Met mijn oor aan de schelp

De zee lag als een spiegel voor ons. Perfecte omstandigheden om naar de boei te zwemmen. Wat al van verre duidelijk was, was het grote aantal meeuwen op het water. Het moesten ook goede omstandigheden zijn om een visje te vangen!

Ongeveer halverwege werden we omringd door een grote school sprotjes die we hier ansjovis noemen. Ze zwommen synchroon, als één onderwaterwezen, heen en weer; omringd door grote(re) vissen die op hen aasden en hun kans schoon zagen. Soms sprongen de kleintjes in paniek boven het wateroppervlak uit. Het werd mijn liefje te veel, ze zwom terug naar het minder diepe deel van de Middellandse Zee. Zelf had ik mijn zwembril op en de camera paraat om het spektakel onderwater te kunnen aanschouwen en vastleggen. Uiteindelijk volgde ik mijn wederhelft naar het ondiepe, net als de ansjovisjes, op afgemeten afstand maar wel als eenheid.

In Alicante hebben badgasten momenteel last van de ‘pez araña’, de spinvis. Wij noemen deze vis een pieterman. Er worden dagelijks 40 steken geregistreerd. Deze vissoort heeft een grote giftige stekel op de rug die flinke pijn kan veroorzaken. Aan het lokale strand heb ik er nog niets over gehoord of over zijn voorkomen gelezen. 

Wie ik ook hoor aankomen in de verte, zijn de zeezeilers van The Ocean Race Europe 2025. De start van dit rondje Europa over water vond op 10 augustus plaats in de Duitse havenstad Kiel. Er doen zeven teams aan mee. Er is mondjesmaat aandacht in de pers voor deze wedstrijd. Onterecht, wat mij betreft. Inmiddels ligt ook de tweede start, vanuit Portsmouth (Engeland) naar Spanje achter ons. Deze zeilrace zal eind september voor de eerste keer de Adriatische Zee aandoen en finishen in Boka Bay, Montenegro. 

In de aanloop naar de start van deze zeilrace las ik in de Volkskrant een aardig artikel over twee Nederlandse vrouwen die deze keer (weer) meedoen: Rosalin Kuiper en Carolijn Brouwer. Twee van mijn favoriete Nederlandse zeezeilsters. Carolijn Brouwer, ooit Wereldzeiler van het Jaar (ISAF), is met haar 52 jaren een oude rot in het vak. Zij deed meer keren mee aan de grote broer van deze zeilrace, de Ocean Race Around the World, toen nog de Volvo Ocean Race genoemd. Ik denk dat ik al meer dan tien jaar regelmatig over deze zeilraces blog. Ook waren mijn liefje en ik al een aantal keren aanwezig bij de start van de race in Alicante. Dit jaar downloadde ik de app weer om in detail op de hoogte te kunnen blijven.

In 2014-2015 zeilde Brouwer aan boord van de elfkoppige vrouwenboot SCA waarvan ik groot fan was. Het schip was helemaal roze geverfd en werd gesponsord door Tena Lady. (Why not?!) Dit was het eerste écht serieuze vrouwenproject in de Ocean Race. De keren dat er daarvoor een vrouwenboot meedeed, was dat met beperkte middelen en moesten de zeilsters het doen met slecht(er) materiaal, de afdankertjes van de mannen. 

Brouwer, kind van een rondreizende geoloog als vader, woonde op vele plekken in de wereld. Ze werd geboren in Zuid-Afrika, woonde tijdens haar jeugd in Brazilië en Zaïre. Ze was altijd aan en op het water te vinden. Ze klom op als zeilster in de Olympische klasse. Als zeezeilster schreef ze geschiedenis in 2018. Dat jaar werd ze samen met toenmalige Franse teamgenote Marie Riou aan boord van Dongfeng Race Team de eerste vrouwelijke winnaar van de prestigieuze Volvo Ocean Race. De Franse schipper Charles Caudrelier van dat team zei destijds dat hij Brouwer niet als vrouw zag, maar als bemanningslid. “Als ik een man moest kiezen, zou ik Carolijn nog steeds verkiezen boven veel andere mannen vanwege haar goede humeur, haar motivatie en haar vaardigheden.” Deze drievoudig Olympische zeilster deed drie keer mee aan de Ocean Race om de wereld. 

