Beileid

Je hebt van die woorden die opvallen en je bijblijven. Soms zijn ze aan een specifieke situaties verbonden, vaak niet. Seredipity, Eisenbahnhinunherschieber, ojalá,  desalniettemin, pamplemousse, bahagia… Deze smelten op mijn tong, klinken als een klokje. Mijn mooiste woord van deze week is ‘Beileid’. Het is Zwitsers voor medeleven. Ik trof het aan in een artikel over de Zwitserse oud-voetbalinternational Florijana Ismaili. Met een vriendin maakte zij afgelopen weekend een boottocht (in een opblaasboot) op het Comomeer en besloot een duik te nemen. Ze sprong in het water en kwam niet meer boven.

De 24-jarige overleed hoogstwaarschijnlijk aan acute hypothermie. Haar lichaamstemperatuur was kennelijk flink opgelopen voordat zij in relatief koud water sprong; met onderkoeling als gevolg. Je verliest dan terstond het bewustzijn, de hartslag stopt waardoor zwemmen onmogelijk wordt. Een onderwaterdrone trof haar lichaam eerder deze week op de bodem van het meer aan. Triest. Acute onderkoeling kan dus levensgevaarlijk zijn. Iets om te onthouden tijdens een hete zomer.

Ook voel ik ‘Beileid’ voor de 29-jarige Zweedse spits Kosovare Asllani. Zij werd in de 127ste minuut van de wedstrijd op een brancard, gestabiliseerd van het voetbalveld gedragen. Niet vanwege een nare overtreding van een Nederlandse tegenstander. Ze kreeg de bal heel hard tegen haar gezicht geschoten en ik zag haar nek knikken. Het is de vraag of ze aan de troostfinale kan meedoen. Aduh. Gisteravond keken we de eerste helft tegen Zweden op het terras van Nederlandse klasgenoten van mijn liefje. Zij wonen in dezelfde woonplaats als wij maar in een andere wijk. Het tweede deel zagen we op eigen helft. Ik zat met sterk verhoogde bloeddruk op het puntje van mijn stoel. Het was een summiere 1-0 die de Oranjeleeuwinnen naar de finale bracht. De regerend  Europees kampioen, aka de vechtmachine, gaat spelen tegen de regerend wereldkampioen: team USA. Voor het eerst in de geschiedenis. Alles is mogelijk!

Ik betuig mijn medeleven eveneens aan Frans Timmermans en het Europees Parlement. Als Nederlandse burgers stemden we op 23 mei jongstleden voor de Europese Parlementsverkiezingen. Een van de regels die het Parlement opstelde, was dat de ‘Spitzenkandidat’ van de Europese partij die de meeste stemmen ontving, de nieuwe voorzitter van de Europese Commissie zou worden. Als deze regel zou worden gevolgd, zou Duits kopstuk Manfred Weber (centrum-rechtse Europese Volkspartij EVP) de opvolger van president Juncker moeten zijn. Zijn directe concurrenten voor die baan waren de Nederlander Frans Timmermans (Partij van Europese Socialisten), en de Deense Margarethe Vestager (Alliantie van Europese Liberalen en Democraten ALDE). Die twee hadden dan het nakijken.

Het Europees Parlement kwam er zelf echter niet uit: de relatief onervaren Weber kreeg geen steun van de sociaal-democraten, de christen-democraten konden er niet mee instemmen dat een verliezer van deze verkiezingen de mooiste baan zou krijgen. Toen besloot de Raad van Ministers, de regeringsleiders van de 28 lidstaten, in te grijpen. De Franse president Macron was de eerste om het systeem van spitzenkandidaten af te wijzen en daarmee werd Weber definitief aan de kant geschoven. De leiders van de Visegradlanden (lidstaten Slowakije, Tsjechië, Polen en Hongarije) accepteerden  Timmermans niet. (Hij was het immers die hen op de vingers tikte wegens antidemocratische tendenzen.) Bovendien kwam er een oproep om meer vrouwen voor de ‘topjobs’ te kandideren.

Zo gebeurde het dat een volledig vreemde in de context van het Europees Parlement de verkozen kandidaat werd: Ursula von der Leyen (1958). Huh?! Wie? De huidige Duitse minister van Defensie deed niet mee aan de Europese verkiezingen, was in geen enkele campagne te zien maar werd toch de uitverkorene. Overigens vind ik het goed dat een vrouw aan het roer gaat staan in Europa. 

