Niet meer achterop

Eigenlijk was ik het niet van plan... in mijn vorige blog meldde ik het heugelijke feit reeds en daarbij wilde ik het deze keer laten. Maar uiteindelijk kon ik dat niet. 

Vandaag vieren we Yuda’s 18^de verjaardag en dat is een eigen blog waard. Hij viert het met de hele familie, inclusief zijn pa (zie vorige blog), wij doen dat op afstand met ons tweeën. En met een kleine schare vrienden die het interesseert en het kunnen waarderen. 

Als je 18 wordt, ben je in onze (Westerse) wereld volwassen volgens de wet. In Indonesië -waar hij woont- ben je dat al op je 17^de. Daarom werd zijn verjaardag vorig jaar groots gevierd met een verrassingsfeest dat zijn moeder organiseerde. Dat deed ze achter zijn rug om met vrienden van school, op een leuke locatie. We spraken de jarige die dag via een videogesprek toe en hij glom van blijdschap. Hij was ‘very happy’. Wij gaven hem vorig jaar een integraalhelm, op zijn verzoek. Als wettelijk volwassene mag je op Bali motor gaan rijden. Voorlopig moest hij dat echter doen bij zijn beste vriend achterop. 

Zijn ouders vroegen afgelopen week een gesprek aan met ons. Wij maakten onze drukke agenda’s (ha-ha) vrij voor een videogresprek. Zij wilden hem verrassen met een coole motor als verjaardagsgeschenk. Wij vonden dat een goed plan, al maken wij ons zorgen over het gevaar van zo’n snel racemonster. Maar ja, wij kunnen daar op 14.000km afstand niets aan doen. Bovendien hebben we vertrouwen in deze serieuze jongen. We hebben hem nog nooit als dare devil zien acteren dus we moeten maar hopen dat hem niets naars overkomt op de snelle tweewieler. 

Moeder Elsa appte ons dat de jarige, sinds de terugkeer van zijn pa (hij keerde naar huis terug van werken op een cruiseship), elke dag vroeg om een knappe brommer als verjaardagskado. Zijn pa weigerde tot dusver, zijn moeder eveneens. Tot ongenoegen en groot verdriet van de aanstaande jarige. Terwijl de motor in de winkel werd opgepoetst en van zijn naam werd voorzien. Ik weet al jarenlang dat Balinezen houden van plagen en pesten onderling. Dat deden ze kennelijk zó goed dat Yuda de dag voor zijn verjaardag zelfs huilde uit frustratie toen hij -nog steeds- nul op rekest kreeg. Kasian. 

Vandaag heeft hij echter veel redenen om happy te zijn. Zijn ouders kochten een supercoole, spiksplinternieuwe Yamaha XSR voor hem. Deze motor werd net gelanceerd op de Filippijnen en wordt pas in december in Japan geïntroduceerd. Een prachtding dat hem van zijn nieuwe Nikes (ons kado) zal blazen. Vandaag zou ik graag een vlieg aan de wand van hun huis willen zijn. Zijn verbaasde gezicht zien, het ongeloof in zijn ogen en daarna de intense blijdschap. Zijn diepste wens ging hiermee in vervulling. 

En weet je wat? Onze diepste wens eveneens! Niet met hem op dit scheurijzer, ik houd mijn hart voorlopig vast. Wel omdat we tijdens de videoapp met de ouders vernamen dat ze hem dit vervoermiddel schenken omdat hij dat volgend jaar nodig zal hebben om naar de universiteit te gaan. Yuda mag gaan studeren. Joehoe! We kregen de glimlach in de afgelopen dagen niet van onze gezichten. Ook onze droom gaat daarmee uitkomen.

