Dag van het Kind

Vandaag is het de Universele Dag van het Kind en dat wordt wereldwijd gevierd. De dag werd in 1954 door de Verenigde Naties uitgeroepen. Niet ieder land doet het per se op deze dag maar gevierd wordt het! Kinderen zijn de toekomst of je ze nu zelf op de wereld hebt gezet of niet. Dat neemt niet weg dat het vele kinderen bepaald niet voor de wind gaat. Volgens UNICEF leven 1 miljard kinderen in armoede, zelfs 387 miljoen van hen in extreme armoede. Elke dag sterven wereldwijd 22.000 kinderen vanwege armoede. Hartverscheurend.

Afgelopen weekend vond de allereerste officiële zwemwedstrijd plaats van onze grote, kleine vriend Yuda in Noord-Bali. Drie maanden geleden werd hij lid van een plaatselijke zwemclub en hij trainde bijna dagelijks. We leefden wekelijks mee via video’s en berichten. Aan beide kanten van de aardbol leefden we naar dit moment toe.

Zaterdag jongstleden nam hij deel aan de wedstrijden borstcrawl. Hij kwalificeerde zich voor de finale. Het 50-meter zwembad was voor die gelegenheid uitgerust met vlaggetjes en banners. Wij ontvingen een whatsapp-video van moeder Elsa die hem luid aanmoedigde. Onze zwemmer tikte als vierde aan. Voor het ventje zelf vond ik het jammer dat hij net naast een podiumplaats greep. Zelf was hij, naar verluidt, erg teleurgesteld. Het was zijn dag niet. Aan de video is te zien dat Yuda de kleinste en tengerste in het bad was. Tijdens de race zag ik hem echter geen moment verslappen dus al met al vind ik dit een prestatie van formaat.

Gisteren, zondag, werden de wedstrijden schoolslag gezwommen. Dit is Yuda’s beste slag, naar eigen zeggen. Zijn verwachtingen waren nóg hoger. Hij kwalificeerde zich wederom voor de finale en deze keer werd hij derde. Joehoe! Ons gejoel verstomde bij het volgende bericht dat we ontvingen. Hij werd inderdaad derde in deze race maar zijn tijd was niet de beste derde van het seizoen dus de bokaal ging naar een vriend bij dezelfde club. Kasian Yuda. Hij begreep het niet…

Hij mocht niet in de competitie voor beginnende zwemmers uitkomen, moest van zijn coach vanwege zijn leeftijd bij de gevorderden meedoen. Alle beginners van zijn club wonnen een beker en dat had ook voor hem moeten gelden. Dat zal hem nog wel even dwars zitten. Desalniettemin zette moeder Elsa hem op de foto (met de bokaal van zijn vriend). Ik zag een mannetje met dikkere ogen dan normaal. Ach gut. Voor mijn liefje en mij is en blijft onze zwemmer een held. Zijn zwemclub behaalde de meeste bekers tijdens deze regionale wedstrijd. Als wij in Bali zijn, gaan hij en ik een zwemwedstrijd houden en dan hebben we alsnog een toepasselijke prijs voor hem (maar daarover later meer).

In de aanloop naar deze wedstrijden moest ik vaak en intensief denken aan dit ventje dat we ruim negen jaar geleden leerden kennen. In 2007 en 2008 bezochten we Bali en daarna hielden we contact met Elsa. Destijds was Yuda nog enig kind van twee werkende ouders. Vanaf zijn geboorte werd hij dagelijks bij familie ondergebracht als zijn ouders gingen werken. Mijn liefje ging op een middag mee om hem op te halen. Wat ze zag, bezorgde haar een schok: de peuter lag half bloot op vuile grond te slapen, naast zijn Balinese overgrootmoeder. In die tijd kwam er geen geluid over zijn lippen; niet verwonderlijk want zijn buyut sliep ook de ganse dag.

Elsa & Ketut zijn beiden slim en volgden voorbereidend wetenschappelijk onderwijs in Singaraja. Hij  woonde met zijn familie in de bergen. Om naar een goede middelbare school te kunnen, verliet hij zijn ouderlijk huis en werd als jochie van 12 bediende in een huis van een stadse, ontwikkelde man. Elsa’s straatarme familie kon haar middelbare school evenmin bekostigen. Uit protest liep ze van huis weg. Soms doet Elsa mij denken aan mijn liefje… net zo vastberaden en eigengereid. Mijn moeder zou zeggen: “wat ze in haar kop heeft, heeft ze niet in haar kont”. Het resultaat van die daad van verzet was dat ze mocht doorleren. Zij leerden elkaar op die middelbare school kennen. Na het behalen van hun diploma’s was er voor beiden geen geld om verder te studeren. Ze gingen op zoek naar werk maar dat viel (en valt) niet mee op Bali, zeker niet in het hoge noorden. Over passende arbeid zal ik maar helemaal niet reppen.

Vanaf het moment dat wij onze tropische villa in Noord-Bali betrokken (2009), werd Yuda vaste gast in ons gezin. In datzelfde jaar zorgden we ervoor dat hij als 3-jarige naar een goede peuterschool kon. Langzaamaan begon hij te praten. Elsa bestierde ons huishouden, Ketut trad in dienst als chauffeur en manus-van-alles. Hun zoon kwam minstens driemaal per week mee om te zwemmen, te spelen en mee te eten. (Hij was een lastige eter.) We leerden hun families kennen, hielden zelfs ‘Familiedagen’ op ons zonovergoten terras.

Inmiddels bestaat het gezin uit vier personen. Jongste zoon Damai volgde hetzelfde opleidingstraject als zijn grote broer: van peuterschool naar tweetalige lagere school. De 10-jarige krijgt al zeven jaar uitstekend onderwijs, de bijna 7-jarige al vier jaar. (Indonesische kinderen gaan pas na hun zevende verjaardag naar school.) Goed onderwijs is de basis van een beter leven. Het gezin bewoont inmiddels een eigen huis op eigen grond. Elsa heeft twee banen, Ketut werkt op een Amerikaans cruiseschip en is gemiddeld acht maanden per jaar van huis. Door hun eigen inspanningen en liefde en steun van onze kant lieten ze de armoede achter zich. Het leven van de kids is al zoveel beter dan dat van de ouders en dat is een belangrijke drijfveer in hun en ons leven.

Het Eiland van de Goden ontvangt jaarlijks ruim drie miljoen vakantiegangers en de jaarlijkse inkomsten uit toerisme bedragen ruim $5.000.000.000 (5 miljard Amerikaanse dollars) maar toch leven vele Balinezen in armoede. Men schat in dat het er bijna 163.000 zijn. In ruim 10% van de dorpen leeft meer dan 35% van de bewoners onder de armoedegrens, dat wil zeggen: levend van minder dan $2 per dag. En dat aantal neemt toe. Het klinkt ongeloofwaardig maar op veel van die plekken wordt geen onderwijs geboden en is er geen schoon drinkwater en elektriciteit.

Hillary Clinton schreef in haar laatste boek “the measure of your success should be how many kids clime out of poverty, get a good education, and receive the love and support they deserve.”

Mijn liefje en ik kijken van een afstand tevreden toe. Het is een voorrecht om hun ontwikkeling van dichtbij mee te maken. Vandaag vieren wij in Spanje de dag van ‘onze’ kinderen in Bali.