Afgelopen weekend las ik op Flipboard een artikel over de gepensioneerde
Amerikaanse lerares Engelse taal Yvonne Mason uit South Carolina die een brief
ontving van president Trump. “I have never, never, received a letter with this many silly mistakes”,
aldus Mason. Ze deed wat ze als juf op de middelbare school jarenlang deed:
corrigeren en terugsturen. Eens een juf, altijd een juf!
Mason wordt in
het artikel niet alleen neergezet als een toegewijde taaljuf, ze is tevens
toneelspeelster, auteur en… een onstuitbare retoriek-activiste met een missie. Al
jarenlang schrijft ze brieven en mails naar Amerikaanse ambtenaren op staats-,
lokaal en federaal niveau om hen aan te spreken op correct taalgebruik. Ze is
fervent voorstander van helder, compact taalgebruik. Het afgelopen jaar stuurde
ze de president elke dag een kaart met opmerkingen over zijn taalgebruik. Als afgestudeerde
aan de Faculteit der Letteren en als blogger moest ik erom gniffelen. Er zijn veel
verschillende manieren om activistisch te zijn.
“When I taught
school for 17 years, I taught my kids in English that the way you
present yourself in writing says a lot about who you are, about what you care
about, about whether or not you care to get it right.” Mooi. Je taalgebruik
zegt inderdaad iets over juzelluf, je cultuur en je denkwijze. De blogtitel is
eveneens afkomstig van deze Amerikaanse. In deze context zou niets over macht
en valuta uit mijn mond komen al ben ik de eerste om de kracht van woorden te erkennen.
Mason stuurde de president tevens een brief naar aanleiding van de
schietpartij op een middelbare school in Florida (14 februari 2018). Ze verzocht
hem daarin persoonlijk contact te zoeken met de nabestaanden van de leerlingen
die bij die actie omkwamen. Trump ging niet in op haar specifieke verzoek maar
schreef wel terug.
Ze ging ervan uit dat de brief niet door hem persoonlijk was geschreven
maar door iemand van zijn staff. De brief was echter wel degelijk persoonlijk
ondertekend. Ze gebruikte een gele marker-pen om de fouten te arceren. (Tegenwoordig
wordt in lerarenkringen gemeend dat de rode pen niet meer pedagogisch
verantwoord is.) Bij het artikel stond een foto van haar met twee kleurrijke
A4-tjes in de hand. Het betrof elf fouten in het gebruik van hoofdletters (Federal,
Nation, President, State). Verder vond zij de brief stylistisch zwaar onder de
maat: te vaak werd de ik-vorm gebezigd in deze relatief korte brief. Ze
moest zich inhouden om een cijfer uit te delen. Als de brief door een leerling
van de middelbare school zou zijn geschreven, was dat zeker een onvoldoende
geweest.
Nee, dan mijn liefje.
Gisteren ontving zij een diploma ter afronding van haar eerste jaar in
een Spaanse klas. Time flies when you’re having fun. Ik herinner mij als de dag
van gisteren dat ik blogde over het feit dat zij na vele jaren weer in de
schoolbanken plaatsnam. De klas begon vorig najaar met meer dan 20 leerlingen
maar het diploma werd slechts overhandigd aan negen personen. Nummer tien was aanwezig
maar hij kwam doorgaans te laat en nam regelmatig zijn telefoongesprekken aan. De
juf meldde hem vorige week dan ook dat hij geen diploma zou ontvangen. Iedereen
was het eens met die beslissing, zelfs de persoon in kwestie.
Desalniettemin maakte juf Lorena een feestelijke dag van de laatste
schooldag. Op verzoek van mijn liefje bakte ik afgelopen weekend een oer-Hollandse
appeltaart om mee te nemen en uit te delen. Ze is en blijft een roerganger (waar
ze ook verschijnt). Als ex-juf ken ik het belang van tenminste één persoon als
zij in je klas. Mijn liefje is een
gangmaakster en positieve toonzetter. Ze werpt zich op als vrijwilliger als het
groepsprogres even stagneert, stimuleert anderen, maakt haar huiswerk braaf, corrigeert
subtiel met de juf mee, indien nodig. Uit de verhalen blijkt dat Lorena dat ook
zag. Bij het afscheid zei ze tegen mijn liefje dat ze een bijzondere leerling
was. En dat is ze!
De klasgenoten zijn volwassen Britten, Hollanders, Zweden, een Fransman
en een Chinese vrouw. Sommigen van hen zitten voor het tweede of zelfs derde jaar
in dezelfde klas. De jonge Hamza schoof in de loop van het jaar aan. Naar
verluidt, is hij een zeer aardig Marokkaan. Mijn liefje vatte in de afgelopen
maanden sympathie op voor deze jongeman. Momenteel mag hij overdag niet eten
omdat hij zich aan de regels van Ramadan houdt. Voor hem nam ze een pak
Hollandse stroopwafels mee, om er na zonsondergang met zijn familie van te kunnen
genieten.
Haar Spaanse taalvaardigheid ging in afgelopen maanden met sprongen vooruit.
Er bestaat een mooi Perzisch gezegde over het leren van een tweede taal leren: “a new language
is a new life”. Ik begrijp dat, voor haar lijkt dat een beetje op te gaan. Ze is blij
met haar nieuw verworven mondigheid. Dat is het resultaat van klassikale lessen
en fanatiek oefenen met de gratis
taalapp Duolingo. Zij voert nu regelmatig het woord in het Spaans.
Na de zomervakantie zal ze zich weer aanmelden voor een klas Spaans. Als
we aan het einde van het jaar (bijna) drie maanden in Zuid-Amerika gaan
overwinteren, oefenen we daar samen verder, elke dag. Er zijn weinig mensen die
in hun leven een diploma ontvingen voor het volgen van lessen op ‘Nivel Cero’
en er nog trots op zijn ook. Zij wel. Ik vind het volkomen terecht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten