Drie ei is een paasei

De eerste poster van de Semana Santa (Heilige Week) die ik downloadde, was een minkukel. Het lichaam van de gekruisigde was zo gedrongen als een kabouter van Rien Poortvliet. Datzelfde gold voor de persoon met de puntmuts (capirote). Kennelijk een haastklus. 

Ik las trouwens ergens dat dragers van die capirotes dachten dat de punt hen dichter bij de hemel bracht. Ik las ook dat het hardgekookte ei, dat tevens symbool is van Pasen, door sommige Christenen wordt beschouwd als symbool voor de graftombe van Jezus. Het pellen van de schaal zou dan verwijzen naar zijn verrrijzenis. Daaraan zal ik vandaag denken als ik een eitje pel!

Toen ik enkele dagen later nogmaals de plaatselijke evenementenkalender raadpleegde, zag ik een geslaagdere versie van de poster. In ieder geval klopten de verhoudingen nu. Wat ik wel aandoenlijk vind, is dat iemand van het creatieve  team een element bedacht en aanbracht voor de ‘couleur locale’. Het gaat om de halve pilaar waarop het lijdend voorwerp steunt. Voor degene bij wie geen kwartje valt: wij wonen in Pilar de la Horadada, de pilaar van Horadada. Sinds kort weet ik wat horadada betekent: het is de cocon van de zijderups die aan twee kanten is doorboord. (Het Spaanse werkwoord horadar is doorboren.) Dat verzin je toch niet?! 

Onze woongemeenschap heeft voor dit jaar een budget van bijna 38 miljoen euro. Ter vergelijking: de gemeente Den Haag heeft een begroting van 3 miljard euro. Qua inwonersaantallen is dat 23.000 versus 565.000. Dit jaar komen we hier budget tekort dus de lokale belastingen gaan omhoog en er moet worden bezuinigd. Dat vind ik begrijpelijk. De gemeente gaat ook losse percelen verkopen waarop individuele woningen kunnen worden gebouwd. Ik vind het goed dat er zo wordt gehandeld in plaats van dat er geld wordt geleend om de kas aan te vullen. 

Om de belastingverhoging enigszins te compenseren krijgen bewoners van 65 jaar en ouder een korting van 20% of het bestaande afvaltarief. Dat noemen wij ‘een doekje voor het bloeden’ maar dat maakt ons niet uit. Het gaat om het gebaar. Een van de bezuinigingsmaatregelen is dat men het nationale departement van ‘Costas y Medio Marino’ vroeg verantwoordelijk te worden voor het beheer van de lokale stranden. Die moeten na de winter altijd worden gerepareerd vanwege erosie. Ik mag aannemen dat deze uitbesteding niet gaat over het dagelijks schoonhouden van de playas. Ik ben benieuwd of we als strandgangers iets gaan merken van een eventuele verandering. 

Waarop niet wordt bezuinigd, is de bouw van het nieuwe Cultureel Centrum waarin onder andere het Museum van de Semana Santa zal worden gevestigd (gebouw links). Daarin zullen alle acht lokale broederschappen die met Pasen zoveel te doen hebben, een plek krijgen. Daar kunnen ze dan hun spullen kwijt. De verwachting is dat de beide gebouwen na deze zomer in gebruik zullen worden genomen. Vrienden Simone en Han-Dick kijken vanaf hun solarium op de werkzaamheden aan dit nieuwe centrum. 

Volgens plan moeten tijdens fase 3 van de bouw nog twee extra panden verrijzen. Er komen nog twee bibliotheken, een conservatorium en een auditorium met 400 zitplaatsen. Wellicht kunnen we daar in de toekomst concerten gaan bijwonen. Dan hebben wij er als bewoners ook nog iets aan. De gemeente heeft voor deze bouwfase wel financiële steun gevraagd van de Generalitat de Valencia. 

