Oogje in het zeil

Afgelopen zaterdag kwamen mijn liefje en ik terug van boodschappen doen toen we omgevingsherrie hoorden. Niet zomaar een beetje... oorverdovend veel. We zetten de boodschappen neer en liepen het pand  uit, op zoek naar de herrieschoppers. We reden naar het nabijgelegen winkelcentrum. De vandalen bleken bij een nieuw geopende Ierse pub te staan. Twee live-gitaristen annex zangers stonden met pruiken op voor een bomvol terras met ogenschijnlijk overwegend Britten hun ding te doen. Mijn ding is het zeker niet.

De terrassen van twee daarnaast gelegen restaurants zaten vol met gasten die zichzelf niet aan elkaar verstaanbaar konden maken vanwege de herrie. Ik denk dat er minstens 120 decibel uit de geluidsboxen kwam. Niet eerder hoorde ik zoveel lawaai! Een van de personeelsleden van een van die restaurants bleek de politie al aan de telefoon te hebben. Zij meldde dat ze het advies had gekregen om naar de bareigenaar of -manager te gaan en te vragen of het geluidsvolume naar beneden kon worden bijgesteld. Dat leek mij een uitermate goed idee dus ik liep op de nieuwe bar af en vroeg aan de eerste de beste klerenkast-met-biertje-in-de-hand waar ik de baas kon vinden. Dat bleek de klerenkast te zijn.

Ik vroeg hem in mijn beste Engels beleefd of het geluid minder kon. Ik moest in zijn oor schreeuwen om mijzelf verstaanbaar te maken. Hij zei daarop dat het slechts om ‘two hours of fun’ zou gaan. Waarop ik riep: “do you call this fun?! Tja. ’s Avonds hadden ze tevens een Motown-avond georganiseerd (ik zag de bui al hangen). 

Ik legde uit dat ik permanent resident ben van een naburige woonwijk en dat ik deze onovertroffen herrie niet acceptabel vind. Dat leidde niet tot veel begrip bij mijn gespreksgenoot. Maar ik gaf niet op. Ik vroeg hem tevens of hij een licentie had voor deze live-muziek in de openlucht. De Spaanse wet schrijft namelijk voor dat je een vergunning moet aanvragen als je als bar of restaurant live-muziek wilt spelen. Als je een vergunning voor muziek binnen hebt, moet je alle ramen en deuren van het etablissement sluiten. Logisch, want anders heet het niet 'binnen'. Vergunningen voor muziek in de open lucht zijn tamelijk duur en worden niet zomaar door de plaatselijke overheid afgegeven. 

Volgens de barmanager hadden ze een licentie. Ik vroeg door: “wat voor een? Voor de openingsdag, voor elke week, voor een paar keer per maand of slechts eenmaal per jaar?” Een mens wil weten waar hij of zij aan toe is. In ieder geval voor twee uur op die specifieke dag, volgens zijn zeggen. Het lawaai vanaf het terras bleef oorverdovend hard. De nepartiesten maakten zelfs flauwe grappen; of hun muziek op de laatste rij van het publiek wel goed was te horen. Tja. Het typeert de stemming op een alcoholovergoten terras. (Mijn liefje en ik hebben ervaring met dit soort Britten...) 

De manager bleef bij zijn standpunt: hij wilde niets doen aan het geluid. Steeds meer mensen in de bar keken naar ons; mij deerde dat niet. Ik was klaar met hem. Dan maar politie. Ik ben namelijk op een missie: residente contre el ruido! Ook mijn liefje zat ondertussen niet stil, zij belde de politie, hield de telefoon voor de herrie en zei dat men zelf maar eens moest komen luisteren. 
Ook andere bewoners in onze woonwijk hadden de politie gebeld, bleek achteraf. Na ongeveer een kwartier was de herrie voorbij. Er kwam een weldadige rust over de woonwijk. De artiesten mochten hun twee uur niet vullen van de uitgerukte politie. Ook ’s avonds bleef het stil. Ik was nieuwsgierig en liep later op de avond naar het centrum: de k(o)lerekast zat met slechts één persoon op een bijna leeg terras... 

Ik nam mij een tijd geleden voor mij alleen in te zetten voor dingen die ik zelf kan veranderen of verbeteren. Dingen die buiten de eigen macht liggen, zijn de moeite niet waard. Ik weet dat Spanje een van de luidruchtigste landen ter wereld is maar geluidsoverlast door Britten moet hier zijn te bestrijden! Er zijn Europese, nationale en regionale regels voor geluidsoverlast en iedereen dient ze eraan te houden. Als je het niet probeert te bestrijden dan weet je niet hoe het afloopt. Een levensprincipe dat mij past. Ik ben geen typische 'draufgänger' maar ik ga wel overal op af. 

Dat doe ik in dit geval niet alleen ter bescherming van het eigen woongenot en dat van medebewoners maar ook voor andere lokale vriendjes die ik heb. Zo zijn er de gevederde vriendjes van wie ik dagelijks de capriolen in de lucht bekijk en bewonder. In de afgelopen week was er veel te zien, vanaf het eigen terras! Je herinnert je waarschijnlijk de torenvalk die ik enkele weken geleden fotografeerde en op mijn blog zette.

Onlangs kreeg ik een volwassen steenuil voor de lens. De schemering viel in, het was een zwoele avond en de omgeving was rustig. Dat zijn ideale omstandigheden voor deze roofvogelsoort. Volgens mijn Spaanse vogelgids die ik in Almeria aanschafte (‘Guia de Rapaces Ibericas’ van José Luis Rodríquez), gaat het om de Mochuelo Europeo -de Europese uil- waarvan er nog ongeveer 40.000 voorkomen die in heel Spanje rondvliegen. Zijn geluid is van het type “uuit-uuit” en dat is precies zoals ik het ‘s nachts hoor. Ik schoot vele foto’s; zoals het zich met die grote poten staande houdt op zo’n wiebelende stam. Het dier is een ware evenwichtskunstenaar. Ik werd door grote gele kijkers in de gaten gehouden; uilen hebben extreem goede ogen. "Aangenaam, ik ben Barefoot".

De andere vogels in de collage zijn de groene halsbandparkiet, een exoot die in groepsverband rondvliegt en veel geluid produceert, een zwaluw waarvan er ’s avonds vele door de lucht suizen en het veelkleurige diertje dat ik vanuit het keukenraam op het dak van een huizenblok zag zitten, is een patrijs. Hun vogelgeluiden kan ik te allen tijde aanhoren; die stemmen mij uiterst vrolijk.