Beileid

Je hebt van die woorden die opvallen en je bijblijven. Soms zijn ze aan een specifieke situaties verbonden, vaak niet. Seredipity, Eisenbahnhinunherschieber, ojalá,  desalniettemin, pamplemousse, bahagia… Deze smelten op mijn tong, klinken als een klokje. Mijn mooiste woord van deze week is ‘Beileid’. Het is Zwitsers voor medeleven. Ik trof het aan in een artikel over de Zwitserse oud-voetbalinternational Florijana Ismaili. Met een vriendin maakte zij afgelopen weekend een boottocht (in een opblaasboot) op het Comomeer en besloot een duik te nemen. Ze sprong in het water en kwam niet meer boven.

De 24-jarige overleed hoogstwaarschijnlijk aan acute hypothermie. Haar lichaamstemperatuur was kennelijk flink opgelopen voordat zij in relatief koud water sprong; met onderkoeling als gevolg. Je verliest dan terstond het bewustzijn, de hartslag stopt waardoor zwemmen onmogelijk wordt. Een onderwaterdrone trof haar lichaam eerder deze week op de bodem van het meer aan. Triest. Acute onderkoeling kan dus levensgevaarlijk zijn. Iets om te onthouden tijdens een hete zomer.

Ook voel ik ‘Beileid’ voor de 29-jarige Zweedse spits Kosovare Asllani. Zij werd in de 127ste minuut van de wedstrijd op een brancard, gestabiliseerd van het voetbalveld gedragen. Niet vanwege een nare overtreding van een Nederlandse tegenstander. Ze kreeg de bal heel hard tegen haar gezicht geschoten en ik zag haar nek knikken. Het is de vraag of ze aan de troostfinale kan meedoen. Aduh. Gisteravond keken we de eerste helft tegen Zweden op het terras van Nederlandse klasgenoten van mijn liefje. Zij wonen in dezelfde woonplaats als wij maar in een andere wijk. Het tweede deel zagen we op eigen helft. Ik zat met sterk verhoogde bloeddruk op het puntje van mijn stoel. Het was een summiere 1-0 die de Oranjeleeuwinnen naar de finale bracht. De regerend  Europees kampioen, aka de vechtmachine, gaat spelen tegen de regerend wereldkampioen: team USA. Voor het eerst in de geschiedenis. Alles is mogelijk!

Ik betuig mijn medeleven eveneens aan Frans Timmermans en het Europees Parlement. Als Nederlandse burgers stemden we op 23 mei jongstleden voor de Europese Parlementsverkiezingen. Een van de regels die het Parlement opstelde, was dat de ‘Spitzenkandidat’ van de Europese partij die de meeste stemmen ontving, de nieuwe voorzitter van de Europese Commissie zou worden. Als deze regel zou worden gevolgd, zou Duits kopstuk Manfred Weber (centrum-rechtse Europese Volkspartij EVP) de opvolger van president Juncker moeten zijn. Zijn directe concurrenten voor die baan waren de Nederlander Frans Timmermans (Partij van Europese Socialisten), en de Deense Margarethe Vestager (Alliantie van Europese Liberalen en Democraten ALDE). Die twee hadden dan het nakijken.

Het Europees Parlement kwam er zelf echter niet uit: de relatief onervaren Weber kreeg geen steun van de sociaal-democraten, de christen-democraten konden er niet mee instemmen dat een verliezer van deze verkiezingen de mooiste baan zou krijgen. Toen besloot de Raad van Ministers, de regeringsleiders van de 28 lidstaten, in te grijpen. De Franse president Macron was de eerste om het systeem van spitzenkandidaten af te wijzen en daarmee werd Weber definitief aan de kant geschoven. De leiders van de Visegradlanden (lidstaten Slowakije, Tsjechië, Polen en Hongarije) accepteerden  Timmermans niet. (Hij was het immers die hen op de vingers tikte wegens antidemocratische tendenzen.) Bovendien kwam er een oproep om meer vrouwen voor de ‘topjobs’ te kandideren.

Zo gebeurde het dat een volledig vreemde in de context van het Europees Parlement de verkozen kandidaat werd: Ursula von der Leyen (1958). Huh?! Wie? De huidige Duitse minister van Defensie deed niet mee aan de Europese verkiezingen, was in geen enkele campagne te zien maar werd toch de uitverkorene. Overigens vind ik het goed dat een vrouw aan het roer gaat staan in Europa. 