Dit jaar viel de lokale Semana Santa-vieringen in sommige delen van Spanje in het water. Dat debacle werd veroorzaakt door storm Nelson. Zul je net zien: de winter was zeer gematigd, het was maandenlang kurkdroog en de grond en de boeren schreeuwden om regen. Dan valt de neerslag in de belangrijkste week van het jaar. Ook de hevige wind speelde de processies parten. In Spaanse kranten zag ik foto’s van huilende mannen omdat de Madrugá, een van de belangrijkste processies in Sevilla (Andalusië), werd afgelast door regen en wind. Zo hoog kunnen de emoties oplaaien. Sterker nog: in de 'Diario de Sevilla' stond een openbare excuusbrief van een Bekende Spanjaard aldaar. Hij was uitgegaan met vrienden op Heilige Woensdag in plaats van de kathedraal te bezoeken. Tja. Maart roert zijn staart. Er waren ook rustige dagdelen met strakblauwe lucht en windstilte maar wolken en wind waren nooit ver weg. 

De Semana Santa is niet compleet zonder torrijas op tafel; zelfgemaakt of gekocht. In de afgelopen week hadden lokale en landelijke kranten suggesties voor waar de lekkerste exemplaren te koop waren. Dit is een lekkernij die deze week overal wordt bereid en gegeten. Het is al een gebruik sinds de 16^de eeuw. Het wordt gemaakt van oud brood, melk, ei, kaneel en suiker. Je kunt ze vergelijken met wentelteefjes maar de traditionele vorm is hier ovaal en de Spaanse versie is smeuïger. Overbuurvrouw María Victória maakte uit eigen beweging een ruime portie voor ons. Ze waren heerlijk. We deelden hun ruimhartige gift op onze beurt met onze Britse buren Pat & Sue.

Van hen kregen we op Goede Vrijdag zogenaamde Cross Buns, een Engelse traditie sinds de late 16^de eeuw. Toen werden deze broodjes zelfs als heilig beschouwd. Als je ze bereidde buiten deze tijd van het jaar om, werden ze in beslag genomen en uitgedeeld aan de armen. Het is een soort krentenbol met een kruis erop die je wordt geacht warm te eten, met een lik boter. Ik vond het kleuterliedje dat Pat erbij zong (♫ Hot Cross Buns. One a petty, to a penny hot. Hot Cross Buns. If you don’t have daughters, give them to your sons. ♫) beter dan het broodje. Maar het gaat om het gebaar. Dit soort culturele uitwisselingen is hartstikke leuk.  

Jaarlijks schrijft onze gemeente een fotowedstrijd uit rond de Semana Santa. Deelnemers mogen maximaal tien foto’s inzenden. Vanzelfsprekend moeten die aansluiten op het thema van Pasen. Er wordt gejureerd op creativiteit en techniek. De winnende foto’s worden opgenomen in een tentoonstelling na de Heilige Week en worden eigendom van de gemeente. De eerste prijs is €500, de tweede €300. 

Op de avond van Goede Vrijdag gingen we naar de plaatselijke processie. Het bleef hier droog, de temperatuur was mild. Er was relatief weinig volk op de been. Wellicht bleef men weg omdat er regen werd voorspeld? Het blijft een indrukwekkend evenement om te aanschouwen. De nazarenos (boetedoeners) op hun blote voeten, de oudere vrouwen in hun zwartkanten kleding, de vele deelnemende kinderen, de trommels, de puntmutsen in diverse kleuren (elke broederschap een eigen kleur), het gewieg van de mannen onder de baar (paso), de vrouwen die de wenende Maria op hun schouders droegen. 

Zelf stuurde ik geen foto in voor de wedstrijd (niet speciaal genoeg). Ik had er wel een in gedachten. Een close-up van een nazareno met een gekleurde capirote. Door een mengeling van duisternis en straatverlichting werd één oog van die persoon roze, het andere blauwig. Dat was wel apart. De foto bleek bij thuiskomst onscherp. Fotograferen in het donker is best lastig. In mijn webalbum vind je meer foto's van die processie. 

Ik wens jou vrolijk Pasen. Wij gaan hier vandaag  een lunch organiseren voor Nederlandse vrienden. Dat vrolijke gaat dus wel lukken. De gevulde eitjes van Agnes gaan daaraan zeker bijdragen!