My sister’s battle is my battle

De maand oktober is wereldwijd de maand van de borstkanker. Vanwege de persoonlijke ervaringen sta ik daar jaarlijks bij stil; als blogger en als mens-met-een-missie. Mijn electronische postbus liep deze maand vol met berichten over de ontwikkelingen in de strijd tegen borstkanker. Er zijn hoopvolle ontwikkelingen te melden. Een nieuwe, experimentele klasse van geneesmiddelen kan een belangrijke stap vooruit betekenen in de bestrijding van agressieve typen borstkanker.

Inhibitors PARP is een verzamelnaam voor medicijnen. Inhibitor betekent 'remmer', PARP staat voor poly ADP-ribose polymerase; een afkorting om snel te vergeten. Wat ik zeker zal onthouden, is dat deze medicijnen beschadigde (kanker)cellen verhinderen zich te herstellen. Daardoor sterven ze af of worden ze gevoeliger voor chemotherapie waardoor de effectiviteit van de behandeling toeneemt. BSI-201 verhoogde -in combinatie met chemotherapie - de overlevingskansen van vrouwen met triple negatief-borstkanker, een vorm die moeilijk is te bestrijden. De andere remmer, Olaparib, deed tumoren, veroorzaakt door mutaties in de genen BRCA-1 en BRCA-2, slinken in 50% van de gevallen. Wetenschappers spreken van de grootste stap voorwaarts in lange tijd!

Mijn zus Lidy, bij wie eerder dit jaar de diagnose borstkanker werd gesteld, begint vandaag aan haar chemotherapie. Die preventieve kuren zullen tot in februari 2013 gaan duren. Het herfstachtige zal soms extra guur lijken en winter zal wellicht bitterkoud aanvoelen maar de zon gaat ècht weer voor jou schijnen, zus! Hiermee spreek ik jou moed in. Ik tel ook weer met je af.

Kastanje

Als iemand mij nou maar

had opgeraapt

en in zijn zak gestopt

en daar gelaten had,

dat af en toe een hand mij vond,

voelde hoe zacht ik was

en dan weer losliet.

Of op de vensterbank gelegd,

op 't nachtkastje,

in een rommeldoos.

De keukenla!

Ik heb nog nooit een reis gemaakt,

ik moest zo nodig wortel schieten.

Als iemand mij nou maar had opgeraapt,

er was niets aan de hand geweest,

ik was kastanjebruin geweest,

ik had geglansd, geglansd,

wat later was ik wat gaan rimpelen,

en dan, nou ja, maar nu,

nu moet ik onvrijwillig transformeren

en niet zo'n beetje ook.

En steeds als ik zo ongeveer

gewend ben aan mijn nieuwe vorm,

steeds als ik zo min of meer

geaccepteerd heb

dat ik ben zoals ik ben,

dan ben ik alweer anders.

En als het nu zo was dat ik gekozen had

om zo te zijn, dat ik het wilde:

steeds een ring erbij,

zoveel soortgenoten aan mijn takken

in hun veilig stekelhuis,

zo anders dan ikzelf,

maar wat weet ik het nog goed.

Ik heb het opgegeven

te zijn zoals ik ben.

Ik groei maar mee

met wie ik worden zal.

Af en toe hoor ik dat iemand zegt

Hoe mooi ik ben.

In mijn schaduw gebeuren dingen

die de moeite waard zijn.

Tjitske Jansen (1971)
Uit: "Het moest maar eens gaan sneeuwen", 2003