het hebben. Ik heb daarna een paar uur niet tegen hen gesproken. We constateerden deze avond dat de meloenslak niet langer deel uitmaakt van mijn schelpencollectie. Het verhaal overleefde alle verhuizingen wel. Overigens vind ik hier nog maar sporadisch schelpen aan het strand. De strandjutter in mij moet alleen al daarom steeds verder van huis.

Als hoofdgerecht maakte ik twee groentetaarten. Een van bladerdeeg met drie soorten tomaat en blauwe kaas, de andere van korstdeeg met bimi, groene asperges en een papje van geklopte eieren, kookroom en geitenkaas. Eenvoudig, voedzaam en smakelijk. Geroosterde pijnboompitten en uitgebakken spekjes stonden op tafel voor de liefhebber. Net als een salade met kumato-tomaten, een aparte groente uit Murcia. De tomatentaart was aan de natte kant maar Frans slobberde de laatste punt met smaak naar binnen. Van je vrienden moet je het hebben, inderdaad. Een Power Pin zal ik er niet mee winnen (Masterchef Australia!) maar er werd gesmuld.

Het was een uiterst gemoedelijke avond. Er is weinig mooier dan samenzijn met goede vrienden. Ons huis leent zich uitstekend voor dit soort vermaak. ¡Alegria!