Geen champagne maar woede

Laatst las ik een beknopt artikel waarin werd verhaald over een Amerikaanse familie in Texas die de ‘woke-cultuur’ zo zat was in hun staat en land dat ze verhuisden. Een van hun dochters was op een dag thuisgekomen van school en vertelde dat de juf had gezegd “dat er helemaal niks mis is met lesbiënnes”. Dat was de druppel voor de ouders. Ze verhuisden naar Istra, 40km ten westen van Moskou. Daar had een pro-Russische Amerikaan jaren eerder de America Village voor cultuurvluchtelingen opgezet. Die plaats ken ik toevallig. Daar stond een melkfabriek waarvoor ik in de jaren '90 werkte als consultant. Een Nederlands voedingsmiddelenbedrijf was een samenwerkingsverband met dit Russische bedrijf aangegaan. Dat was de tijd van de Oost-Europese expansie. 

Deze Amerikaanse familie verhuisde dus naar het voor hen zo vriendelijke Rusland, waar traditionele christelijke gezinswaarden nog worden hooggehouden en mannen nog echte mannen kunnen zijn. Tja. Pa Huffman ging nóg een stap verder: hij tekende een jaarcontract om voor Rusland te gaan vechten in Oekraïne om ‘het nazi-regime’ daar te stoppen. Daarmee zou hij een Russisch paspoort voor alle familieleden kunnen verkrijgen. Tenminste, als hij het overleeft. De wereld op zijn kop!

In Amsterdam zijn de Gay Pride-dagen begonnen. Aanstaande zaterdag wordt daar de wereldberoemde Canal Parade gehouden; een bonte stoet van boten en hun veelkleurige passagiers, door de Amsterdamse grachten. Een vreedzame dag van plezier en trots. Die dag hebben we te danken aan de moeder van Pride... 

In de jaren '70 van de vorige eeuw begon deze campagne niet met champagne maar met woede. Homo’s en lesbo’s reageerden getergd op het onrecht dat hen werd aangedaan. De New Yorkse politie viel de bar Stonewall binnen en bezoekers werden opgepakt en afgevoerd. Bezoekers waren destijds trans-personen, homo’s, lesbo’s, biseksuelen, mensen van kleur, politiek activisten en sekswerkers. 

Tijdens mijn eerste bezoek aan New York in de jaren '80 bezocht ik het pand waarin de iconische bar voorheen was gevestigd (Christopher Street); het was volledig dichtgespijkerd. Ik zal mij dat moment altijd herinneren, het was voor mij belangrijk om daar te staan. Jaren later keerde ik er terug met mijn liefje. Toen was de sneue betimmering al verwijderd. Nu is de Stonewall Inn weer een levendige homobar en bovendien een ‘National Historic Landmark’. 

De Amerikaanse Brenda Howard (1946-2005) was een radicale feministe en activiste (anti-oorlog) en ze was biseksueel. Zij was mede-organisator van de allereerste Pride March in 1970. Zonder haar was de Gay Pride nooit zo geworden als die nu is. Ze werd bekend als de ‘Moeder van Pride’. Haar naam komt tegenwoordig echter niet meer voor op de nationale Stonewall-site... 

Howard werd geboren in The Bronx (wijk in New York), in een joodse familie. Ze was bescheiden maar als het erop aankwam, wist ze zich luidkeels te roeren. Ze werd actief lid van het Gay Liberation Front en de de Gay Activists' Alliance. Dat waren twee van de strijdbaarste groepen voor rechten van de LGBTI-gemeenschap. Howard werd regelmatig gearresteerd tijdens haar acties. Ze belandde zelfs een keer in de gevangenis met haar liefje (Marla Stevens). Howard overleed in 2005 aan de gevolgen van darmkanker. Tijdens de Pride Parade, om precies te zijn, de 36e verjaardag van de Stonewall Uprising. 

Een jaar na de Stonewall-rel organiseerde zij samen met een comité de Gay Pride Week en de Christopher Street Liberation Day Parade. Om die parade en de eerste Pride Week te organiseren, kwamen Howard en het comité bijeen in de Oscar Wilde Memorial Bookshop, de eerste boekhandel voor homo’s en lesbo’s in Amerika, eveneens in Christopher Street. Met behulp van de mailinglijst van de boekhandel verspreidden ze de aankondiging. Comitélid Craig Schoonmaker (!) stelde het woord ‘Pride’ voor als benaming voor het evenement. “Veel mensen voelden zich onderdrukt. Ze zaten in een innerlijk conflict en wisten niet hoe ze zich moesten uiten en trots konden zijn. Dat was de reden waarom de beweging zo nuttig was, omdat men dacht: ‘Misschien moet ikzelf ook wel trots zijn’”. Aldus Schoonmaker tijdens een interview in 2015 dat ik vond op het web. 

In het jaar van Howards overlijden werd een prijs ter ere van haar ingesteld: de Brenda Howard Award, die nu dus al 20 jaar bestaat. Die prijs wordt jaarlijks uitgereikt aan “een persoon of organisatie die als beste de visie, principes en maatschappelijke betrokkenheid van wijlen LGBTI-rechtenactiviste Brenda Howard belichaamt en die een positief en zichtbaar rolmodel is voor de biseksuele gemeenschap.” 

Inmiddels ligt de eerste Pride Parade 55 jaar achter ons. We hollen op dit punt  achteruit, in plaats van vooruit. In het Amerika van Donald Trump c.s. waren er in de afgelopen maanden twee ijkpunten te noteren. Eerst werd het woord ‘transgender’ van de Stonewall Monument-website verwijderd. Die website wordt beheerd door de National Parks Service, onderdeel van het Ministerie van Binnenlandse Zaken. Dus dan weet je het wel... in gang gezet en gecancelled door de haatdragende en polariserende regering-Trump II. 

Trump & Co. hebben een bloedhekel aan transgenders. Zij zijn zondebok Nummer 1 en zouden een gevaar zijn voor de maatschappij. Ik blogde er eerder over. Die haat is ongegrond en veelzeggend. Deze zienswijze is vooral gevaarlijk, wat mij betreft. Vervolgens werd daar de ‘biseksueel’ aan toegevoegd. Ook die verwijzing werd van de website verwijderd. Als je het niet ziet, bestaat het niet. Trump en zijn achterban kennen maar twee geslachten ((M/V) en die moeten het -wat hem en zijn evangelistische aanhang betreft- uitsluitend met elkaar doen (voor nageslacht, niet voor plezier). Twijfelaars of mensen die ‘van twee walletjes eten’ zijn niet welkom in de binaire MAGA-wereld. Een boodschap die voor velen die het betreft, voelt als een mokerslag. Van dit soort beperkte en beperkende standpunten word ikzelf ook behoorlijk pissig! 

Wie niet meer wordt genoemd, telt niet meer mee en bestaat op termijn niet meer. Ik las recent een artikel in de Volkskrant over dit voorval. Een jonge lezer, zelf queer, zond een opiniestuk in. Zijn inzending begon met een goede vraag: wie bepaalt welk deel van onze geschiedenis het waard is om te worden herinnerd? Niet worden genoemd, worden overgeslagen of uitgewist (op papier) maakt vooral jonge mensen kwetsbaar in de zoektocht naar hun identiteit. Dat is pas echt foute boel.