Het zomert hier!

Afgelopen weekend waren we met vrienden in de stad Alicante om daar het begin van de zomer te vieren. Die brak hier eindelijk aan. De lente van 2018 was hier de regenachtigste sinds 1968. Alweer een record. 

Mijn liefje en ik zijn vaak bezig met de organisatie van een uitje. Deze keer was het mijn initiatief maar haar geregel. Al op vijfjarige leeftijd managede ze een fietsenstalling in het noorden des lands dus organiseren zit in haar bloed. De nacht voor vertrek droomde ze echter dat ze te laat op de bestemming aankwam, geen parkeerplaats vond en verdwaalde in de stad. Tja. Het zegt veel over haar. We nemen de taak van akela zeer serieus!

Frans, Roland en wij werden goede vrienden in Spanje. Toen zij neerstreken in het appartementencomplex aan de golfbaan, waren wij weg om een leven op te bouwen in Bali. We wisten van elkaar bestaan maar ontmoetten elkaar voorheen niet persoonlijk. Beiden dachten we nooit nieuwe vrienden te ontmoeten in ons tweede Vaderland. We waren er niet naar op zoek, het overkwam ons. De rest is geschiedenis. Als we tegelijkertijd in Spanje zijn, brengen we graag tijd met elkaar door.  

Mijn liefje en ik werpen ons dus graag op als roergangers van uitjes. Wij zitten immers wekelijks met onze neuzen in lokale kranten en horen van alles. Bovendien zijn we reislustig en de jongens omarmen dat. Desalniettemin is vriend Frans blij geen bedrijf in Spanje te hebben. Er wordt immers zóveel gevierd! Hij heeft een punt. Lentefeesten, de heilige week, het begin van de zomer, het einde van het zomerseizoen, de najaarsfeesten, katholieke feestdagen, dag van de Constitutie, Spanjedag, en nog zo wat nationale en regionale vieringen. Als vakantieganger hoef je daar echter geen last van te hebben. Wij genieten ervan!

Deze keer ging het om de festiviteiten van Sant Joan de Alacant. Het betreft de ‘Hogueras de San Juan’, de vreugdevuren van de midzomernacht van Johannes de Doper. Ze vinden overdag en ’s nachts plaats. Deze feesten hebben bekende Spaanse elementen als  metershoge poppen van piepschuim en ander materiaal, vreugdevuren en rotjes, folkloristische parades van mensen in traditionele klederdracht en luidruchtige fanfares. De bouwwerken worden aan het einde van de dag in de fik  gestoken. Dat doen ze hier vaker. 

Met dank aan Rolando (links) 

We kwamen vroeg in de stad aan waardoor we ruim konden parkeren en zeker wisten dat we konden uitrijden zodra we dat wilden. Daarna wandelden we op ons gemak langs de binnenhaven en langs reuzenpoppen naar een stemmig plein waaraan het toeristenbureau, een klooster een museum en twee nieuwe gevaartes stonden. Daar dronken we koffie. In een oogwenk was het terras vol. Op enig moment sprak een stotterende Spaanse mij aan. Het was haar vrijgezellendag en ze moest ons, ogenschijnlijke buitenlanders, van haar vriendinnen om een pond vragen. Wat trouwlustige mensen op zo’n dag moeten ontberen! Ik vertelde haar in mijn beste Spaans dat we niet Engels zijn (godzijdank) en dus ook geen pond voor haar hadden. We wonen in Spanje en zijn van de euro. Ze droop af. 

Alicante is een leuke stad die zich echter lastig laat ontdekken. Dat zeg ik omdat ik hier al 20 jaar kom en mij nog steeds laat verrassen door onbekende wijken in delen van de stad. We namen ons bij deze gelegenheid voor in september een uitstapje naar castillo de Santa Bárbara te maken, het hooggelegen kasteel van Alicante op de berg Benacantil. De wijk aan de voet van het kasteel heet El Barrio, een typisch Spaanse woonwijk met traditionele, knusse en kleurrijke huizen. Het uitzicht van hieruit moet fenomenaal zijn.

Zelf had ik het naar mijn zin langs de poppenroute. Die bij de haven vond ik het fraaist, met schelpen en walvissen. Frans merkte pesterig op “deze gaat zeker over het milieu..?” Deze reuzen van piepschuim ontsteken is niet mijn favoriete bezigheid en is nogal belastend  voor het milieu maar ik realiseer mij dat het een lange traditie is. De vreugdevuren van San Juan vinden dit jaar in Alicante voor de 90ste keer plaats. We liepen langs de route en bekeken de vele creaties. De meeste begeleidende teksten waren op rijm. Net als bij de Fallas van Valencia zijn de afbeeldingen soms scabreus maar je moet goed zijn ingevoerd om de boodschap te snappen. Zo zag ik ook een vrouwelijke bestuurder van de plaatselijke universiteit die, net als Pinocchio, met lange neus werd afgebeeld. Mijn goed ingevoerde liefje wist  mij te vertellen dat ze had gelogen over haar titel. Afgebeeld als leugenares, voor iedereen te kijk gezet: het zal je maar overkomen!

We meden de grootste mensenmassa en zegen uiteindelijk neer bij een klein restaurant in een hoger gelegen stadswijk. De lunch was weliswaar niet spectaculair maar we zaten goed op het schaduwrijke terras en genoten van koele wijn uit Alicante (Laudum). Af en toe knalde er vuurwerk in de omliggende stegen en werden we omringd door opzwepende fanfaremuziek.

Toen we op weg naar huis gingen en langs de binnenhaven van Alicante liepen, dacht ik aan Carolijn Brouwer. Vorig jaar waren mijn liefje, Frans en ik in Alicante aanwezig bij de start van de Volvo Ocean Race 2017-2018. Gisterenmiddag keken mijn liefje en ik op de bank via de app naar de überspannende finish van deze zeilrace. Het Nederlandse team Brunel had kans op de overwinning. Ze lagen op de zesde plek, zeilden naar de kop, zakten naar de tweede plek. Het was gekmakend spannend. Het mocht niet zo zijn voor Hollandse schipper Bouwe Bekking. Het Chinees-Franse team Dongfeng, koploper in het algemeen klassement die tot dusver geen etappezege boekte, eindigde op de eerste plaats in de etappe en won daarmee de zeilrace. Het team koos 24 uur voor de finish een risicovolle route langs de Deense en Nederlandse (noord)kust die hen geen windeieren legde. Slechts 60 minuten voor de finish kwamen de zeilboten die een westerlijker parcours op open water volgden, tot de conclusie dat zij fout hadden gegokt. Zij schoten tekort. De Scheveningse zeilster Brouwer was aan boord van Dongfeng, ze nam voor de derde keer deel aan deze race. Door deze overwinning werd zij de eerste Nederlandse vrouw die de Volvo Ocean Race wint. Joehoe!