Te korte armen

Afgelopen weekend appte ik met vriend Leon in Nederland die mij liet weten dat hij tot aanschaf van een leesbril was overgegaan. Hij stuurde een foto van zichzelf mee. De bril was van hout, vederlicht en comfortabel. Het was onvermijdelijk, schreef hij: zijn armen bleken definitief te kort... Leon is een boekenwurm, net als ik – al staat zijn überdrukke internationale baan hem minder leesuren toe dan mijn huisvrouwenbestaan. Met mijn reader kan ik een leesbril nog even uitstellen; die zet ik gewoon op een lettergrootte naar behoefte. Tegen de tijd dat het scherm alleen nog maar chocoladeletters vertoont, zal ik zonder morren naar de optometrist gaan.

Ik beschouw mezelf als een veellezer. Mijn moeder vreesde dat ik als kind mijn verstand zou verlezen (of iets van gelijke strekking). Mijn linkerhersenhelft functioneerde echter goed, de prille bibliotheek aldaar groeide gestaag. Altijd zat ik met mijn neus in de boeken, mijn bibliotheekkaart smeulde, ik las meer dan wekelijks was toegestaan. Het ging nooit over. Sterker: ik maakte van leesboeken mijn studieobject. Het is evenmin verwonderlijk dat ik ging bloggen, als je de -feministische- Britse schrijfster Caitlin Moran mag geloven. Zij stelt dat, als je maar genoeg boeken eet, je vanzelf woorden gaat poepen!

Lezen verbetert je woordenschat en taalvaardigheid. Door fictie te lezen, kun je je beter in mensen en situaties inleven, van non-fictie word je wijzer. Lezen is tevens ontspannend en voorkomt stress. Het scherpt je verstand en traint je geheugen. Dus waarom zou je het niet veel doen?! Ieder mens leest om verschillende redenen. Lezen is leven voor mij, een leven zonder boeken is ondenkbaar. Sinds de reader heb ik altijd een flinke voorraad boeken onder handbereik en dat maakt mij intens gelukkig.

Een lijst van de tien beste auteurs is voor mij ondoenlijk; ik kan en wil niet kiezen. Dat geldt eveneens voor een boeken Top10. Het boek dat mij ten diepste roerde, is van Sebastian Faulks, getiteld ‘On Green Dolphin Street’ (2002). Het is de geschiedenis van een gepassioneerde, onmogelijke liefde die zich afspeelt in Amerika, met de Koude Oorlog en de Burgerrechtenbeweging als achtergrond. Ik weet nog precies waar ik was toen ik het las. Ik lag in bed, de Spaanse ochtendzon bescheen de slaapkamer, ik las de laatste bladzijden met natte ogen. Het boek was uit en ik leek zum Tode betrübt, ik kon niet stoppen met snotteren. Waarom? Om de complexiteit van de karakters, Faulks’ taal, de tragiek van het einde. Op zijn eigen site beschrijft de auteur het als volgt: ‘A flurry of missed phone calls and misunderstandings bring the story to an emotionally harrowing conclusion’. Finis, coronat opus, het einde is de kroon op het werk.

Vanzelfsprekend heb ik naast Sebastian Faulks andere (hedendaagse) favorieten: Ian McEwan, Khaled Hosseini, Zadie Smith, F. Scott Fitzgerald, Carlos Ruiz Zafon, Donna Tart, James Mitchener, Marcel Proust, Margaret Atwood, Gabriel Garcia Marquez, Paul Theroux, Nicci French, Dave Eggers, Geraldine Brooks, Martin Amis, Robert Harris, A.F.Th. van der Heijden, Jodi Picoult, Amos Oz, Isabel Allende, John Irving, André Brink, Julian Barnes, Irvin Yalom, Toni Morrison, John Boyne, Arnon Grunberg, Ken Follett, Martin Bril, Jeanette Winterson, Pramoedya Ananta Toer, Patricia Cornwell. Van hen las ik (bijna) alles. Een bont gezelschap. Deze lijst is overigens niet compleet. (Rara wiens portret ontbreekt in de collage?) Ik houd mij overigens aanbevolen voor boekentips van andere auteurs.

Naast literaire romans, behoren historische romans, reisverhalen en biografieën tot de veelgelezen genres. Maar een goed geschreven spannend boek kan mij bij tijd en wijle ook bekoren. Vriend Ben maakte mij hier onlangs attent op iets dergelijks. Ook hij is een verwoed lezer en het is boeiend om met hem van gedachten te wisselen over het onder handen zijnde boek. Hij las ‘De zeven minuten’ van Irving Wallace. Na een rondje golf wilde hij zo snel mogelijk naar huis om het boek uit te lezen. Dat maakte mij heel nieuwsgierig. Wallace is een Amerikaan van Russisch-Joodse afkomst (1916-1990) die na zijn diensttijd in de Tweede Wereldoorlog aanvankelijk schreef voor bladen, vervolgens scenarioschrijver in Hollywood werd en uiteindelijk boeken begon te schrijven. Ik vond een Engelstalige digitale versie en begon te lezen. Ook ik kon niet stoppen. Het is een boek over een boek en dat maakt het interessant voor fervente lezers. Het gaat over censuur, vrijheid van meningsuiting en persvrijheid. De auteur beschrijft het bittere gevecht tussen moraalridders en verdedigers van die vrijheden, in de raadzaal. Is het betreffende boek literatuur of pornografie? Verheft of verderft het? Hoe ver ga je bij de verdediging van zo’n werk? Een aanrader! Ik heb er misschien wel een favoriet bij... (Wallace schreef veel meer.)

'People who never read, only live once'. Ik weet niet wie het schreef maar ik omarm de uitspraak. Met korte of lange armen!