Yotam & the Mighty Eggplant

Op mijn dagelijkse wandeling terug van zee, kom ik langs een parkje aan het einde van onze straat waar twee granaatappelbomen staan. Eigenlijk moet ik zeggen: stonden. De volgende keer dat ik een granaatappel van een van de bomen wilde plukte, stuitte ik op een barre boomstronk. Ik begrijp niet waarom je een mooie, bloeiende boom moet kappen.

De eerste granaatappel ‘uit eigen tuin’ liet ik nog even verder rijpen op de fruitschaal. Het schoonmaken van de appel is een arbeidsintensief werkje. De pitten zitten in een soort kapsel en komen niet gemakkelijk los. De eerste keer dat ik het fruit schilde voor in een fruitsalade, had ik urenlang gele handen. Handschoenen bij de groenten- en fruitsectie van de dichtstbijzijnde supermarkt losten dat probleem op. De tweede granaatappelboom was op enig moment van alle vruchten ontdaan tot op traphoogte. Kennelijk had een buur, of de plaatselijke tuinman, alle appels geplukt. Er is geen man overboord, je kunt ze hier momenteel ook in de supermarkt kopen. Granaatappels zijn niet alleen lekker, ze zijn ook heel gezond. Het zijn ware anti-oxidantbommen en bovendien goed voor hart, bloedvaten en gewrichten.

Vriendin Bernadette appte onlangs over Midden-Oosten-gerechten die ze kocht bij een nieuwe winkel aan de Fred (Frederik Hendriklaan), het culinaire centrum van Den Haag. Ze stuurde een foto mee van allerlei bakjes met de mededeling dat het allemaal heerlijk was maar dat “de frisse granaatappelsalade op was”. Daarop stuurde ik mijn eigen granaatappelverhaal terug. Van het een kwam het ander. Ze stuurde vervolgens een link door naar een recept van geroosterde aubergines met granaatappel. Van Yotam Ottolenghi. Heel gemakkelijk en lekker, zelfs zij kon het gerecht maken.

Ottolenghi is geen vreemde voor mij. In 2010 bracht hij het kookboek Plenty uit, in 2013 legde ik mijn hand op een exemplaar. Boordevol spectaculaire groenteschotels uit zijn geboortegebied (Israël en omstreken). Daarna verdween het boek uit het zicht. Ik pakte het er onlangs weer bij en zag dat de omslag zelfs die aubergines afbeeldt. Tja. Helemaal vergeten… Toeval bestaat!

In de daaropvolgende week probeerde ik het recept uit op mijn liefje. Je moet de ongeschilde, ingekerfde en met olie bestreken helften van de aubergine in circa 40 minuten roosteren in de oven. Ondertussen maak je een papje van Griekse yoghurt, gewelde saffraan, een teentje knoflook, olijfolie, een snufje zout en vers citroensap dat je in de koelkast zet. De aubergines smeer je met dat papje in, met daar bovenop geroosterde pijnboompitten, granaatappelpitten en verse blaadjes basilicum. Zelf voegde ik schijfjes van zoete aardappel toe (eveneens uit de oven). Een kind kon inderdaad de was doen.

Dat resultaat viel in dusdanig goede aarde dat ik het onlangs als voorgerecht maakte op de bonte avond van vriend Roland; hij keerde de volgende naar Nederland terug en dan is het traditie bij mijn liefje en mij om voor hem (en Frans) te koken. Ook zij zijn van mening dat we dit gerecht op de huiskamerkaart moeten houden. Roland vertelde dat hij geen groot fan is van deze groente maar dat deze bereidingswijze hem beviel. Je moet inderdaad veel toevoegen om de lastige en vaak smakeloze  aubergine tot de prins van een gerecht te maken. Het werd een reuzegezellige avond; zoals altijd met de boys. Op de bijgevoegde foto is een deel van ons met het hoofdgerecht te zien: de vermaarde steak tartaar -met frietjes- van mijn liefje. De gezonde granaatappel hadden we inmiddels binnen…

In Masterchef Australia 2017 op de Nederlandse televisie is het nu Yotam Ottolenghi-week. (Toeval bestaat werkelijk.) De kandidaten konden hun lol niet op en ik evenmin. Wat een leuke, aimabele en inspirerende man! Door hem zit ik weer aan de buis gekluisterd. Deze week illustreert alles dat ik in een vorige blog als positieve punten over dit kookprogramma beweerde: vriendelijk, creatief, inventief en van hoog niveau. Ottolenghi zelf was zeer onder de indruk van het kookniveau van de kandidaten en van hun gerechten. Hij houdt niet per se van programma’s met een kookcompetitie maar Masterchef Australia is voor hem de uitzondering op de regel. Juist vanwege dat positieve aspect en de nadruk op ontdekking en persoonlijke ontwikkeling die kandidaten doormaken. 

In september jongstleden bracht de in Engeland gevestigde chef (met echtgenoot Karl en hun twee zonen) zijn tweede kookboek ‘Sweet’ out. Boordevol toetjes. Ik houd het voorlopig bij Plenty, het herontdekte kookboek.