Martin Schulz, ex-Europarlementpresident en SPD’er noemde Von der Leyen “die schwächste Ministerin [van het huidige Duitse kabinet]”. “Dat is schijnbaar genoeg om Commissiechef te worden”, tweette hij er gefrustreerd achteraan. Tja.

Het Europees Parlement moet nog wel met haar aanstelling instemmen en dat is geen gelopen race. Christine Lagarde (1956) is als genomineerde voor de baan van president van de Europese Centrale Bank de tweede vrouw voor een Europese topjob. Zij gaat Mario Draghi opvolgen. Deze ‘gender balance’ leidde tot een unicum in de Europese politiek.

Mevrouw Lagarde (rechts op de foto) is een mooie brug naar het volgende onderwerp. Zij is nu nog president van IMF, het Internationaal Monetaire Fonds. Ik zag haar recent in een filmpje dat werd gemaakt van een gesprek met haar en enkele regeringsleiders tijdens  de recente G20-top in Japan. Zag je het?

Dan weet je wie zich aan dat gezelschap probeerde op te dringen: Ivanka Trump. Zij was daar op uitnodiging van de Japanse minister-president Shinzo Abe voor de ‘Special Event on Women's Empowerment’. Dit symposium was bedoeld als blijk van inzet van de kant van de 20 wereldleiders om de positie van vrouwen wereldwijd te verbeteren. (Voor de goede orde: van die 20 zijn er slechts twee vrouw: May en Merkel.) Ivanka Trump sprak daar over het ‘Women's Global Development and Properity Initiative’ (W-GDP), een initiatief dat begin 2019 door de regering Trump werd gelanceerd. Dit op werkgelegenheid en arbeidsparticipatie gebaseerde project moet 500 miljoen vrouwen wereldwijd ten goede komen in 2025. Onze koningin Máxima sprak daar ook, als speciaal gezant van de Verenigde Naties. Sinds 2009 is zij ‘UN Secretary-General’s Special Advocate for Inclusive Finance for Development’ (UNSGSA). Haar focus lag in dit geval op microkrediet als armoedebestrijding onder vrouwen wereldwijd.

Ivanka’s optreden onder regeringsleiders en het filmpje dat ervan werd gemaakt, vond ik tenenkrommend. Ze probeerde te participeren in een discussie tussen May, Merkel, Macron en Lagarde maar kreeg de koude schouder. Nu moet ik bekennen dat ik, voordat ik over dit voorval wilde gaan bloggen, bij muzelluf te raden ging. Hoe solidair moet je als feministe zijn met vrouwen in het algemeen? Feminisme stoelt immers op inclusiviteit van en solidariteit met vrouwen in de breedste zin van het woord. Moest ik dat ook jegens iemand als Ivanka voelen? Zelf ervoer ik als jonge professional ook weleens hoe lastig het was om te worden gehoord in discussies met seniore zakenmensen… Het resultaat van die zielenzoektocht was ontkennend. Nee, geen solidariteit met haar!

Als dochter is ze niet verantwoordelijk voor het gedrag van haar vader maar ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat zij vanuit hetzelfde waarden- en normenstelsel als haar pa opereert. Te weten: waardenloos en met een dysfunctionerend moreel kompas. Ivanka was in Osaka èn in Noord-Korea aanwezig als Witte Huis-adviseur. Die functie is niet formeel want ze werd nooit door de Amerikaanse Senaat beëdigd. Ze wordt weleens gekscherend de schaduwminister van Buitenlandse Zaken genoemd en het recente voorval was aanleiding voor een groot aantal -soms hilarische- memes. Dochterlief werd op grote schaal gefotoshopt in meer en minder historische momenten. Hier paste geen ‘Beileid’, leedvermaak overheerste.

Zo was ze onder andere bij de ondertekening van de Amerikaanse onafhankelijkheid die vandaag wordt gevierd. Donald Trump maakte deze jaargang van de nationale viering, die moet verenigen, tot zijn eigen feestje. Er moesten tanks langs de route in Washington D.C. verschijnen, ondanks de bezwaren van het stadsbestuur dat schade aan de lokale  infrastructuur vreest. Kaartjes voor de VIP-tribune werden uitgedeeld aan familie, aan politieke en zakelijke vrienden. Als je denkt dat het niet erger kan met deze familie aan het roer, kom je telkens van een kouwe kermis thuis. Vandaag vieren wij hier de Dag van de Barbecue.

