In maart van dit jaar stak Ketuts schip de Atlantische Oceaan over naar Europa. Hoog tijd voor het Middellandse Zeegebied. Op 1 april legde men aan in de Spaanse havenstad Valencia (geen grap). We ontmoetten elkaar deze keer niet op Spaans grondgebied omdat wij ons opmaakten om af te reizen naar Turkije. Op 15 april legde het schip aan in Istanbul maar toen waren wij daaar al vertrokken, op weg naar het oosten van het land. Zo gaat dat soms. Een serie net-niets.
In de weken voor zijn terugvlucht naar het eiland van de Goden vertoefde het schip in het noorden van Europa. In de laatste dagen voer Ketut langs IJsland en Noorwegen. Hij vond het daar allemaal even prachtig, groen, schoon en lekker koel. Over IJsland merkte hij wel op dat de zon niet aanging tijdens zijn verblijf. Hoe kon dat nou? Hij kan zich daar als Balinees niet zo veel bij voorstellen.
Hoeveel foto’s van watervallen en kristalhelder water in de fjorden kan een mens aan?! Als hij nog een handjevol foto’s aan zijn verzonden collectie had toegevoegd, hadden we deze landen niet meer met eigen ogen hoeven zien. Nu misschien ooit wel. Er loopt een prachtige spoorlijn tussen Oslo en Bergen, de Hardangervidda-lijn (Bergen-lijn). Die treinreis zouden mijn liefje en ik nog wel een keertje willen maken. Zij is sowieso liefhebster van treinen. Dat traject ontdekte ik in het boek ‘De bruggenbouwers’ van de Noorse auteur Jan Guillou.
IJsland stond jaren geleden in de aanloop van mijn verjaardag op het programma toen we in Engeland woonden. Er werd in een landelijke krant geadverteerd met walvissen kijken en dat trok mijn aandacht. Volgens mij vond er in die tijd echter een vliegtuigcrash plaats met Icelandair waardoor de zin om met deze maatschappij te vliegen, even tot het nulpunt daalde. Ik herinner mij dat zich in die tijd ook vulkaanuitbarstingen voordeden.
Vanuit Oslo vloog Ketut via een tussenstop naar huis. We videoappten onlangs met de twee oudste jongens van het gezin. Yuda meldde ons dat zijn pa in aantocht was. Wij grapten met hen over het feit dat de strenge periode weer aanbreekt. Huiswerk direct maken na thuiskomst van school, op tijd naar bed, voor de kleintjes (mee)zorgen en ander goed gedrag vertonen. Ze vinden het fijn dat hij thuiskomt en accepteren dat pa zijn gezag dan laat gelden. Ze maken zich er niet al te veel zorgen over, onze relaxte pubergastjes. Ik, voormalig recalcitrante puber, moest erom gniffelen...
De twee oudsten, met wie we maandelijks een videocall hebben en wekelijks whatsappen over van alles en nog wat, vertelden dat er relatief veel regen viel tijdens hun schoolvakantie, terwijl het op Bali nu het droge seizoen moet zijn. Van ons eigen verblijf daar herinner ik mij van het droge seizoen vooral prachtige dagen zonder al te hoge luchtvochtigheid, nauwelijks tot geen neerslag, kleurrijke zonsondergangen over de Balizee en ’s avonds met een truitje aan in de bale bengong (een soort prieeltje) met een glaasje wijn staren naar de toppen van de vulkanen op Java. Of een kussengevecht met een heel jonge Yuda, toen nog enig kind.
Dit jaar viel er volgens Meteoblue minder regen in het Balinese regenseizoen maar juist veel meer in het droge seizoen tot nu toe (mei-juni-juli-augustus). Dat zouden gevolgen van klimaatverandering kunnen zijn maar het veranderende regenpatroon van dit jaar is te kort om dat werkelijk aan deze verandering toe te schrijven. De Indonesische KNMI bevestigde echter dat er wel degelijk sprake is van een anomalie, met meer neerslag dan normaal dit jaar. Je kunt het ook anders zeggen: het droge seizoen begint laat dit jaar.
Onze Deense buren Jan en Bente zijn momenteel op Bali. Het is hun eerste keer. Ze vlogen enkele weken geleden vanuit Denemarken eerst naar stadstaat Singapore voor een verblijf aldaar om later door te vliegen naar Bali als eindbestemming. Die reis hadden ze geboekt om het bereiken van een memorabele leeftijd van Jan te vieren. Ze hadden in de jaren dat we buren zijn zóveel over Bali gehoord dat ze het graag met eigen ogen wilden zien.
Onze vrienden hebben het daar ogenschijnlijk zeer naar hun zin. Ik zie Jan met een brede glimlach staan op elke foto die van hem (hen) wordt gemaakt. Ze maken uitstapjes met eigen chauffeur, worden verwend door het resortpersoneel. Dat laatste kunnen Balinezen als geen ander. Dat was ook een van de charmes voor ons toen we besloten permanent naar Bali te verhuizen. Wij waren na vijf jaar klaar met de lokale corruptie en de foute types maar dat krijg je -gelukkig- niet mee als toerist.
Jan & Bente stuurden ons ettelijke filmpjes van Hindoeceremonies waar ze deelgenoten van werden. Als je dat nog nooit hebt meegemaakt, kijk je je ogen uit. De mensen in hun mooiste ceremoniële kleding (klein en groot), de opzwepende (zij het monotone) muziek, de offerandes, de in witte kleding gehulde holy man, de speciale gebruiken.
Toen onze vrienden er aankwamen voor de lunch en naar mevrouw Ayu vroegen, bleek ze niet aanwezig. Dat ‘probleem’ was een half uurtje later opgelost. Ayu runt al jarenlang een goed restaurant in de (semi-) openlucht. Het is in trek bij jong & oud, lokalo’s en internationale toeristen. Hun reis zit er bijna op.
Na een reis van circa 25 uur kwam Ketut veilig op zijn thuisbasis aan. Het hele gezin wachtte hem op in de hal van het vliegveld. Hij is op tijd terug voor de 18de verjaardag van zijn (onze) oudste. Joehoe! Samen met vriendin en tante Bernadette doneerden we geld zodat de jarige zijn favoriete halfhoge witte Nikes kon kopen. Hij moet er vanzelfsprekend wel cool blijven uitzien want... Yuda is weer verliefd. Ook een mooi kado.
.jpg)
