Leeg nest

We schaften onlangs een lange aluminiumladder aan die ons in staat stelt hoge ramen te zemen. De trap werd voor ons besteld in Soerabaya. Vanzelfsprekend had tuinman Ketut ook interesse en hij ging er dan ook direct mee aan de slag; de kokospalmen konden immers wel een trimbeurt gebruiken. Daarin bleken in de afgelopen weken ettelijke nesten te zijn gebouwd. Sommige waren vol, andere leeg. Ik zag baby-vogels met opengesperde bekjes die in het nest over elkaar heen kropen, wachtend om door een ouder te worden gevoederd. De volle nesten werden zo goed mogelijk in de palmen teruggeplaatst, de lege opgeruimd.

Weleens gehoord van het lege nestsyndroom? In de meeste gevallen is het de aanduiding voor een depressie bij moeders wier kinderen het huis hebben verlaten. Ooit gonsde dat nest van leven en drukte maar nadat de kinderen uitvlogen, bleef een leeg nest achter, tot groot verdriet van de moeders. Onlangs kwam ik het syndroom echter tegen in een andere context: die van vrouwen die nooit grootmoeder werden en door dat gemis stress ontwikkelden. Ik behoor ontegenzeggelijk tot de categorie kinderloze vrouwen maar ik weiger mij in de tweede categorie te scharen. Al ben ik dan geen biologische grootmoeder, ik voel mij oma van tenminste één Balinees mannetje. Hoe de relatie met zijn broertje Kadek zich zal ontwikkelen, moeten we afwachten.

De vaste lezer weet dat ik het over kleuter Yudha heb, oudste zoon van Elsa en Ketut, twee van onze personeelsleden. Dit pientere ventje is een diepe bron van plezier. In de afgelopen weken maakte die kleine grote stappen voorwaarts: zowel fysiek als psychisch. Hij groeit naar behoren, het peuterachtige vertrekt langzaam maar zeker uit zijn gezicht, hij onderneemt nieuwe dingen, doet ons na, is zich van zichzelf bewust, raakte het restje terughoudendheid kwijt.
Tegenwoordig komt hij tweemaal per week naar het Kinderspeelpaleis aan de Balizee, alias onze villa. Er wordt gedrumd, gevoetbald, met Lego gebouwd, gekleurd en geschreven, Memory gespeeld, Sesamstraat gekeken. En we zwemmen. Yudha voelt zich als een vis in het water! Het eerste deel van ons gezamenlijke zwemuur (meestal langer) gaat hij in zijn Spiderman-zwembroek met opblaasvleugels te water. We leerden hem zijn mond en neus dicht te houden als hij springt of als er golven zijn.

Twee maanden geleden vond hij het nog eng als ik onder water zwom. Hij sprong dan op de rand van het bad en bekeek mijn gedoe van een veilige afstand. Sinds 2 weken lijkt hij in een nieuwe fase: hij doet nu verzoeknummers voor 'de ikan' (vis) en kijkt vanuit het zwembad geïntrigeerd toe hoe ik onderwaterbellen blaas en vanaf de bodem naar hem omhoog kom. Ook hij wil sinds kort onder water, zonder vlinders. De eerste keer schrok ik van zijn intentie maar inmiddels is het vaste prik. Hij ijsbeert op de traptreden en besluit op enig moment vanaf een van de treden het -voor hem- diepe in te springen. Vóór dat moment, maakt hij oogcontact met mij. Hij is niet gek. Ik sta voor hem klaar, hij springt en nadat hij kopje onder is gegaan, mag ik hem aan een arm omhooghijsen. Niet eerder. Zo wil meneertje het. Hij wenst telkens iets langer onder water te blijven en als het niet genoeg is, duwt hij, gezeten op mijn arm. zijn koppie nog even extra onder water. Dat gebaar heeft iets vastberadens dat mij tegelijkertijd ontroert. Daarna veegt hij zijn gezicht droog en modelleert hij zijn haar. Volgens zijn moeder doet hij dat precies zoals ik dat doe.

Tegen alle vrouwen die het legenestsyndroom vrezen, zeg ik dan ook: koop een drumstel! Want daarmee begon ons grootmoederschap. Een kinderhand is gauw gevuld; sama-sama voor mijn omahart. De foto is van Yudha achter een National Geographic-kaart die wij recent van een vriendin ontvingen. Ik deed het apekopje ooit voor mijn gezicht toen ik hem achterna zat. Dat werd een gillend sukses. Dat gebaar bleek toepasselijker dan gedacht: Elsa vertelde mij bij die gelegenheid dat de naam waarmee Yudha’s vader wordt gepest 'De Aap' is omdat hij zo van bananen houdt.

Mijn liefje en ik gaan ons Noord-Balinese nest tijdelijk verlaten. We gaan een bezoek brengen aan Midden-Java, “the province in which the country’s cultural pulse beats loudest”, volgens de Lonely Planet van Indonesië. We vliegen met Garuda van Denpasar naar Yogyakarta. Vorig jaar stond deze bestemming al op het programma maar toen gooide de Merapi roet in het eten. Letterlijk. We zullen zien of de goden ons deze keer gunstiger zijn gestemd. We gaan vooral om de Borobudur met eigen ogen te zien. Dit imposante Boeddhistische klooster op de heuvel is een van de zeven wereldwonderen. Ik kijk erg naar dit bezoek uit. Mijn volgende blog zal dus een weekje op zich laten wachten. Sampai jumpa lagi! (Leo dovente…)