Joined at the hip

Er leefden eens twee meiden, Eliza & Mary Chulkhurst, in het graafschap van Kent. Zij werden volgens de overlevering geboren met de heupen aan elkaar vergroeid. Dit gebeurde in het jaar 1100. Deze Biddenden Maids leefden 34 jaar lang in een innige verbintenis. Het liep niet goed af met de meisjes maar daar gaat het nu niet om. Je vraagt je als lezer waarschijnlijk af waar dan wel om?

Welnu, het was in de maand mei een jaar geleden dat dokter César bij mij -en mij alleen- een heupprothese plaatste. Dat was na jaren van getob, pijn, verminderde mobiliteit en uiteindelijk mank lopen. De regelmatige lezer weet dat ik erg tegen de operatie opzag. Het duurde dan ook voordat ik klaar was voor de ingreep. De chirurg wilde mij een jaar later terugzien op consult dus ik maakte onlangs een afspraak in het ziekenhuis waar ik  werd geopereerd.

Bewegen met de nieuwe heup gaat uitstekend al zijn er dagen waarop ik niet goed loop. Hoe dat zit, weet ik niet precies. Dat valt moeilijk uit te leggen. Er zijn nog steeds momenten waarop lopen niet aanvoelt als een 100% natuurlijke activiteit. Het ligt niet aan de heup, die zit letterlijk gebeiteld. Ik moet nadenken over hoe ik mij voortbeweeg. Als ik er niet met mijn gedachten bij ben, sluipt de oude manier van lopen er weer in. Dat is niet goed, want zo ontstond de slijtage aan de heup. Mijn liefje houdt mij bij de les, al vind ik het soms niet leuk dat zij opmerkingen maakt over mijn loopje. Ik zal nooit de grootste fan van wandelen worden. Het zij zo.

Inmiddels fiets ik dagelijks en dat gaat mij wel goed af. Het is hier plat en onze woonwijk heeft veel goede fietspaden. Bovendien zijn er routes langs de zee. De wind is af en toe een tegenstander van formaat. Wonen aan zee betekent nu eenmaal dat je meer wind ervaart. Op de avond van de eerste straffe fietstocht-met-tegenwind, voelde ik pijn in mijn heup. Nou ja! Een beetje wind mag een meid van Buys Ballot toch niet deren?! Vroeger fietste ik dagelijks tientallen kilometers, van en naar school. Ik had destijds overigens het idee dat ik altijd tegenwind had maar daarin was ik niet de enige.

Voordat ik de draad van fietsen oppakte, bracht ik mijn 13-jaar oude Koga-Miyata voor een grote beurt naar een nieuw ontdekte fietsenmaker. Het kostte een habbekrats, daarna liep alles gesmeerd. Ik ben dol op mijn stalen ros, ontwikkeld in het Vaderland en met de hand gebouwd. Het lichtgewicht aluminium frame heeft een halfhoge instap waaraan mijn nieuwe heup even moest wennen. Inmiddels zwaai ik mijn been net zo gemakkelijk over mijn zadel als over de relatief hoge stang. Souplesse oblige.

De chirurg was tijdens het eerste consult verhinderd maar de invaller, ene Tadeusz, nam de honneurs waar. Hij gaf opdracht tot enkele röntgenfoto’s van de heup die ik gewillig onderging (ondanks de dosis straling die je erbij ondergaat). De bespreking van de resultaten wilde ik echter graag met de chirurg zelf doen. Er werd dus een tweede afspraak gemaakt. Dokter César was dik tevreden met de beelden en mijn relaas. And so am I. Hij wil mij nooit meer zien en ook dat is wederzijds.

Mijn liefje is nu degene met pijn aan haar heup. Joined at the hip maar niet van harte. Ze was als Fitbitch dagelijks lekker aan de wandel, tot ze pijn kreeg. Niet voor de eerste keer maar wel veel heviger dan voorheen. Onze huisapotheek bevat natuurlijke en minder natuurlijke smeersels, van Indonesische wondergel tot recht-toe-recht-aan pijnstillers. Niets hielp voor langere tijd. Het werd dusdanig vervelend dat lekker slapen niet meer lukte. De heuppijn straalde uit naar de lies en ze ging mank lopen. Hoog tijd voor een gespecialiseerde arts. Telkens als mijn liefje en ik het ziekenhuis binnenwandelen, is er wel iemand van het verplegend personeel of uit het artsenbestand die ons hartelijk groet. Nog even en er is geen medische expert meer aan te wijzen met wie we geen persoonlijke ervaring hebben. Tja. Gezond oud worden, is geen sinecure…

Haar last betreft niet het heupgewricht zelf (zoals bij mij). In haar geval is het weefsel rondom de uitstekende knobbel aan de zijkant van het dijbeen pijnlijk. Over het heupgewricht lopen spieren en pezen die vlak langs en over elkaar heen bewegen. Om wrijving te voorkomen, zitten er stootkussentjes tussen; dat zijn de slijmbeurzen. Bij haar raakte een van die slijmbeurzen hevig ontstoken. De onderzoekende arts drukte op de knobbel en zij zat tegen het plafond.

Hij stelde het ‘Trochanter Major pijnsyndroom’ officieel als diagnose. Ze kreeg een injectie in de heup die de pijn moet verminderen en de ontsteking moet remmen of opruimen. Een paardenmiddel maar ze had weinig keus. Tot twee weken na de injectie kan de heup vreemd aanvoelen. Sindsdien moet ze vooral rust te houden. In plaats van 10.000 stappen per dag te zetten, zoals ze de afgelopen twee jaar met veel plezier en overtuiging deed, mag ze nu maximaal tien minuten per keer lopen om vervolgens twee uur te rusten. Dat is extra straf voor een actieve meid als zij. Kasian.