Fun in the sun

Het zomerseizoen is hier begonnen: de cycades zijn weer dagelijks te horen. Het geluid dat zij voortbrengen, klinkt als electriciteit die door kabels stroomt. Vanmorgen verwisselde ik de dekbedden voor beddelakens. ’s Avonds en ’s nachts blijft de temperatuur inmiddels ruim boven 20 graden Celsius. Kinderen en kleinkinderen van Nederlandse en Belgische huiseigenaren brengen hier een deel van hun zomervakantie door. We kennen inmiddels velen van hen.

Afgelopen weekend maakten we mee dat een Hollands meisje hier afzwom. Voor de eerste keer. Haar ouders kregen toestemming het zwemdiploma C op het Spaanse vakantieadres af te nemen. Vader -gekleed als zwemleraar- gaf de opdrachten, moeder maakte foto’s, broertje stond langs de lijn en mijn liefje en ik waren ‘natte’ getuigen. De 7-jarige geëxamineerde was zeer serieus tijdens alle verrichtingen.

Als officiële voormalige zwemjuffen zwommen wij met Babette terug in de tijd. Dat is een van die dingen in ons verleden die wij gemeen bleken te hebben: zwemles geven. 
Mijn liefje volgde ooit een beroepsopleiding tot sportlerares, ik volgde een korte opleiding tot zwemjuf als vrijwilliger bij de zwemvereniging. Les gaf ik op zaterdagochtend, zowel in het buitenbad van de eigen woonplaats als in het overdekte zwembad van Rijswijk. Mijn liefje beheerde in de Nederlandse zomer grote zwembaden en gaf in de winter les aan kinderen in een Israëlische kibboets. Je hebt altijd baas boven baas. Beiden bleven we tot op de dag van vandaag waterratjes.

Het valt overigens niet mee om nu af te zwemmen. Het lijkt alsof er meer eisen worden gesteld. Bepaalde afstanden en zwemverrichtingen waren ons bekend maar een aantal verplichte verrichtingen ook weer niet. 

Zo gebeurt watertrappelen tegenwoordig niet meer met de wijsvingers van beide handen boven water maar met de handen in de zij. Ook was er een opdracht waarbij tijdens het watertrappelen naar links, rechts, naar voren en naar achteren moet worden bewogen. Daarnaast moest ze tien seconden drijven op haar rug en op haar buik, zonder beenslag.

Aan het einde van het programma was Babette ogenschijnlijk moe. Ze bewoog als Singer-naaimachientje door het grote bad: zig-zaggend. Wij moedigden haar vanuit het water aan nog even door te zetten. Toen het zover was, sprong pa naast zijn dochter in het bad en feleciteerde haar met het behaalde diploma. Haar iets oudere broertje overhandigde het diploma. Voor die gelegenheid ontving zij tevens een Spaanse versie van het document, compleet met onze handtekeningen.

Onlangs namen we de eerste duik van dit seizoen in de Middellandse Zee. Tot dan toe voelde ik nauwelijks behoefte mij in zee te begeven. Tè koud. Met de komst van de cycaden veranderde dat gevoel. We schaften nieuwe strandstoelen aan; de oude waren zwaar beschimmeld geraakt toen begin dit jaar ernstige waterschade ontstond in een appartement boven onze schuur. Er zit overigens nog steeds vocht in die ruimte; wekelijks moet ik het reservoir van de vochtafdrijver legen. De verzekeringsmaatschappij vergoedde de geleden schade tot op heden niet (ondanks de toezegging). Een typisch Spaans gevalletje van mañana-mañana...

Bepakt en bezakt togen we vandaag richting strand. De zee is momenteel niet blauw. Een brede strook  zeewater langs het strand heeft een melkachtige kleur. Het lijkt op de kleur van zeewater in het Caribische gebied. Ik denk dat er momenteel sprake is van bioluminescentie. Dat verschijnsel kan in de zomer in warme gebieden voorkomen. Over het water uitkijkend, lijkt het net alsof de lucht aan de einder roze is... Een fraai gezicht. Ik vermoed dat het zeewater rond 24 graden Celsius* is. Het is weer heerlijk dobberen.

*Rectificatie: vandaag ging de waterthermometer mee naar de zee. Na 30 minuten meten op verschillende dieptes, kwam de temperatuur niet beneden 28 graden Celsius.... ;-)