Kankerweek

Het was deze week tijd voor de jaarlijkse controle van mijn liefje op de afdeling Oncología van het privé-ziekenhuis dat we sinds onze verhuizing naar Spanje voor allerlei doeleinden bezoeken. Zij kreeg in 2009 de diagnose borstkanker gesteld, nadat een half jaar eerder een groepering van kalkspatjes werd ontdekt. Toen zij zes maanden later een mamografie, echografie en biopt onderging, kwam het hoge woord eruit: borstkanker. We hadden destijds niet moeten wachten want het bleek te gaan om een zeer agressieve tumorsoort. Gelukkig kan ze het navertellen.

Vanwege haar leeftijd ten tijde van de chirurgische ingreep en de nabehandeling (radiotherapie en chemotherapie), schrijft het protocol voor dat er in haar geval pas sprake is van volledige genezing na tien jaar. Als ze jonger zou zijn geweest, zou een periode van vijf jaar worden aangehouden. Dat zouden al die bekende Nederlanders die in de media beweren dat ze binnen enkele maanden na verwijdering van de tumor of na behandeling “schoon” zijn, zich eens moeten realiseren. Die kortzichtigheid stoort mij telkens weer al gun ik iedereen zijn of haar positieve gedachten en welbevinden.

Dr. Antonio Brugarolas (midden) en collega's van afdeling Oncología 

Sindsdien keren wij braaf jaarlijks naar QuironSalúd in Torrevieja terug om precies te weten hoe het ervoor staat met haar gezondheid. Het was in datzelfde jaar dat wij dokter Antonio Brugarolas leerden kennen. Als je hem ziet, zou je niet direct denken dat hij een van de meest ervaren en belangrijkste oncologen van Spanje is: zijn broekspijpen zijn doorgaans te kort en hij draagt zware schoenen met spekzolen. Hij is hoofd van de Plataforma de Oncología, is de pensioengerechtigde leeftijd volgens mij reeds gepasseerd maar niet uit dit ziekenhuis weg te branden! Gelukkig maar want deze diepe bron van kennis en empathie zouden wij erg missen.

Het ziekenhuis waar wij patiënten waren en zijn (mijn heupoperatie werd ook daar uitgevoerd) komt jaarlijks positief in de publiciteit. Dat geldt met name voor de afdeling Oncologie die regionnaal en landelijk -soms ook internationaal- voor de troepen uitloopt. Het is een kenniscentrum in de ware betekenis van het woord. Ze hebben er de nieuwste apparaten en doe mee aan de nieuwste onderzoeken.

In juni jongstleden trof ik nog een artikel aan in een aantal lokale en nationale kranten over een nieuwe onderzoekstechniek, ‘Next Generation Sequencing’ genoemd. Deze techniek stelt artsen in staat het gedrag van tumoren in detail te bestuderen; niet slechts van één genmodificatie maar ook van een combinatie van gemodificeerde genen. Op basis van DNA/RNA van de patiënt kan men het gedrag van tumoren precies onderzoeken en te weten komen welke behandeling voor die persoon het beste resultaat oplevert. Aan de hand van een biopt kan twee weken later uitsluitsel worden gegeven. Op dit moment kan voor 20% van de onderzochte personen een zeer specifieke behandeling worden voorgeschreven. Dr Brugarolas verklaarde in een interview dat van 70% van de onderzochte patiënten kan worden bepaald of chemotherapie werkt (of niet). De verwachting is dat deze percentages snel zullen stijgen met de komst van nieuwe medicijnen voor specifieke genmutaties.

Het ging bij mijn liefje deze keer om een eenvoudig onderzoek (de onderzoeksmethode verschilt per jaar). We trotseerden vrijdag de 13de. Dokter Brugarolas, een man van de feiten, moet al helemaal niets van dit soort bijgeloof hebben. Bovendien erkennen Spanjaarden deze dag niet. Hier is dinsdag de 13de een ongeluksdag; “en 13 y martes, ni te cases ni te embarques”: op dinsdag de 13de trouw je niet en ga je niet op pad. Wij reden om 8:00 uur naar het ziekenhuis; toen wees de thermometer al 26 graden Celsius aan. We maken momenteel een heel warme en luchtvochtige periode mee al is er officieel nog geen sprake van een hittegolf. Het was ongewoon rustig op de afdeling. De meeste (ex-)patiënten en hun familie die er voor controle waren, kwamen met een glimlach uit de spreekkamer tevoorschijn. Ook de medische uitslag van mijn liefje was goed. Joehoe! Volgend jaar wordt het de tiende keer dat we voor medisch onderzoek zullen terugkeren. Op basis van het verloop tot nu toe, zien we ook dat met vertrouwen tegemoet.

Een veel minder positief bericht kreeg mijn zus I. eerder deze week. Bij haar is voor de tweede keer in haar leven borstkanker geconstateerd. Het overkwam haar ruim tien jaar geleden en nu is het helaas weer aan de orde. Een operatie is onvermijdelijk, over de verdere behandeling krijgt zij volgende week uitsluitsel. Kasian. Fingers crossed voor een goede afloop!