Zij woont nu met haar gezin in Sydney. Ze is getrouwd met Australiër Darren Bunduck en samen hebben ze een zoon Kyle, die inmiddels 14 jaar is. Bunduck is zelf een gelauwerd zeezeiler die de America’s Cup een keer won (de oudste sporttrofee). Pa blijft nu thuis voor hun puber. 

Rosalin (l) & Carolijn. Foto: Erik Smits

Het interview ging grotendeels over het combineren van ouderschap en de passie voor wedstrijdzeilen op het hoogste niveau. Dat is geen sinecure, wisten de beide vrouwen mij te vertellen. Brouwer werd een voorbeeld voor alle professionele vrouwelijke zeilers die na haar carrière maakten. Dit jaar zeilt ze mee aan boord van de Zwitserse boot Holcim PRB.

De 30-jarige Rosalin Kuiper deed twee jaar geleden voor het eerst mee aan de Ocean Race rond de wereld. Ze was crew aan boord van Team Malizia dat als derde eindigde. Dit jaar is ze in de Europa-race schipper van de Zwitserse IMOCA 60. Ze bewandelde een ongebruikelijke weg om naar de zeiltop te komen maar ze deed dat in recordtijd. Pas tien jaar geleden begon ze serieus met zeezeilen.

Het is voor het eerst dat Kuiper en Brouwer samen aan boord van hetzelfde zeilschip varen. In december 2024 beviel Kuiper van een dochtertje dus de twee vrouwen hebben extra veel uit te wisselen. Kuiper loste het ‘probleem’ van haar prille moederschap op door een vriendin te vragen haar te vergezellen (aan de wal) als nanny voor haar kleine Feis. In de afgelopen maanden, tijdens de voorbereidingen van de Ocean Race Europe, werd een routine opgezet waardoor moeder aan boord kon kolven. Voor Brouwer was dat 14 jaar geleden ondenkbaar. Zij moest stoppen met het geven van borstvoeding toen ze aan boord stapte. 

Deze twee zijn ware pioniers in hun sport, voorvechtsters voor een betere positie van vrouwelijke zeilers. Ze worden tegenwoordig door de mannen in de zeilsport niet meer voor de koffiedame aangezien. Dat is een pluspunt. Maar er valt nog veel te winnen. 

Hun zeilboot, die erg goed van start leek te gaan in Kiel (koppositie), kwam enkele minuten na de start in aanvaring met de boot van het Franse team Allagrande Mapei Racing. Wie de schuldige is, zal pas in Cartagena (Spanje) worden besloten volgende week. Men heeft meer tijd nodig om de complexe situatie die op het water ontstond, goed te beoordelen. 

Gelukkig raakte niemand gewond. Holcim PRB liep een tamelijk groot gat op aan de romp, bij Allagrande ontstond schade aan het stuurboordstagsysteem, de giek en twee zeilen (voorzeil en genua). Beide boten keerden veilig terug naar de haven van Kiel, beide teams dienden een klacht in bij de internationale jury. Die beraadt zich nu. Beide teams konden de reparaties daar tijdig uitvoeren waardoor ze aan de start in Portsmouth verschenen. 

De aanstaande stop in Matosinhos/Porto (Portugal) is een zogenaamde fly-by. Het is een korte tussenstop van slechts drie uur op weg naar de haven van Cartagena. Dit traject is 1.000 nautische mijlen lang en kent veel uitdagingen: het overvolle Kanaal, de Golf van Biskaje en de Straat van Gibraltar. Het worden vijf competitieve zeildagen. Zeker twee teams zijn erop gebrand te laten zien wat ze kunnen. Ik verheug mij erop. Leider in het klassement is Team Biotherm, met de zeer ervaren Franse schipper Paul Meilhat. 

Volgende week gaan mijn liefje en ik naar Cartagena om daar de boten -en hopelijk de crew- te zien en wat van de sfeer van de race op te snuiven. We kochten kaartjes voor de zogenaamde ‘Pit Lane’. Onder begeleiding gaan we het ponton op waaraan de zeilboten liggen. Daar hopen we Carolijn en Rosalin in levende lijve te zien en wellicht ook nog te spreken. 

Wordt vervolgd!