26-M en de dagen erna

Dat was mij de week en het weekend wel. Vorige week hadden de mannetjes in Bali toetsweek op hun internationale lagere school. Volgens moeder Elsa waren ze er tamelijk ontspannen onder. In juni ontvangen ze hun rapport. Als het goed is, gaat Yuda over naar de hoogste klas en Damai naar de derde. Dat is altijd spannend voor de betrokkenen. Als de resultaten naar believen zijn, volgt de gebruikelijke kadootjesregen. Zij  rekenen erop.

Er is hier iemand die vandaag al haar diploma zal ontvangen. Mijn liefje volgde het tweede jaar van haar talencursus Spaans, op een plaatselijk instituut voor volwassenenonderwijs. Vorig jaar rond deze tijd ontving ze een diploma op ‘Nivel Cero’, vandaag zal ze trots binnenwandelen met ‘Nivel Uno’. Ze ging afgelopen jaar met sprongen vooruit. Het aantal klasgenoten dunde naar het einde toe flink uit, net als vorig jaar. Zij is een volhouder. De klas bestond uit een mix van gepensioneerden en jongeren, uit West- en Oost-Europa en uit Noord-Afrika. De oudjes doen het voor hun lol, bij de jonkies ligt er druk op. Mijn liefje meldde zich alweer aan voor het volgende studiejaar. Juf Lorena zegde toe het lesprogramma volgend jaar nóg interactiever te maken. Dat spreekt aan.

Dit schooljaar wordt afgesloten met een quiz, een hapje en een drankje. Mijn liefje stelde voor een quiz te maken. Met een beetje vertaalhulp van mijn kant maakte ze er een leuke uitdaging van. Zij zal vandaag de strenge quiz-meesteres uithangen. Het werden 25 trivia-vragen over Spanje (cijfers, cultuur, geografie, geschiedenis) en de Spaanse taal. Hoe heet de straat waarin onze school staat? Waar ligt de enige woestijn in Europa? Hoeveel inwoners heeft Pilar de la Horadada? Wat zijn de twee basisingrediënten van een tortilla? Waar staat de oudste universiteit van het land? Hoeveel mensen spreken Spaans op de wereld? Hoe heet de dag vóór zondag? Hoe noem je een pittige zwarte koffie zonder suiker? Niet te moeilijk, leuk en leerzaam.

Er zijn vandaag twee prijzen te winnen, voorwerpen die wij zelf wonnen tijdens een charity-middag met Britse (ex-)buren. We zijn voorstanders van recycling dus we geven ze met plezier door. Over eentje redetwistten we een kwartier lang. Zelf was ik van mening dat dit camp-geschenk passend zou zijn in de tuin van onze vrienden Frans & Roland. Zij vond het niks dus als meesteres besluit zij.

Afgelopen week ging men in het Vaderland naar de stembus voor het Europees Parlement. Onze enveloppen gingen tijdig op de bus naar de Nederlandse ambassade in Madrid. Wij zijn twee van de ruim 63.000 Nederlanders die in Europa leven. Dat zijn de Flying Dutchmen van nu. In Duitsland en België wonen overigens de meeste landgenoten. Voor volgende keer zou het beter zijn als we een berichtje krijgen dat onze stemmen in goede orde zijn ontvangen en zijn meegeteld.

Ik ben verheugd over de uitslag: de partij waarop wij stemden ter linkerzijde van het politieke spectrum, haalde een mooie winst en onze kandidate komt in het parlement!
Overigens is het onbekend hoe Nederlandse ex-pats buiten de landsgrenzen stemden voor het Europees Parlement. Dat vind ik jammer. Wat ik wel weet is dat wij bepaald niet de enigen waren die deze of een vergelijkbare keuze maakten: partijen met groene randen scoorden over het algemeen heel goed in deze verkiezing. Dit resulteerde in een groei van 50 naar 70 europarlementariërs van deze stroming.

In Europees verband is het gedaan met het tweepartijenstelsel en sterke partijen in het politieke midden. De geschiedenis van de landelijke politiek herhaalt zich hiermee. Er zullen voortaan bredere coalities moeten worden gevormd. Polderen wordt in Brussel en Straatsburg het nieuwe bestuursmodel. Al hoop ik vurig dat dit reizende circus van Europarlementariërs in de komende vijf jaar tot een einde komt.

