Chocoladeplakhandjes

Afgelopen dagen was ik op verschillende manieren in de weer met Indonesië. De regelmatige lezer weet dat er een reis daar naartoe op het programma staat. In minder dan twee maanden reizen we af naar Sulawesi. Ik wierp mij onlangs op als reisprogrammeur. Bernadette, met wie wij de reis gaan maken, is een drukbezette vrouw, ik heb veel minder te doen (al vliegen de dagen voorbij). Mijn liefje staat mij met raad en daad bij. We willen de rondreis door de provincie niet helemaal vastleggen maar omdat het hoogseizoen is, zullen we een aantal dingen vantevoren moeten boeken. Voor de eerste dagen in Makassar boekten wij reeds een hotel. We maken alledrie een lange reis om er te komen dus een comfortabele plek om te acclimatiseren is geen overbodige luxe.

Daarna weten we in grote lijnen wat we willen zien en doen. Zo heb je in Zuid-Sulawesi de etnische groep Bugis (een zeevarend volk met prachtige schepen), de Toraja’s (hun bijzondere begrafenisrituelen), de mysterieuze megalitische sculpturen in de Badavallei, het Posomeer en de Togianeilanden (snorkelparadijzen) in Centraal-Sulawesi, Minahasaland, Bunakeneiland (onderwaterwereld) en Tangkoko National Park (het tasier-aapje) in het Noorden. De provincie is circa 2.200 kilometer lang en de infrastructuur is niet overal even goed. Overlandse reizen duren dus tamelijk lang.

We besloten een deel van het traject door de lucht te doen dus we boekten alvast een vlucht met Lion Air. En we boekten nog eens. En nog eens. De volgende poging was met de creditkaart van persoon B. Dat lukte wederom niet. We vroegen vervolgens aan Bernadette het te doen met haar bankkaart. Zelfs dat lukte niet. Zucht... Wat was hier nu weer aan de hand?! Op het internet las ik dat Europese kaarten niet of nauwelijks worden geaccepteerd voor binnenlandse vluchten van deze vliegmaatschappij. Discriminatie! Dus we besloten tot plan D en vroegen vrienden in Bali de vliegreis naar Manado voor ons te boeken. Dat lukte in vijf minuten. Bernadette vindt Frans een held. Wij ook. Eerder waren hij en echtgenote Lenie rotsen in onze Balinese branding.

Zij zijn ook de managers van onze voormalige villa die sinds vorige week in nieuwe hoedanigheid op internet is te vinden. Wij waren reeds op de hoogte van de beslissing van de nieuwe (Belgische) eigenaren om de villa klaar te stomen voor tien gasten. Voor dat doel toverden ze de opslagruimte van het gastenhuis om tot kinderslaapkamer met stapelbed en werd het atelier op de eerste verdieping van het hoofdgebouw veranderd in een vijfde tweepersoonsslaapkamer. Bovendien werd het terras langs het zwembad van semi-Olympische afmetingen vergroot en kwamen er meer ligbedden. Et voilà. Ik vind het er mooi uitzien. We wensen de eigenaren van Villa Anamaya in Banjar heel veel verhuursukses toe!

Afgelopen weekend skypten we weer met Elsa, Ketut en de mannetjes Yuda en Damai. Na de gebruikelijke begroetingen (“we love you”, “we miss you”) werd er voor ons gezongen. We vertelden hen dat we weer naar Indonesië komen. Volgende maand gaat Yuda naar de lagere school. In goed overleg met zijn ouders besloten we hem als leerling op te geven bij NBBS, North Bali Bilingual School. Het is een tweetalige school (Engels als tweede taal) onder leiding van een Indonesische professor en haar Australische partner, Ibu Dewi & Pak Syd.

De driejarige Damai gaat volgende maand zijn eerste stappen zetten in Window to the World, de internationale peuterschool op Montessori-grondslag waar ook Yuda vier jaar lang succesvol werd geschoold tot het mooie mannetje dat hij nu is. 

Het zorgt ervoor dat wij in de toekomst met de beide kereltjes kunnen blijven communiceren. 

Wij zijn blije oma’s. 

Marijke zorgt voor de administratieve afwikkeling van het een en ander. We lieten haar vorige week tevens weten dat er ook nog een verjaardagsdoos naar haar adres wordt gestuurd. Yuda wordt in augustus zeven jaar en zoals gebruikelijk, sturen wij dan kadootjes op. Zij liet ons weten dat ze de mannetjes recent nog had gezien. Nou ja, gezien... Ze bleken onder de chocolade te zitten die ze van Coba-van-de-bibliotheek kregen. Mijn liefje zei mij dat ze die plakhandjes wel even zou willen vasthouden... Nog even geduld, liefje!