Geen huppeltutjes

Afgelopen weken volgde ik met veel plezier het wereldkampioenschap veldhockey in Den Haag, die mooie stad achter de duinen. Het is vast de eerste keer in de geschiedenis van voetbalclub ADO Den Haag dat supporters van beide teams door elkaar op de tribune zitten. Dat zegt iets over de beschaafdheid van het hockeypubliek. In plaats van groen-geel kleuren de tribunes oranje in deze dagen. 

Het was in Den Haag waar ik naar de middelbare school ging, de stad waar ik naar zou willen terugkeren, als een verblijf in Spanje om welke reden dan ook niet meer mogelijk zou zijn. Het is ook de stad waar ik voor het eerst een hockeystick vasthield; dat werd geen groot sukses. Tijdens een gymnastiekles besloot de leraar dat we gingen hockeyen, op het nabijgelegen hockeyveld. Ik sloeg de bal naar een klasgenote en vriendinnetje, zij had geen idee hoe ze die moest stoppen, ik zag de bal vervolgens over haar stick richting mond rollen en er een voortand uit slaan. Bloed overal, schrik bij iedereen. Zij kreeg een nieuwe voortand. Ik behield mijn weerzin tegen het spel. 

Desalniettemin volg ik het verloop van het huidige kampioenschap op de voet. Hockey loopt als tak van sport op diverse vlakken mijlenver voor op voetbal. Neem bijvoorbeeld de mogelijkheid van videoreferentie. Elk team kan tijdens een wedstrijd eenmaal bij de scheidsrechter beroep aantekenen als iets belangrijks over het hoofd is gezien of als men het oneens is met de genomen beslissing. Vervolgens bekijkt een videoscheidsrechter alle beelden vanuit verschillende hoeken en brengt advies aan de scheidsrechter uit. Kom daar eens om bij het voetbal?! FIFA-baas Sepp Blatter moet de duimschroeven aangedraaid krijgen om doellijntechnologie in het voetbal mogelijk te maken. Die man moet niet worden herkozen!

De Nederlandse dames wonnen gisteravond overtuigend van de Argentijnse dames. Daarmee zetten ze de regerend wereldkampioene aan de kant. Ik ben er zeker van dat het Nederlandse team Argentinië ook nog gaat onttronen. De dames, met hun doorgaans aanvallende spel, zijn niet te stuiten! Het valt mij op dat veel veldhockeyspelers (mannen en vrouwen) tenminste één ‘valse’ voortand hebben; uit eigen ervaring weet ik hoe moeilijk dat is te vermijden. Als er een strafcorner wordt geslagen, lopen spelers van de tegenpartij met ware doodsverachting, met of zonder masker en/of gebitsbescherming, in de richting van de bal. Bij hockey heeft men zelfs een naam voor dat verschijnsel: ‘suicide players’.

Maartje Paumen is een opvallende vrouw in een opmerkelijk team. De dames hockeysters zijn niet bepaald huppeltutjes! 

Paumen had een relatie met teamgenote Carlien Dirkse van den Heuvel (midden foto). Ze kwamen tijdens de Olympische Spelen in Londen officieel ‘uit de kast’ en wonnen met hun team Olympisch goud. Ze zijn mooie rolmodellen (en niet de enige lesbische hockeydames). Inmiddels zijn de dames helaas uit elkaar.

Ik vind Paumen erg leuk om naar te kijken. Ze is een topfitte, stoere en getalenteerde hockeyster. Maar wat haar voor mij vooral zo leuk maakt, is het spleetje tussen haar voortanden! Ik kan uit mijn hoofd een aantal personen met een spleetje tussen de voortanden noemen: zangeres Madonna, actrice Lauren Hutton, de zangeres van Pussycat (van de single ‘Mississipi’), Howdy Doody. Ik vind zo’n spleetje sexy. Nu is het ene spleetje het andere niet. Je hebt spleetjes waarin je twee fietsen kunt stallen maar die van Paumen is heel subtiel. Les Blank maakte in 1987 een documentaire over vrouwen met een spleetje tussen hun voortanden, getiteld ‘Gap Toothed Women’. Hij is er eveneens door gefascineerd. Na het zien van de documentaire bleek dat niet iedere draagster aanvankelijk blij was met de eigen ‘gap’. Sommige vrouwen wilden het spleetje als puber laten wegwerken, anderen hadden jarenlang een minderwaardigheidscomplex. Nou ja?! Tegenwoordig kun je zelfs gebitscorrecties laten aanbrengen mèt spleetje. Het spleetje (‘diastema’) wordt in het algemeen gezien als een van de zeven schoonheden. 

Stel je voor dat Paumen, die tevens reebruine ogen heeft, ook nog sproeten had gehad of gekrulde wimpers... Dan was ik wellicht alsnog gaan hockeyen.

Paumen heeft haar eigen tanden nog maar loopt regelmatig onverschrokken, zonder gebitsbescherming, op een tegenstandster af.
Ze speelt liever niet met een bit, hoorde ik een goed ingevoerde hockeycommentator onlangs zeggen. Doet ze dat voor haar vrouwelijke fans? Voor de liefhebsters van haar gap? Welnee. Het zit niet comfortabel, ze kan daardoor moeilijk praten en ook ademen gaat niet vanzelf. Ze draagt het ding in haar sok en als het erom gaat spannen, stopt ze de gebitsbescherming in haar mond. 
Aanstaande zaterdag spelen de dames de finale tegen team Australië. Het wordt een spannende wedstrijd. Het Nederlandse team, onder aanvoering van Maartje Paumen, gaat met technische spel zeker winnen van de hockeyroos. En als het even wil, zal zij daarbij een beslissende rol spelen. Let maar op, mind the gap!