Persoonlijk ben ik verheugd dat de resultaten van rechts-populistische partijen als PVV (0 zetels) en Forum voor Democratie (3 zetels) tegenvielen maar de groep in het Europees Parlement waartoe zij behoren en die zich verenigden onder de vlag ‘Europe of Nations and Freedom’ zal desalniettemin van 18 naar 58 zetels groeien door de grote verkiezingsoverwinningen in Frankrijk en Italië.

De uitslag in het Verenigd Koninkrijk verraste weliswaar niet maar ik zag het met lede ogen aan. De voor deze gelegenheid zes weken geleden opgerichte Brexit Party van Nigel Farage kreeg ruim 36% van de stemmen en zal 28 zetels in het Europarlement gaan bezetten. Een resultaat dat nooit eerder werd bereikt in de Britse politiek. Omgekerend kwam het voor de Tories neer op een schamele drie zetels. Het ‘pro Remain’-kamp, bij elkaar opgetelde kiezers die in de EU willen blijven, behaalde omgerekend 41.5% van de stemmen. (Dat zijn er meer!) Farage eiste na de uitslag direct een plek op aan de Brexit-onderhandelingstafel dus ik verwacht nog wel wat vuurwerk vóór 31 oktober, de -eerstvolgende- deadline voor de exit.

Op 26 mei jongstleden (26-M in de Spaanse media) werd in Spanje driemaal gestemd: voor het Europees Parlement, voor gemeenteraden en in autonome regio’s. Voor de regerende partij van premier Pedro Sánchez (PSOE) werd het over het algemeen een suksesverhaal. In het Europarlement gaan ze namens Spanje 20 van de 54 zetels bezetten. Spaanse rechts-populistische partijen Ciudadanos en VOX behaalden daar respectievelijk zeven en drie zetels. In tien van de twaalf autonome regio’s kreeg de PSOE de meeste stemmen (bijna 32%), gevolgd door de Partido Popular (bijna 24%). De sociaal-democraten zullen naar verwachting niet op alle plekken waar ze wonnen, kunnen gaan regeren vanwege coalities.

Voor de gemeenteraadsverkiezing in mijn eigen woonplaats waren wij zelf te laat met  aanmelden. De kans om te stemmen ging dus aan onze neuzen voorbij. De opkomst lag hier op circa 59%. Dat valt mij tegen als je bedenkt dat het om gemeentebelangen gaat maar steekt positief af als je de opkomst beziet in het licht van de Europese verkiezingen. We hadden hier tot dusver een burgemeester van de PSOE maar hij stelde zich niet verkiesbaar. De partij was tijdens de vorige verkiezingen niet de grootste maar leverde wel de burgemeester. Een vrouw genaamd Pilar kandideerde zich dit jaar voor deze baan, namens de sociaal-democraten.

Tijdens de landelijke verkiezingen van april bleek de Partido Popular in Pilar de meeste stemmen te verkrijgen (1.796). Hun aantal daalde spectaculair ten opzichte van 2016 maar ze waren de winnaar. VOX werd nummer twee; ze gingen van 15 stemmen naar 1.784 stemmen. Die feiten gingen destijds langs mij heen. De PSOE eindigde als derde partij, met bijna 300 stemmen meer dan in de voorgaande verkiezing. Bij nader inzien was ik dus niet erg hoopvol.

Dat bleek terecht. De PP, onder aanvoering van burgemeesterskandidaat José María Pérez, kreeg bij de afgelopen gemeenteraadsverkiezingen namelijk de meeste stemmen: ruim 3.500. “You get what you deserve”... Tja. Ik heb moeite met deze partij vanwege alle corruptieschandelen in het verleden, vanwege een gebrek aan rechtvaardigheidsdenken en laksheid in natuurbeheer en milieubehoud. Peréz is geboren en getogen in Pilar en is werkzaam in de tuinbouw. Ik betwijfel niet dat hij het goed voor heeft met zijn stad en zijn buren maar ik wantrouw zijn partijdenken.

Er komen vier personen van de PP extra in de raad en hijzelf zal de burgemeesterszetel opeisen. De PSOE eindigde op de tweede plaats en raakte drie (van de tien) zetels kwijt ten opzichte van de voorgaande verkiezing. Kasian. Tot mijn schrik stemde ruim 4% van de inwoners op partij VOX maar dat blijkt onvoldoende om een raadslid af te vaardigen.

We gaan zien wat deze uitslagen voor de inwoners van Pilar en die van Europa gaan betekenen. Wordt zeker vervolgd. Politiek zit immers in mijn bloggerbloed.