Als groupies

Het was zaterdagochtend, we hadden nog geen plannen of verplichtingen die dag. “Zullen we naar Cartagena gaan?” Deze stad, op circa 45km van ons huis, was dit jaar een van de havens die werd aangedaan op The Ocean Race Europe 2025. Altijd leuk, bootjes kijken. Dat bewees de gigantische opkomst bij SAIL Amsterdam onlangs. Twee-en-half-miljoen bezoekers. Wow! De maandag erna stond de haven al op ons programma omdat we kaartjes hadden voor de zogenaamde ‘Pit Lane’, een rondleiding langs alle IMOCA’s van deze zeilrace.

Dat besluit was snel genomen. We reden in de ochtend naar Cartagena, parkeerden op een van onze favoriete plekken om de hoek (bijna altijd plaats) en liepen op ons gemak naar de binnenhaven. Cartagena is een van de steden waar we wel zouden kunnen wonen. De stad is niet te groot, niet te druk (tenzij er net twee cruiseschepen aanmeren), schoon, historisch interessant en gewoonweg fraai. 

Er lagen op dat moment maar drie (van de zeven) IMOCA’s aan de kade. De avond ervoor waren koploper in het klassement Team Biotherm, Team Holcim-PRB (mijn favoriet) en Team Paprec Arkéa binnengelopen. Mijn favoriete team kwam als tweede binnen en verzamelde daarmee 11 punten op het scorebord. De rest worstelde met windstilte op de zee van Alboran, het water tussen Spanje en Noord-Afrika. Die zaterdag zagen we ’s middags Team Allagrande Mapei, Team Malizia en het Canadese raceteam Be Water Positive binnenvaren. De hekkensluiter Team Amaala kwam pas op zondag aan; twee dagen na de eerste collega’s. 

Cartagena zou voor team Holcim sowieso een spannend ligplaats worden want de internationale jury ging een uitspraak doen over de aanvaring die na de start in Kiel had plaatsgevonden tussen hen en Allagrande Mapei. Welk team zou in het gelijk worden gesteld? 

Er lag ook een cruiseschip van P&O aan de kade. Dat schip kan ruim 3.000 passagiers vervoeren en die zwermden die dag ook door de stad. Het was een leuk uitje maar het hoogtepunt zou afgelopen maandag zijn. De enige bekende zeiler die ik zaterdag ontmoette, was de Fransman Nicolas Lunvin, van team Holcim. Hij is de zeer ervaren navigator van Rosalin Kuiper, de Nederlandse schipper van dat team. Hij heeft bergen ervaring, is tactisch zeer sterk en heeft diepe kennis van meteorologie. Bovendien zeilden ze samen om de wereld tijdens de Ocean Race 2022. Kuiper kon haar eigen team samenstellen dus het was niet zo gek dat ze Nico vroeg. 

Via de Ocean Race-app kochten we kaartjes voor de rondleiding langs de boten. Die zou worden verzorgd door ene Tarik met wie ik mailcontact onderhield. Onze rondleiding werd echter geannuleerd omdat er te weinig aanmeldingen waren. We konden wel een uurtje later mee met een grotere groep. Dat accepteerden we.

Zondag werd het oordeel geveld dat Holcim de onschuldige was bij de aanvaring en zou worden gecompenseerd voor hun noodgedwongen stop. Het team moest leg 1 opgeven, er was teveel schade. De jury besloot dat Rosalins team aan het einde van deze zeilrace (na de finish in Montenegro) het gemiddeld aantal behaalde punten in Leg 2 t/m 5 erbij krijgt. Een prima besluit. De schipper van ‘tegenpartij’ Allagrande, de Italiaan Ambrogio Beccaria, werd daarover maandag geïnterviewd door de media. Hij blijkt een sportieve verliezer. 

Maandagochtend reden we weer op ons gemak naar Cartagena maar er deed zich iets vreemds voor op de AP-7: file. Tom Poes verzon een list. We konden nog net op tijd een afslag nemen en via een binnendoorweg richting de stad rijden. Op enig moment was het verkeer op de hoofdweg tot bedaren gekomen. Zonder vertraging vervolgden we onze weg, de AP-7 was ons weer gunstig gezind. Ook de parkeergoden waren meegaand. We parkeerden zonder problemen op onze gebruikelijke plek. Het weer was wel anders dan zaterdag: niet zonnig en heet maar bewolkt en klam. 

We wachtten rond de Pit Lane-desk toen ik mijn kans schoon zag om de Franse schipper Paul Meilhat aan te spreken. Ook die ken ik van veel eerdere races. Hij wilde de Pit Lane oplopen maar had zijn badge vergeten. De beveiliger liet hem aanvankelijk niet door. Hij probeerde het met te zeggen dat zijn hoofd op een grote poster om de hoek hing. Door het gedoe drukte ik waarschijnlijk tijdens de selfie op de verkeerde knop. Jammer, want het zou echt een leuke foto van ons tweeën zijn geweest. (Hij lachtte zó aardig!) Daarna moest ik het doen met een shot van zijn rug. Meilhat, een zeer ervaren zeiler die met zijn toenmalige team vierde werd tijdens de laatste Ocean Race om de wereld, vertelde bij deze gelegenheid dat hij nog nooit op de Adriatische Zee zeilde. Dus het wordt tijd! Voor aanvang van deze race schatte hij in dat team Holcim de beste kaarten heeft om deze race te winnen. Maar zijn eigen team voert thans het klassement aan. 