Martin Schulz, ex-Europarlementpresident en SPD’er noemde Von der Leyen “die schwächste Ministerin [van het huidige Duitse kabinet]”. “Dat is schijnbaar genoeg om Commissiechef te worden”, tweette hij er gefrustreerd achteraan. Tja.

Het Europees Parlement moet nog wel met haar aanstelling instemmen en dat is geen gelopen race. Christine Lagarde (1956) is als genomineerde voor de baan van president van de Europese Centrale Bank de tweede vrouw voor een Europese topjob. Zij gaat Mario Draghi opvolgen. Deze ‘gender balance’ leidde tot een unicum in de Europese politiek.

Mevrouw Lagarde (rechts op de foto) is een mooie brug naar het volgende onderwerp. Zij is nu nog president van IMF, het Internationaal Monetaire Fonds. Ik zag haar recent in een filmpje dat werd gemaakt van een gesprek met haar en enkele regeringsleiders tijdens  de recente G20-top in Japan. Zag je het?

Dan weet je wie zich aan dat gezelschap probeerde op te dringen: Ivanka Trump. Zij was daar op uitnodiging van de Japanse minister-president Shinzo Abe voor de ‘Special Event on Women's Empowerment’. Dit symposium was bedoeld als blijk van inzet van de kant van de 20 wereldleiders om de positie van vrouwen wereldwijd te verbeteren. (Voor de goede orde: van die 20 zijn er slechts twee vrouw: May en Merkel.) Ivanka Trump sprak daar over het ‘Women's Global Development and Properity Initiative’ (W-GDP), een initiatief dat begin 2019 door de regering Trump werd gelanceerd. Dit op werkgelegenheid en arbeidsparticipatie gebaseerde project moet 500 miljoen vrouwen wereldwijd ten goede komen in 2025. Onze koningin Máxima sprak daar ook, als speciaal gezant van de Verenigde Naties. Sinds 2009 is zij ‘UN Secretary-General’s Special Advocate for Inclusive Finance for Development’ (UNSGSA). Haar focus lag in dit geval op microkrediet als armoedebestrijding onder vrouwen wereldwijd.

Ivanka’s optreden onder regeringsleiders en het filmpje dat ervan werd gemaakt, vond ik tenenkrommend. Ze probeerde te participeren in een discussie tussen May, Merkel, Macron en Lagarde maar kreeg de koude schouder. Nu moet ik bekennen dat ik, voordat ik over dit voorval wilde gaan bloggen, bij muzelluf te raden ging. Hoe solidair moet je als feministe zijn met vrouwen in het algemeen? Feminisme stoelt immers op inclusiviteit van en solidariteit met vrouwen in de breedste zin van het woord. Moest ik dat ook jegens iemand als Ivanka voelen? Zelf ervoer ik als jonge professional ook weleens hoe lastig het was om te worden gehoord in discussies met seniore zakenmensen… Het resultaat van die zielenzoektocht was ontkennend. Nee, geen solidariteit met haar!

Als dochter is ze niet verantwoordelijk voor het gedrag van haar vader maar ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat zij vanuit hetzelfde waarden- en normenstelsel als haar pa opereert. Te weten: waardenloos en met een dysfunctionerend moreel kompas. Ivanka was in Osaka èn in Noord-Korea aanwezig als Witte Huis-adviseur. Die functie is niet formeel want ze werd nooit door de Amerikaanse Senaat beëdigd. Ze wordt weleens gekscherend de schaduwminister van Buitenlandse Zaken genoemd en het recente voorval was aanleiding voor een groot aantal -soms hilarische- memes. Dochterlief werd op grote schaal gefotoshopt in meer en minder historische momenten. Hier paste geen ‘Beileid’, leedvermaak overheerste.

Zo was ze onder andere bij de ondertekening van de Amerikaanse onafhankelijkheid die vandaag wordt gevierd. Donald Trump maakte deze jaargang van de nationale viering, die moet verenigen, tot zijn eigen feestje. Er moesten tanks langs de route in Washington D.C. verschijnen, ondanks de bezwaren van het stadsbestuur dat schade aan de lokale  infrastructuur vreest. Kaartjes voor de VIP-tribune werden uitgedeeld aan familie, aan politieke en zakelijke vrienden. Als je denkt dat het niet erger kan met deze familie aan het roer, kom je telkens van een kouwe kermis thuis. Vandaag vieren wij hier de Dag van de Barbecue.