Happy landing

Illustratie: Flightaware

We keerden veilig terug op het Spaanse honk. Vanmorgen vroeg zat ik om 4 uur in de zitkamer, mijn liefje stond een kwartiertje eerder op. We waren allebei vrolijk want we hadden een heel goede nachtrust. Na acht uur slapen als een roosje kan ik er niet mee zitten; jetlag is nu eenmaal aan de orde als je een aantal tijdzones in één keer overbrugt.

Toen we woensdagmiddag op vliegveld Denpasar incheckten, vroegen we aan de baliemedewerkster of ze een aantekening zag in het systeem in verband met ons verzoek tot zitplaatsen op een Exit-rij. Bij de vliegmaatschappij waarmee we vlogen kun je geen stoel reserveren op die rij want ze willen je eerst zien voordat ze dat toezeggen. Op die plek moet je namelijk assisteren bij een eventuele evacuatie dus je moet in orde zijn. (Mijn heupprothese en de tennisarm van mijn liefje vielen haar niet op.)

Ze luisterde aandachtig, lachte vriendelijk, keek in het systeem en telde vervolgens op haar vingers. Dat herkende ik want ik zag het onze Balinese jongetjes wekenlang doen tijdens de dart-competitie (met klittenbandballetjes) die we daar deden. Yuda moest dagelijks de score berekenen, Damai vindt rekensommen maken op zijn niveau (eerste klas lagere school) sowieso leuk.

Daarna zette de baliemedewerkster iets op papier en riep een oudere collega bij zich. Vervolgens ving ik “lima puluh tujuh” op… Dat moest op mijn leeftijd slaan. En ja hoor, die van mijn liefje werd daarna ook genoemd. Zouden ze ons te oud vinden? Leeftijddiscriminatie! De collega vroeg haar vervolgens of wij “bahasa inggrisnya” spraken. Natuurlijk spreken wij Engels maar dat wist de jongedame nog niet want we hadden tot dan toe alleen Indonesisch met haar gesproken. Dus, wijsneus als ik kan zijn, gaf ik het antwoord maar alvast. En ook dat wij op de heenreis ook op die rij hadden gezeten.

We kregen ook nu de gewenste stoelen en konden de benen languit leggen en opstaan zonder iemand te hinderen, wanneer wij dat wilden. We gingen met een half uur vertraging weg. Toen ik op het scherm naar de vliegroute keek, zag ik een heel ongebruikelijk pad. Het vliegtuig vloog niet over Bali naar het noorden maar ging onder het eiland langs richting Java. Dat had waarschijnlijk te maken met gunung Agung, de vulkaan die nog steeds actief is. Het vliegtuig bleef echter in een zig-zag-beweging onder de provincie door vliegen. Vervolgens vlogen we tevens onder Java en Sumatra door. Op enig moment boog het vliegtuig op het scherm linksaf en ging nóg zuidelijker vliegen. Huh?! Wat was hier aan de hand? Het duurde eindeloos lang voordat het lampje van stoelriemen los oplichtte dus ik kon het ook niet vragen aan cabinepersoneel.

Even kwam de herinnering aan vlucht MH370 in mij op… Dat vliegtuig van Malaysia Airlines, op weg naar Peking, vloog in 2014 vanuit Kuala Lumpur in een nooit opgehelderde richting om nooit meer te worden gezien. Men zocht destijds voor de westkust van Australië -waar wij op dat moment vakantie hielden- maar vond niet. Wel trof men later brokstukken aan langs de kusten van Madagaskar, Mauritius, Mozambique en Tanzania. Dat spooktoestel houdt mij tot op de dag van vandaag bezig. Ik las afgelopen week dat een Amerikaans bedrijf met hun off-shore bevoorradingsschip ‘Seabed Constructor’ de zoektocht, die vorig jaar eindigde, gaat heropenen en dat is goed nieuws voor familieleden van de ruim 300 passagiers. Als het schip binnen 90 dagen de zwarte dozen of de body van het vliegtuig vindt, ontvangt het USD$90 miljoen beloning; de zoektocht wordt op 17 januari aanstaande hervat.

Zo fout liep het voor ons niet af gelukkig. We gingen pas noordwaarts ter hoogte van de Nicobar-eilanden; dat was ruim een uur na vertrek. Toen we als passagiers weer vrij mochten rondlopen, vroeg ik een purser aan de piloot te vragen waarom we deze route aflegden. Het antwoord was zoals vermoed: vanwege de actieve vulkanen Agung (Bali) en Sinabung (Sumatra).

Geloof het of niet maar op de dag na ons vertrek barstte Agung weer uit. Een 2.500 meter hoge wolk van rook en as schoot het luchtruim in. Vulkaan Sinabung op West-Sumatra barstte uit op 10 (onze vertrekdag) en 11 januari en tevens vandaag. Op de site ‘Flightaware’ is te zien dat vliegtuigen vanuit Denpasar nu tussen Bali en Java naar het noorden vliegen. Men neemt geen risico’s en dat is te waarderen. Een berichtje vanuit de cockpit had de spanning, die op dat moment voelbaar was in de cabine, echter kunnen voorkomen. Dat gaat mijn liefje wel aangeven. Op Tripadvisor kun je als reiziger namelijk sinds kort ook vluchten beoordelen.

Het waren rustige vluchten. Uiteindelijk kwamen we 20 minuten voor de verwachte tijd aan op vliegveld Alicante. Vanuit de heldere lucht was de stad Valencia en de daarin gelegen Ciudad de las Artes y de las Ciencias, van een van mijn favoriete Spaanse architecten Santiago Calatrava, goed te zien. Mooi! (Met dank aan mijn liefje.) 

Thuiskomen in een überschoon huis met een heerlijk zon was dat ook. De Zwitserse meisjes hadden een vergelijkbare kleur als wij. Zij genoten hier in de afgelopen weken met volle teugen van het prachtige Spaanse weer, ons huis en de woonomgeving. Zij verhuisden inmiddels naar een hotel in de omgeving. Vanmorgen kon ik niet bloggen omdat de Fall Creators Update van Windows 10 mij daarvan weerhield. Dat duurde eindeloos. Hoop niet dat er iets valt... (het is toch al winter?!) Tja. Vandaag waste mijn liefje alle kleding en deden we samen boodschappen, vanavond gaan we een hapje eten met vier Nederlandse vrienden (die volgende week weer huiswaarts keren). Morgen gaat Ingrid in ‘mijn’ keuken risotto met zelf geplukte champignons voor ons bereiden. Happy landing!