Tijd vliegt

Het begin van de meteorologische zomer ligt alweer achter ons. Het wil nog niet echt zomeren in Spanje, al loopt de temperatuur op. Het is namelijk de tamelijk koele wind, uit het oosten, uit het noorden die het nog niet zomers warm maakt. Terwijl we over drie weken alweer de langste zomerse dag (21 juni) achter ons zullen laten. Tja. Sinds we een markies en een zonnescherm aanschaften, laat de zon het met enige regelmaat afweten. Sinds 2005 leven we bijna continu in een zonnig klimaat en daarop gaat het lichaam rekenen. Dus als het enigszins fris is, hebben mijn liefje en ik het al gauw fysiek koud. Gisteren was een regenachtige dag maar zoiets deert mij dan weer niet: het is immers goed voor het land en goed voor de nieuwe bomen langs onze boulevard.

In de vereniging van huiseigenaren ben ik dan wel VP af, betrokkenheid bij het wel en wee van onze woonwijk blijft bestaan. Tijdens de recente vergadering werd besloten dat we de gaten die langs de boulevard waren gevallen vanwege verwijderde dode palmbomen zouden opvullen met anderssoortige bomen. Op vrijdagochtend hoorde ik een zware vrachtwagen tegen de berg op rijden. Ik keek door het zijraam en zag een truck met palm- en andere bomen binnenkomen. Ze waren bestemd voor tuinman Matt! We schoten ongedoucht in onze kleren en liepen naar de straatkant. De nieuwe palmbomen, van de soort Washingtonia, die niet ontvankelijk zijn voor de vernielende kracht van de rode kever, gingen al op welgekozen plaatsen in de grond. Het voelt alsof de tandarts kronen plaatst maar dan zonder de pijn in eigen mond. 

Matt vroeg mij of ik wilde blijven om als ‘second opinion’ te fungeren. Hij had weliswaar een beplantingsschema in zijn hoofd maar zei het prettig te vinden ook mijn mening te kennen. Ik hing dus rond als een conciërge. Degene die na mijn aftreden werd gekozen voor die klus, keerde onlangs terug naar Engeland dus ik liep niemand voor de voeten. Ik kan het goed vinden met de tuinman, hij is toegewijd, een harde werker en hij heeft bovendien een goed gevoel voor humor.

Er bleken tevens drie jacaranda’s op de vrachtwagen te staan. Nog geen twee weken geleden liepen mijn liefje en ik met onze vrienden Ger & Monika over de golfbaan van Campoamor waar we stopten om elke versie van deze subtropische boom met blauwpaarse bloemen die momenteel spectaculair bloeit, te bewonderen. Je ziet deze bomen ook steeds vaker in het Spaanse straatbeeld opdoemen. Het zijn niet alleen de bloemen die mooi zijn, ook de zachtgroene, veervormige bladeren zijn het bekijken waard. 

Eerder vroeg ik aan tuinman Matt of het een idee was hier een daar zo’n sierlijke jacaranda met klokvormige bloemen in onze gemeenschappelijke tuin te plaatsen. Hij was het met mij eens dat ze prachtig zijn. Nu was de woord bij de daad gevoegd. Ik zei Matt in de loop van de ochtend dat wij ‘a serious request’ aan hem hadden: was het mogelijk om een van de jacaranda's te plaatsen bij de ingang van onze parkeerplaats? Op die manier zouden wij uitzicht hebben op de prachtige blauwe bloemen vanuit ons keukenraam. Hij vond het een mooi plan en zo werd het uitgevoerd. Daarna deden we met hem nog een excursie langs de fruitbomen in de tuin: de citroenen groeien, er hangen grote rode (eetbare) kersen aan de bomen en de vijgenbomen beginnen vruchten te dragen. De kersen lijken op de foto eerder op perziken?! Op deze manier valt het gemis aan de eigen tropische tuin van Bali mee...

Mijn liefje en ik strijden nu dagelijks om de plek in de keuken. Vanwege de regen bleven we gisteren lekker binnen. Vanuit de keuken spreken we ‘onze’ jacaranda liefdevol toe. 
Het afgelopen weekend stond bol van de culinaire experimenten: mijn liefje maakte heerlijke kippensoep als lunch, ik bereidde ’s avonds een inktvisschotel met verse tuinbonen in een enigszins merkwaardige saus (met karwijzaad) uit een Spaans kookmagazine -niet voor herhaling vatbaar- en zondag was het tijd voor Dong Do Pork, een recept van Poh Ling Yeow. Het is langzaam gegaarde pork belly met een saus van twee soorten ketjap, Chinese rijstwijn, water, veel verse gember en lenteuitjes; de suiker liet ik achterwege. Het vlees sudderde bijna 3 uur door en viel uiteindelijk op het bord uiteen. Vanavond eten we de restjes. Misschien wel met het bord op schoot, voor de televisie. Het is immers weer Mastercheffeest! De wedstrijd tussen de Australische junioren die momenteel op de Nederlandse televisie is te zien, zag ik jaren geleden reeds in Australië, Masterchef All Stars van 2012 had vorige week de finale. Poh was favoriet maar werd vroegtijdig uitgeschakeld omdat haar BBQ-gerecht niet lukte (ze had nog nooit gebbq'd...). De trofee werd opgeëist door de jonge Callum. Ik vermoed dat de volgende serie van All Stars eraan komt, die van 2013. Het programma blijft inspireren. Over vervliegende tijden gesproken: over twee maanden gaan we ons weer onderdompelen in de Aziatische keuken als we op weg gaan naar Sulawesi. Voordat je het beseft, is het zover.