Onze jarige zit nu in de laatste klas van de middelbare school in Singaraja, een school die is gelieerd aan de universiteit van die stad. Wij bereidden ons dit jaar in gedachten voor op een gesprek met zijn ouders dat we planden te hebben. Om voor de juiste vervolgstap in zijn onderwijs te pleiten. Dat ze hem die kans zouden moeten geven nu hij zulke goede cijfers op school behaalt. Dat, als hij de grijze cellen heeft om te gaan studeren, hij die zeker tot het maximale moet uitnutten. Al is het maar om zijn ouders (die dezelfde scholing volgden maar in wier familie geen geld was om verder te studeren) trots te maken als de eerste in het gezin die gaat studeren. En dergelijke. Maar we hoeven er geen gespreksonderwerp meer van te maken. Hij gaat! En dat gaat hij voor niemand anders doen dan voor hemzelf. 

Alhoewel wij hem jarenlang steunden, vooral met de beste educatie, hoeven we dit schooljaar geen woord meer te besteden aan zijn vervolgopleiding. De kogel is door de kerk. Het antwoord op de vraag wat hij dan precies gaat doen, wachten we geduldig af. Wellicht worden we later dit jaar weer om advies gevraagd; door de aanstaande student zelf en/of door zijn ouders. 

Deze jongeman, die we al 17 jaar kennen en steunen, gaf ons jaren vol plezier en liefde. Toen hij één jaar oud was, keek hij zijn ogen uit, staand naast de trap van het zwembad (van de villa die we toen huurden in Noord-Bali). Niet veel later zagen we hem illegaal zwemmen in ons eigen, net afgebouwde bad. We brachten dat ukkie in een te groot uniform naar de tweetalige peuterschool. Daarna naar de drietalige kleuterschool. De autootjes en garages die ik met (nep)lego voor hem bouwde,  zijn niet op de vingers van 1.000 handen te tellen. De ettelijke kilometers die mijn liefje en ik samen aflegden als zwemjuffen in ons eigen semi-Olympische zwembad aan de Balizee waren ontelbaar.  

We kochten zijn eerste ‘motor’ toen hij vier jaar oud was. Zijn tweede mobiel ontving hij toen hij naar de drietalige, internationale lagere school ging (Montessori-onderwijs). We leerden hem Westerse omgangsvormen en etiquetten. Mijn liefje voederde hem bij toen hij eetproblemen had. Ik las hem wekelijks voor uit kinderboeken, in Bahasa Indonesia en Engels. We griezelden samen van haaien en grote walvissen. 

Met vrienden in Nederland spaarden we Freek Vonk-plaatjes om hem te interesseren voor dieren en de natuur. We leerden hem Engels spreken, gaven hem rekenbijles toen hij worstelde met cijfers en doneerden een volle e-reader toen hij naar de lagere school ging. Alles om hem betere kansen te geven in zijn nog prille leven. 

Diezelfde steun gaven we daarna aan zijn vier jaar jongere broer Damai. 

Yuda leerde ons ook het een en ander. Hij en zijn ouders werden 17 jaar geleden ons persoonlijke goededoelenproject. Zij worstelden zich, met steun van onze kant, langzaam maar zeker uit het diepe dal van de armoede. Ze waren slim maar hadden geen soe (alhoewel ze beiden werkten). Er viel destijds nauwelijks droog brood te verdienen in dat deel van Bali waar zij woonden. Hun leven begon nóg meer kleur te krijgen nadat Ketut een overzeese baan accepteerde.

Hun eerstgeborene werd ons eerste kleinkind, maakte van ons liefhebbende oma's-met-de-witte-huid. Dat pakte als een verjongingskuur voor ons uit. We leerden hun familie aan beide kanten kennen (hindoes en moslims), deden als atheïste en agnoste enthousiast mee aan de talloze ceremonies van hun geloof. Zijn beide grootvaders hielpen ons af en toe met de uitdagingen in onze tropische tuin. Ze vlochten mooie manden voor ons, timmerden constructies (onder andere een kruidentuin op poten), regelden dingen met de familie. De waarde van die ervaringen is niet in geld uit te drukken. 

Wij zijn nog steeds graag suikertantes voor deze kereltjes. Zijn sponsors van speciale schoolprojecten, gezellige uitjes en familietractaties. We doen nog steeds graag mee op afstand. Het gezin bestaat inmiddels uit vier kids. 

Dus daarom alsnog een speciale blog vandaag. Selamat hari ulang tahun, Yuda sayang.