We kregen een heuse VIP-kaart omgehangen en liepen over het ponton achter Tarik aan. De excursieleider vertelde interessante dingen over elk schip. De IMOCA van Rosalin is qua opbouw de dichtste (meest afgesloten) zeilboot en dat was goed te zien. Ook aan haarzelf. Ze heeft de bleekste huid van alle schippers. Er werd nog volop geklust aan de boot. De zwarte boot van team Amaala is de oudste IMOCA (2019); nog zonder foils daardoor eindigt het waarschijnlijk telkens als laatste. Dit Zwitsers-Saoedische schip functioneert vooral als opleidingsboot voor jonge zeezeilers. Zij hebben verreweg de grootste crew aan boord. (normaliter maximaal 5.) Voor elke leg wordt het team geheel gewisseld om iedereen in staat te stellen dit soort ervaring op te doen. 

De boot van het Franse team Paprec Arkéa is de nieuwste IMOCA (2023). De schipper van deze boot, Fransman Yoann Richomme, won de voorgaande Ocean Race Europe in 2021 met het team Mirpuri Foundation. De boot in deze race werd eerder gebouwd voor de Vendée Globe (non-stop rond de wereld solorace) van 2024. Toen stond dezelfde schipper aan het roer. Er doen tenminste tien Franse zeilers mee aan deze Ocean Race Europe. 

De zeilboot van het huidige Canadese team Be Water Positive is het voormalige schip van het Amerikaanse team 11th Hour Racing dat in 2022 meedeed aan de Ocean Race om de wereld. De schipper heet Scott Shawyer,. Hij was voorheen vooral CEO van een tech-bedrijf en komt de zeilsport binnen via de techniek. Hij zeilt echter al zijn hele leven, brak records en bereikte mijlpalen op het water. Zo is hij recordhouder van de snelste oversteek van de Atlantische Oceaan en was hij de eerste Canadees die de New York Vendée Transat voltooide. Nu zijn de Europese wateren zijn ‘playground’. 

Als je dit zo leest, lijkt zeezeilen op het hoogste niveau nogal een incestueuze bedoening...

Dat is een goede brug naar het volgende onderwerp. Na de rondleiding hingen we nog wat rond bij de Team Lounge, de tent waar alle zeilers en hun entourage overdag verblijven. 

Het was daar dat mijn liefje en ik de kers op de taart spotten. Ik keek op een goed moment om en riep toen spontaan “Jaaahhh, daar ben je!” Ik was verbaasd over mijn eigen enthousiasme. Het was Rosalin Kuiper in eigen persoon die daar stond, op birkenstocks, terwijl ze een laatste hapje banaan nam. Ze kwam direct op ons af. We praatten over de positieve jury-uitspraak, over haar dochtertje Feis, over de plek op het scorebord, over de rest van de raceroute. Ze pakten ons lekker vast voor de selfies, wij wensten haar veel sukses en een veilige vaart en we namen vrolijk afscheid van elkaar. Wat een leuke vrouw is zij! Geboren in Zoetermeer, na haar middelbare school een jaartje backpacken in Australië en daar ging ze heel vaak bootjes kijken. Daar begon de echte liefde voor het professionele zeilen. Inmiddels woont ze met partner en dochtertje in Lorient, Bretagne (Frankrijk). 

Mijn VIP-kaartje legde ik pas af toen ik die avond tevreden mijn kooi indook. Ook het stadsbestuur van Cartagena kan terugkijken op een uitstekend evenement. Men rekende op 8.000 à 10.000 bezoekers per dag. Afgelopen weekend bezochten echter 50.000 liefhebbers dit spektakel. Op Cala Cortina, een van de grootste baaien van de stad, werd in datzelfde weekend 642 kilo plastic en ander afval geraapt. Tja. 

Vanmiddag vindt de start van Leg 3 plaats, het traject Cartagena-Nice van circa 650 nautische mijlen over de Middellandse Zee. De boten worden op de 29ste in de Zuid-Franse haven verwacht. Rosalin vertelde ons dat haar schip om Cabo de Palos heen -mijn favoriete snorkelplek- noordwaarts zal gaan varen. De wind lijkt gunstig. (De rode stip op de kaart is ons strand.) Wellicht zouden we hun zeilen dan later vanaf ons eigen strand in de verte kunnen zien? We gaan niet kijken, het is goed zo. Mijn andere groupie-foto's vind je in het Spain 2025-webalbum in de rechterkolom. 

Ik heb ook nog een nieuwtje te melden voor de liefhebber. In de zomer van 2026 zal voor de eerste keer de Ocean Race Atlantic van start gaan, een non-stop race voor IMOCA’s van New York naar Barcelona. Een wedstrijd voor snelheidsduivels. De vierkoppige teams zullen voor de helft uit mannen en de helft uit vrouwen bestaan. Zo hoopt de organisatie meer professionele zeilvrouwen aan te trekken en een podium te geven. We zullen ongetwijfeld bekenden gaan terugzien in deze race. 

Het parcours bestaat onder meer uit een 3.200 zeemijl lange transatlantische oversteek van New York naar de Straat van Gibraltar, een altijd uitdagende overgang naar de Middellandse Zee, met daarna een sprint van 500 mijl naar Barcelona. In de slotfase van de race kan dit nog voor opschudding in het klassement gaan zorgen. Er zullen dan naar alle waarschijnlijkheid snelheidsrecords worden gebroken.